Job 29

ایّوب به کلام خود ادامه داده گفت:

Job puhui taas sananlaskunsa ja sanoi:

ای کاش دوران سابق و آن روزهایی که خدا مراقب و مواظب من بود، دوباره می‌آمد.

Ah jos minä olisin niinkuin entisinä kuukausina! niinä päivinä, joina Jumala minun kätki,

در آن روزها نور او بر من می‌تابید و راه تاریک مرا روشن می‌کرد.

Koska hänen valkeutensa paisti minun pääni päälle, ja minä kävin pimeissä hänen valkeudessansa,

آن وقت دوران کامرانی من بود و از دوستی خدا برخوردار بودم.

Niinkuin minä olin nuorena olessani; koska Jumalan salaisuus oli minun majani päällä;

خدای قادر مطلق با من بود و فرزندانم دور من جمع بودند.

Koska Kaikkivaltias oli vielä minun kanssani, ja minun nuorukaiseni minun ympärilläni;

پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌‌ها برای من روغن زیتون جاری می‌شد.

Koska minä pesin minun tieni voilla, ja kallio vuoti minulle öljy-ojat;

وقتی به دروازهٔ شهر می‌رفتم و بر کرسی خود می‌نشستم،

Koska minä menin kaupunin porteille, ja annoin valmistaa istuimeni kujille;

جوانان برای من راه باز می‌کردند و ریش‌سفیدان به احترام من برمی‌خاستند.

Kuin nuoret näkivät minun, niin he pakenivat, ja vanhat nousivat ja seisoivat minun edessäni,

رهبران شهر از حرف زدن باز می‌ایستادند و سکوت می‌کردند.

Ylimmäiset lakkasivat puhumasta, ja panivat kätensä suunsa päälle,

حتّی شخصیّت‌های مهم با دیدن من ساکت می‌شدند.

Ruhtinasten ääni kätkeysi, ja heidän kielensä suun lakeen tarttui.

هرکسی که مرا می‌دید و سخنان مرا می‌شنید، مرا ستایش می‌نمود.

Sillä kenen korva minun kuuli, se kiitti minua onnelliseksi, ja jonka silmä minun näki, se todisti minusta.

زیرا من به داد مردم فقیر می‌رسیدم و به یتیمانِ بی‌کس کمک می‌کردم.

Sillä minä autin köyhää, joka huusi, ja orpoa, jolla ei auttajaa ollut.

کسانی‌که در حال مرگ بودند، برایم دعا می‌کردند و با کار نیک، دل بیوه زنان را شاد می‌ساختم.

Niiden siunaus, jotka katoomallansa olivat, tuli minun päälleni; ja minä ilahutin leskein sydämen.

کارهای خود را از روی عدل و انصاف انجام می‌دادم.

Vanhurskaus oli minun pukuni, jonka minä päälleni puin, ja minun oikeuteni oli minulle niinkuin hame ja kaunistus.

برای کورها چشم و برای مردم لَنگ، پا بودم.

Minä olin sokian silmä ja ontuvan jalka.

از نیازمندان مثل یک پدر دستگیری می‌کردم و از حق غریبان دفاع می‌نمودم.

Minä olin köyhäin isä, ja jonka asiaa en minä ymmärtänyt, sen minä visusti tutkin.

دندانهای نیش ظالمان را می‌شکستم و شکار را از دهنشان می‌گرفتم.

Minä särjin väärän syömähampaat, ja otin saaliin hänen hampaistansa,

آرزو داشتم که بعد از یک عمر شاد و طولانی، به آسودگی در خانهٔ خود بمیرم.

Minä ajattelin: minä riuduin pesässäni, ja teen päiväni moneksi niinkuin sannan.

مثل درختی بودم که ریشه‌اش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش با شبنم شاداب می‌شدند.

Minun juureni putkahti veden tykönä, ja kaste pysyi laihoni päällä.

همه از من تمجید می‌کردند و قدرت و نیروی من روزافزون بود.

Minun kunniallisuuteni uudistui minun edessäni, ja minun joutseni muuttui uudeksi minun kädessäni.

همه به سخنان من گوش می‌دادند و از پندهای من استفاده می‌کردند.

He kuulivat minua ja odottivat, ja vaikenivat minun neuvooni.

وقتی من سخنانم را تمام می‌کردم، کسی حرفی نمی‌زد. کلام من مانند قطرات شبنم بر آنها می‌چکید.

Minun sanani jälkeen ei yksikään enempää puhunut, ja minun puheeni tiukkui heidän päällensä.

آنها همچون دهقانی که چشم به راه باران باشد، با شوق تمام منتظر شنیدن کلام من می‌بودند.

He odottivat minua niinkuin sadetta, ja avasivat suunsa niinkuin ehtoosadetta vastaan.

وقتی دلسرد می‌شدند، با یک تبسم آنها را دلگرم می‌ساختم و با روی خوش، آنها را تشویق می‌نمودم.

Jos minä nauroin heidän puoleensa, ei he luottaneet sen päälle, eikä tahtoneet minua murheesen saattaa.

در میان آنها، مانند پادشاه حکومت می‌کردم و در هنگام غم، آنها را تسلّی می‌دادم.

Kuin minä tulin heidän kokouksiinsa, niin minun täytyi istua ylimpänä: ja asuin niinkuin kuningas sotaväen keskellä, lohduttaissani murheellisia.