Job 7

انسان در روی زمین مانند یک کارگر اجباری زحمت می‌کشد، دوران حیاتش همراه با سختی و مشکلات است.

Har Mennesket på Jord ej Krigerkår? Som en Daglejers er hans Dage.

مثل غلامی که در آرزوی یافتن سایه‌ای است و مانند مزدوری که منتظر مزد خود می‌باشد.

Som Trællen, der higer efter Skygge som Daglejeren, der venter på Løn,

ماههای عمر من در بیهودگی می‌گذرند. شبهای طولانی و خسته کننده‌ای، نصیب من شده است.

så fik jeg Skuffelses Måneder i Arv kvalfulde Nætter til Del.

وقتی دراز می‌کشم تا بخوابم می‌گویم که چه وقت صبح می‌شود. شب طولانی است و من تا صبح از این پهلو به آن پهلو می‌غلطم.

Når jeg lægger mig, siger jeg: "Hvornår er det Dag, af jeg kan stå op?" og når jeg står op: "Hvornår er det Kvæld?" Jeg mættes af Uro, til Dagen gryr.

تن من پوشیده از کِرم و گرد و خاک است و پوست بدنم تَرَک خورده و چِرک گرفته است.

Mit Legeme er klædt med Orme og Skorpe, min Hud skrumper ind og væsker.

روزهایم تندتر از ماکوی بافندگان می‌گذرند و در ناامیدی به پایان می‌رسند.

Raskere end Skyttelen flyver mine Dage, de svinder bort uden Håb.

فراموش نکنید که عمر من لحظه‌ای بیش نیست و چشم من، روز خوبی را نخواهد دید

Kom i Hu, at mit Liv er et Pust, ej mer får mit Øje Lykke at skue!

و چشمانی که امروز به من می‌نگرند، دیگر به رویم نخواهند افتاد. مرا جستجو خواهید کرد، امّا اثری از من نخواهید یافت.

Vennens Øje skal ikke se mig, dit Øje søger mig - jeg er ikke mere.

مثل ابری که پراکنده و ناپدید می‌شود، کسانی هم که می‌میرند دیگر بر نمی‌خیزند.

Som Skyen svinder og trækker bort, bliver den, der synker i Døden, borte,

به خانه‌های خود باز نمی‌گردند و آشنایانشان برای همیشه آنها را از یاد می‌برند.

han vender ej atter hjem til sit Hus, hans Sted får ham aldrig at se igen.

از همین سبب است که نمی‌توانم خاموش بمانم و می‌خواهم درد و رنج خود را بیان کنم.

Så vil jeg da ej lægge Bånd på min Mund, men tale i Åndens Kvide, sukke i bitter Sjælenød.

مگر من هیولای دریایی هستم که مرا تحت نظر قرار داد‌ه‌ای؟

Er jeg et Hav, eller er jeg en Drage, siden du sætter Vagt ved mig?

من دراز می‌کشم تا دَمی استراحت کنم و مصیبتهای خود را از یاد ببرم،

Når jeg tænker, mit Leje skal lindre mig, Sengen lette mit Suk,

آنگاه تو مرا با خوابها می‌ترسانی و با کابوس‌ها به وحشت می‌اندازی.

da ængster du mig med Drømme, skræmmer mig op ved Syner,

بنابراین من چارهٔ دیگری ندارم، جز اینکه خفه شوم و بمیرم و به این زندگی پر از رنج خود خاتمه بدهم.

så min Sjæl vil hellere kvæles. hellere dø end lide.

از زندگی بیزارم و دیگر نمی‌خواهم زندگی کنم، پس مرا به حال خود بگذار، زیرا از من نفسی بیش نمانده است.

Nu nok! Jeg lever ej evigt, slip mig, mit Liv er et Pust!

انسان چه اهمیّتی دارد که به او این‌قدر توجّه نشان می‌دهی؟

Hvad er et Menneske, at du regner ham og lægger Mærke til ham,

هر روز از او بازجویی می‌‌کنی و هر لحظه او را می‌آزمایی.

hjemsøger ham hver Morgen, ransager ham hvert Øjeblik?

آیا نمی‌خواهی دمی آرامم بگذاری تا آب دهان خود را فرو برم؟

Når vender du dog dit Øje fra mig, slipper mig, til jeg har sunket mit Spyt?

اگر من گناهی بکنم، چه ضرری به تو می‌رسد، ای ناظر کارهای بشر؟ چرا مرا هدف تیرهای خود قرار دادی؟ آیا من باری بر دوش تو شده‌ام؟

Har jeg syndet, hvad skader det dig, du, som er Menneskets Vogter? Hvi gjorde du mig til Skive, hvorfor blev jeg dig til Byrde?

چرا گناهان مرا نمی‌بخشی و از خطاهای من چشم نمی‌پوشی؟ زیرا بزودی به زیر خاک می‌روم و تو به سراغم خواهی آمد و من دیگر وجود نخواهم داشت.

Hvorfor tilgiver du ikke min Synd og lader min Brøde uænset? Snart ligger jeg jo under Mulde, du søger mig - og jeg er ikke mere!