Job 17

روح من شکسته و عمر من به پایان رسیده و پایم به لب گور رسیده است.

Minun henkeni on heikko, minun päiväni ovat lyhetyt, ja hauta on käsissä.

در همه‌جا می‌بینم که چگونه مردم مرا مسخره می‌کنند.

En minä ketäkään pettänyt, ja kuitenkin minun silmäni täytyy olla murheessa.

خدایا، تو خودت شاهد من باش، زیرا هیچ‌کس از من حمایت نمی‌کند، همه مرا گناهکار می‌دانند، تو هم آنها را کور کرده‌ای و نمی‌توانند حقیقت را درک کنند. نگذار که آنها بر من پیروز شوند.

Nyt siis taivuta sinus, ja ole itse minun takaukseni! kukas muu olis, joka minua takais?

خدایا، تو خودت شاهد من باش، زیرا هیچ‌کس از من حمایت نمی‌کند، همه مرا گناهکار می‌دانند، تو هم آنها را کور کرده‌ای و نمی‌توانند حقیقت را درک کنند. نگذار که آنها بر من پیروز شوند.

Ymmärryksen olet sinä heidän sydämistänsä kätkenyt, sentähden et sinä korota heitä.

کسی‌که برای کسب منفعت از دوستان خود بدگویی کند، فرزندانش کور می‌شوند.

Hän kerskaa ystävillensä saaliistansa, mutta hänen lastensa silmät pitää vaipuman.

خدا مرا مایهٔ تمسخر مردم ساخته و آنها به رویم تف می‌کنند.

Hän on minun pannut sananlaskuksi kansain sekaan, ja ääniksi heidän keskellensä.

چشمانم از غم تار گشته‌اند و از من سایه‌ای بیش باقی نمانده است.

Minun silmäni ovat pimenneet minun suruni tähden, ja kaikki minun jäseneni ovat niinkuin varjo.

آنانی که خود را درستکار می‌دانند، تعجّب می‌کنند؛ و آنها همگی مرا به بی‌خدایی متّهم کرده‌اند.

Tästä hurskaat hämmästyvät, ja viattomat asettavat heitänsä ulkokullatuita vastaan.

اشخاص نیک در کارهای خوب پیشرفت می‌نمایند و روز‌به‌روز قویتر می‌گردند.

Hurskas pysyy tielIänsä: ja jolla on puhtaat kädet, se pysyy vahvana.

اگر همه بیایید و در برابر من بایستید، گمان نمی‌کنم که بتوانم شخص فهمیده‌ای در بین شما پیدا کنم.

Kääntäkäät siis teitänne kaikki ja tulkaat nyt: en minä kuitenkaan löydä yhtään taitavaa teidän seassanne.

عمر من به پایان رسیده است و آرزوهایم همه نقش بر آب شده‌اند.

Minun päiväni ovat kuluneet: minun aivoitukseni ovat hajoitetut, jotka minun sydämessäni olivat,

دوستانم می‌گویند: «از پی شامِ تاریک، روز روشن می‌آید.» امّا خودم می‌دانم که من همیشه در تاریکی باقی خواهم ماند.

Ja ovat yöstä päivän, ja valkeuden pimeydestä tehneet.

یگانه آرزوی من این است که به دنیای مردگان بروم و آنجا خانهٔ ابدی من باشد.

Ja ehkä minä kauvan odottaisin, niin on kuitenkin hauta minun huoneeni, ja minä olen vuoteeni pimeydessä tehnyt.

گور را پدر و کِرمی را که مرا می‌خورد، مادر و خواهر خود خواهم خواند.

Mätänemisen minä kutsuin isäkseni, ja madot äidikseni ja sisarekseni.

امید من کجاست؟ چه کسی آن را برایم پیدا می‌کند؟

Kussa on nyt minun odottamiseni? ja kuka ottaa minun toivostani vaarin?

امید من با من به گور نمی‌رود و با هم یک‌‌جا خاک نمی‌شویم.

Hautaan se menee, ja makaa minun kanssani mullassa.