Job 30

امّا اکنون آنهایی که از من جوانتر هستند، و من عار داشتم که پدرانشان با سگهای من از گلّه‌ام نگهبانی نمایند، مسخره‌ام می‌کنند.

Und nun lachen über mich Jüngere als ich an Jahren, deren Väter ich verschmähte, den Hunden meiner Herde beizugesellen.

آنها یک عدّه اشخاص تنبل بودند که کاری از دستشان ساخته نبود.

Wozu sollte mir auch die Kraft ihrer Hände nützen? Die Rüstigkeit ist bei ihnen verschwunden.

آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

Durch Mangel und Hunger abgezehrt, nagen sie das dürre Land ab, welches längst öde und verödet ist;

آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

sie pflücken Salzkraut bei den Gesträuchen, und die Wurzel der Ginster ist ihre Speise.

از اجتماع رانده شده بودند و مردم با آنها مانند دزدان رفتار می‌کردند.

Aus der Mitte der Menschen werden sie vertrieben; man schreit über sie wie über einen Dieb.

در غارها و حفره‌ها زندگی می‌کردند و در بین صخره‌ها پناه می‌بردند.

In grausigen Klüften müssen sie wohnen, in Erdlöchern und Felsenhöhlen.

مثل حیوان زوزه می‌کشیدند و در زیر بوته‌ها با هم جمع می‌شدند.

Zwischen Gesträuchen kreischen sie, unter Dorngestrüpp sind sie hingestreckt.

گروهی بیکاره و بی‌نام و نشان هستند که از اجتماع طرد شده‌اند.

Kinder von Verworfenen, ja, Kinder von Ehrlosen, sind sie hinausgepeitscht aus dem Lande!

اکنون آنها می‌آیند و به من می‌خندند و مرا بازیچهٔ دست خود ساخته‌اند.

Und nun bin ich ihr Spottlied geworden, und ward ihnen zum Gerede.

آنها با نفرت با من رفتار می‌کنند و فکر می‌کنند برای من خیلی خوب هستند، آنها حتّی به صورتم آب دهان می‌اندازند.

Sie verabscheuen mich, treten fern von mir weg, und sie verschonen mein Angesicht nicht mit Speichel.

چون خدا مرا درمانده و بیچاره ساخته است، آنها به مخالفت من برخاسته‌اند.

Denn er hat meinen Strick gelöst und mich gebeugt: so lassen sie vor mir den Zügel schießen.

فتنه‌گران از هر سو به من حمله می‌کنند و اسباب هلاکت مرا مهیّا کرده‌اند.

Zu meiner Rechten erhebt sich die Brut; sie stoßen meine Füße hinweg und bahnen wider mich ihre verderblichen Wege.

راه مرا می‌بندند و به من آزار می‌رسانند و کسی نیست که آنها را باز دارد.

Sie zerstören meinen Pfad, befördern meinen Untergang, sie, die selbst hilflos sind.

ناگهان از هر طرف بر من هجوم می‌آورند و بر سر من می‌ریزند.

Sie kommen wie durch einen weiten Riß, unter Gekrach wälzen sie sich heran. -

ترس و وحشت مرا فراگرفته و عزّت و آبرویم بر باد رفته، و سعادتم مانند ابر از بین رفته است.

Schrecknisse haben sich gegen mich gekehrt; sie verfolgen wie der Wind meine Würde, und mein Heil ist vorübergezogen wie eine Wolke.

اکنون جانم به لب رسیده و رنجهای من پایانی ندارد.

Und nun ergießt sich in mir meine Seele; Tage des Elends haben mich ergriffen.

شبها استخوانهایم درد می‌کنند و لحظه‌ای آرام و قرار ندارم.

Die Nacht durchbohrt meine Gebeine und löst sie von mir ab, und die an mir nagenden Schmerzen ruhen nicht.

خداوند یقهٔ مرا می‌گیرد و لباسم را دور من می‌پیچاند

Durch die Größe ihrer Kraft verändert sich mein Gewand, es umschließt mich wie der Halssaum meines Leibrocks.

خدا مرا در گل ولای افکنده و در خاک و خاکستر پایمالم کرده است.

Er hat mich in den Kot geworfen, und ich bin dem Staube und der Asche gleich geworden.

پیش تو ای خدا، زاری و فریاد می‌کنم، امّا تو به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، ولی تو به من توجّه نمی‌نمایی.

Ich schreie zu dir, und du antwortest mir nicht; ich stehe da, und du starrst mich an.

تو بر من رحم نمی‌کنی و با قدرت بر من جفا می‌‌کنی.

In einen Grausamen verwandelst du dich mir, mit der Stärke deiner Hand befeindest du mich.

مرا در میان تندباد می‌اندازی و در مسیر توفان قرار می‌دهی.

Du hebst mich empor auf den Wind, du lässest mich dahinfahren und zerrinnen im Sturmgetöse.

می‌دانم که مرا به دست مرگ، یعنی به سرنوشتی که برای همهٔ موجودات تعیین کرده‌ای، می‌سپاری.

Denn ich weiß es, du willst mich in den Tod zurückführen und in das Versammlungshaus aller Lebendigen.

چرا به کسی‌که از پا افتاده و برای کمک التماس می‌نماید، حمله می‌‌کنی؟

Doch streckt man beim Sturze nicht die Hand aus, oder erhebt man bei seinem Untergang nicht darob ein Hülfsgeschrei?

آیا من برای کسانی‌که در زحمت بودند، گریه نکردم و آیا به‌خاطر مردم مسکین و نیازمند، غصّه نخوردم؟

Weinte ich denn nicht über den, der harte Tage hatte? war meine Seele nicht um den Dürftigen bekümmert?

امّا به عوض خوبی، بدی دیدم و به عوض نور، تاریکی نصیبم شد.

Denn ich erwartete Gutes, und es kam Böses; und ich harrte auf Licht, und es kam Finsternis.

دلم پریشان است و آرام ندارم و به روز بد گرفتار شده‌ام.

Meine Eingeweide wallen und ruhen nicht; Tage des Elends sind mir entgegengetreten.

ماتم‌کنان در عالم تاریکی، سرگردان هستم. در میان جماعت می‌ایستم و برای کمک فریاد می‌زنم.

Trauernd gehe ich einher, ohne Sonne; ich stehe auf in der Versammlung und schreie.

همنشین من شغال و شترمرغ دوست من شده است.

Ich bin ein Bruder geworden den Schakalen, und ein Genosse den Straußen.

پوست بدنم سیاه شده، به زمین می‌ریزد و استخوانهایم از شدّت تب می‌سوزند.

Meine Haut ist schwarz geworden und löst sich von mir ab, und mein Gebein ist brennend vor Glut.

آواز چنگ من به ساز غم تبدیل شده و از نی من، نوای ناله و صدای گریه می‌آید.

Und so ist meine Laute zur Trauerklage geworden, und meine Schalmei zur Stimme der Weinenden.