Job 3

بالاخره ایّوب لب به سخن گشود و روزی را که متولّد شده بود نفرین کرد: ایّوب

Danach tat Hiob seinen Mund auf und verfluchte seinen Tag.

لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم و شبی که نطفه‌ام در رحم مادرم بسته شد.

Und Hiob hob an und sprach:

لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم و شبی که نطفه‌ام در رحم مادرم بسته شد.

Es verschwinde der Tag, an dem ich geboren wurde, und die Nacht, welche sprach: Ein Knäblein ist empfangen!

آن روز تاریک شود، خدا آن را به یاد نیاورد و نور در آن ندرخشد.

Jener Tag sei Finsternis! nicht frage Gott nach ihm droben, und nicht erglänze über ihm das Licht!

در ظلمت و تاریکی ابدی فرو رود؛ ابر تیره بر آن سایه افکند و کسوف آن را بپوشاند.

Finsternis und Todesschatten mögen ihn einlösen, Gewölk lagere sich über ihm, es schrecken ihn Tagesverfinsterungen!

آن شب را تاریکی غلیظ فرا گیرد، در خوشی با روزهای سال شریک نشود، و جزء شبهای ماه به حساب نیاید.

Jene Nacht, Dunkel ergreife sie; sie freue sich nicht unter den Tagen des Jahres, in die Zahl der Monde komme sie nicht!

آن شب، شبی خاموش باشد و صدای خوشی در آن شنیده نشود.

Siehe, jene Nacht sei unfruchtbar, es trete kein Jubel in sie ein!

آنهایی که می‌توانند هیولای دریایی را رام سازند، آن شب را نفرین کنند.

Verwünschen mögen sie die Verflucher des Tages, die fähig sind, den Leviathan aufzureizen!

در آن شب ستاره‌ای ندرخشد و به امید روشنایی باشد، امّا سپیدهٔ صبح را نبیند،

Verfinstert seien die Sterne ihrer Dämmerung; sie harre auf Licht, und da sei keines; und nicht schaue sie die Wimpern der Morgenröte!

زیرا رحم مادرم را نبست و مرا به این بلاها دچار کرد.

Denn sie hat die Pforte meines Mutterschoßes nicht verschlossen und Mühsal nicht verborgen vor meinen Augen. -

چرا در وقت تولّدم نمردم و چرا زمانی که از رحم مادر به دنیا آمدم، جان ندادم؟

Warum starb ich nicht von Mutterleibe an, kam aus dem Schoße hervor und verschied?

چرا مادرم مرا بر زانوان خود گذاشت و پستان به دهنم نهاد؟

Weshalb kamen Knie mir entgegen, und wozu Brüste, daß ich sog?

اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

Denn jetzt würde ich liegen und rasten, ich würde schlafen: dann hätte ich Ruhe, -

اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

mit Königen und Räten der Erde, welche sich verödete Plätze erbauten,

اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

oder mit Fürsten, die Gold hatten, die ihre Häuser mit Silber füllten;

چرا مانند جنین سقط شده دفن نشدم؛ مانند طفلی که هرگز روشنایی را ندید.

oder, gleich einer verborgenen Fehlgeburt, wäre ich nicht da, gleich Kindern, die das Licht nicht erblickt haben.

زیرا در گور، مردمان شریر به کسی آسیب نمی‌رسانند و اشخاص خسته آرامش می‌یابند.

Dort lassen die Bösen ab vom Toben, und dort ruhen die an Kraft Erschöpften,

در آنجا حتّی زندانیان در صلح و صفا با هم به سر می‌برند و صدای زندانبان را نمی‌شنوند.

rasten die Gefangenen allesamt, hören nicht die Stimme des Treibers.

کوچک و بزرگ یکسان هستند و غلام از دست صاحب خود آزاد می‌باشد.

Der Kleine und der Große, dort sind sie gleich, und der Knecht ist frei von seinem Herrn.

چرا کسانی‌که بدبخت و اندوهگین هستند در روشنی به سر می‌برند؟

Warum gibt er dem Mühseligen Licht, und Leben denen, die bitterer Seele sind;

آنها در آرزوی مرگ هستند، امّا مرگ به سراغشان نمی‌آید و بیشتر از گنج در جستجوی گور خود می‌باشند

die auf den Tod harren, und er ist nicht da, und die nach ihm graben, mehr als nach verborgenen Schätzen;

و چقدر خوشحال می‌شوند، وقتی‌که می‌میرند و در گور می‌روند.

die sich freuen bis zum Jubel, Wonne haben, wenn sie das Grab finden; -

چرا نور بر کسانی بتابد که بیچاره هستند و راههای امید را از هر سو بسته می‌بینند؟

dem Manne, dessen Weg ihm verborgen ist, und den Gott eingeschlossen hat ringsum?

به جای غذا، غم می‌خورم و اشک و زاریم مانند آب جاری است.

Denn gleich meinem Brote kommt mein Seufzen, und wie Wasser ergießt sich mein Gestöhn.

از آنچه می‌ترسیدم و وحشت می‌کردم، به سرم آمد.

Denn ich fürchtete einen Schrecken, und er traf mich, und vor dem mir bangte, das kam über mich.

آرام و قرار ندارم و رنج و غم من روزافزون است.

Ich war nicht ruhig, und ich rastete nicht und ruhte nicht, da kam das Toben.