Psalms 137

در کنار رودخانه‌های بابل نشستیم و به یاد صهیون گریه کردیم.

Apud la riveroj de Babel Ni sidis kaj ploris, Rememorante Cionon.

آلات موسیقی خود را بر شاخه‌های درختان بید آویختیم.

Sur la salikoj tie Ni pendigis niajn harpojn.

زیرا کسانی‌که ما را به اسارت برده بودند، از ما خواستند تا برایشان یکی از سرودهای صهیون را بخوانیم و آنها را سرگرم کنیم.

Ĉar tie niaj kaptintoj postulis de ni kantojn, Kaj niaj mokantoj ĝojon, dirante: Kantu al ni el la kantoj de Cion.

امّا چگونه می‌توانستیم سرود خداوند را در دیار بیگانه بسراییم؟

Kiel ni kantos sur fremda tero La kanton de la Eternulo?

ای اورشلیم، اگر تو را فراموش کنم، دست راستم خشک گردد تا دیگر نتوانم چنگ بنوازم.

Se mi forgesos vin, ho Jerusalem, Tiam forgesiĝu mia dekstra mano;

اگر تو را ای اورشلیم، به یاد نیاورم و تو را بر همهٔ شادی‌ها ترجیح ندهم، زبانم به کامم بچسبد و لال شوم.

Algluiĝu mia lango al mia palato, Se mi vin ne memoros, Se mi ne levos Jerusalemon en la supron de miaj ĝojoj.

خداوندا، به یادآور، روزی را که اَدومیان اورشلیم را تسخیر کردند و فریاد می‌زدند: «آن را با خاک یکسان کنید.»

Rememorigu, ho Eternulo, al la filoj de Edom La tagon de Jerusalem, kiam ili diris: Detruu, detruu ĝis ĝia fundamento.

ای بابل، تو ویران خواهی شد. خوشا به حال کسی‌که آن چه تو بر سر ما آوردی، بر سر خودت بیاورد.

Ho ruinigema filino de Babel! Bone estos al tiu, Kiu repagos al vi por la faro, kiun vi faris al ni.

خوشا به حال کسی‌که کودکان تو را بگیرد و آنها را به صخره‌ها بکوبد.

Bone estos al tiu, Kiu prenos kaj frakasos viajn infanetojn sur ŝtono.