Job 9

همهٔ اینها را که گفتی می‌دانم و قبلاً هم شنیده‌ام. امّا انسان فانی چطور می‌تواند در برابر خدا راست و نیک باشد؟

Odpověděv pak Job, řekl:

همهٔ اینها را که گفتی می‌دانم و قبلاً هم شنیده‌ام. امّا انسان فانی چطور می‌تواند در برابر خدا راست و نیک باشد؟

I ovšem vím, žeť tak jest; nebo jak by mohl člověk spravedliv býti před Bohem silným?

چه کسی می‌تواند با خدا بحث کند؟ کسی قادر نیست از هزار سؤالی که می‌کند، یکی را هم جواب بدهد.

A chtěl-li by se hádati s ním, nemohl by jemu odpovědíti ani na jedno z tisíce slov.

زیرا خدا دانا و تواناست و کسی نمی‌تواند در برابر او مقاومت کند.

Moudrého jest srdce a silný v moci. Kdo zatvrdiv se proti němu, pokoje užil?

بی‌خبر کوهها را منتقل می‌سازد و با خشم و غضب، آنها را واژگون می‌کند.

On přenáší hory, než kdo shlédne, a podvrací je v prchlivosti své.

زمین را از جایش تکان می‌دهد و پایه‌های آن را به لرزه می‌آورد.

On pohybuje zemí z místa jejího, tak že se třesou sloupové její.

اگر به آفتاب فرمان بدهد، طلوع نمی‌کند و ستارگان در شب نمی‌درخشند.

On když zapovídá slunci, nevychází, a hvězdy zapečeťuje.

به تنهایی آسمانها را گسترانید و بر امواج دریا خرامید.

On roztahuje nebe sám, a šlapá po vlnách mořských.

دُب اکبر، جبار، ثریا و ستارگان جنوب را آفرید.

On učinil Arktura, Oriona, Kuřátka a hvězdy skryté na poledne.

عقل ما از درک کارهای بزرگ و بی‌شمار او عاجز است.

On činí věci veliké, a to nevystižitelné a divné, jimž není počtu.

از کنار من می‌گذرد و من نمی‌توانم او را ببینم. حرکت می‌کند و من احساس نمی‌کنم.

Ano jde-li mimo mne, tedy nevidím; ovšem když pomíjí, neznamenám ho.

هرچه را بخواهد می‌برد و کسی نمی‌تواند مانع او شود و بگوید که چه می‌‌کنی؟

Tolikéž jestliže co uchvátí, kdo mu to rozkáže navrátiti? Kdo dí jemu: Co činíš?

خدا از خشم خود دست نمی‌کشد و دشمنان خود را که به هیولای دریایی کمک کردند، پایمال می‌سازد.

Nezdržel-li by Bůh hněvu svého, klesli by před ním spolu spuntovaní, jakkoli mocní.

پس من چطور می‌توانم با او بحث کنم؟

Jakž bych já tedy jemu odpovídati, a jaká slova svá proti němu vyhledati mohl?

هر چند گناهی ندارم، ولی چیزی نمی‌توانم بگویم؛ جز اینکه از خدایی که داور من است، طلب رحمت کنم.

Kterémuž, bych i spravedliv byl, nebudu odpovídati, ale před soudcím svým pokořiti se budu.

حتّی اگر مرا بگذارد که حرفی بزنم، یقین ندارم که به سخنان من گوش بدهد.

Ač bych pak i volal, a on mi se ozval, neuvěřím, aby vyslyšel hlas můj,

او تُندباد را می‌فرستد و مرا پراکنده می‌سازد و بدون جهت به زخمهایم می‌افزاید.

Poněvadž vichřicí setřel mne, rozmnožil rány mé bez příčiny.

مرا نمی‌گذارد که نفس بکشم و زندگی مرا با تلخی پُر می‌سازد.

Aniž mi dá oddechnouti, ale sytí mne hořkostmi.

با او یارای مقابله ندارم، زیرا قادر و تواناست. اگر به دادگاه شکایت کنم، چه کسی می‌تواند او را احضار کند؟

Obrátil-li bych se k moci, aj, onť jest nejsilnější; pakli k soudu, kdo mi rok složí?

اگر بی‌گناه هم باشم، سخنان زبانم مرا محکوم می‌سازد و هر چیزی که بگویم، مرا مجرم می‌کند.

Jestliže se za spravedlivého stavěti budu, ústa má potupí mne; pakli za upřímého, převráceného mne býti ukáží.

گرچه گناهی ندارم، امّا برای من فرقی نمی‌کند، زیرا از زندگی سیر شده‌ام.

Jsem-li upřímý, nebudu věděti toho; nenáviděti budu života svého.

خدا بی‌گناه و گناهکار را یکسان از بین می‌برد.

Jediná jest věc, pročež jsem to mluvil, že upřímého jako bezbožného on zahlazuje.

وقتی مصیبتی برسد و بی‌گناهی را ناگهان هلاک کند، خدا می‌خندد.

Jestliže bičem náhle usmrcuje, zkušování nevinných se posmívá;

اختیار زمین را به دست مردم شریر داده و چشمان قضات را کور کرده است. اگر خدا این کار را نکرده، چه کسی کرده است؟

Země dána bývá v ruku bezbožného, tvář soudců jejich zakrývá: jestliže ne on, kdož jiný jest?

زندگی من سریعتر از پیک تیزرو می‌گذرد، بدون آن که روی خوشی را ببینم.

Dnové pak moji rychlejší byli nežli posel; utekli, aniž viděli dobrých věcí.

سالهای عمرم مانند کشتیهای تندرو و همچون عقابی که بر شکار خود فرود می‌آید، به سرعت سپری می‌شوند.

Pominuli jako prudké lodí, jako orlice letící na pastvu.

اگر خندان باشم و سعی کنم که غمهای خود را از یاد ببرم، چه فایده؟

Dím-li: Zapomenu se na své naříkání, zanechám horlení svého, a posilím se:

زیرا می‌ترسم که مبادا غم و رنج، دوباره به سراغ من بیایند و می‌دانم که خدا مرا خطاکار می‌شمارد.

Lekám se všech bolestí svých, vida, že mne jich nezprostíš.

پس اگر محکوم می‌شوم، چرا بی‌جهت تلاش کنم؟

Jestli jsem bezbožný, pročež bych nadarmo pracoval?

هیچ شوینده‌ای نمی‌تواند گناهان مرا بشوید.

Ano bych se i umyl vodou sněžnou, a očistil mýdlem ruce své,

تو مرا در گل و لای و کثافت فرو می‌بری تا حتی لباس خودم از من نفرت کند.

Tedy v jámě pohřížíš mne, tak že se ode mne zprzní i to roucho mé.

تو مانند من، انسانی فانی نیستی که بتوانم به تو جواب بدهم و با تو به دادگاه بروم.

Nebo Bůh není člověkem jako já, jemuž bych odpovídati mohl, a abychom vešli spolu v soud.

کسی نیست که بین ما داوری کند و ما را آشتی بدهد.

Aniž máme prostředníka mezi sebou, kterýž by rozhodl nás oba.

اگر از مجازات من دست برداری و هیبت تو مرا به وحشت نیاندازد،

Kdyby odjal ode mne prut svůj, a strach jeho aby mne nekormoutil,

آنگاه می‌توانم بدون ترس با تو حرف بزنم، امّا متأسفانه این‌طور نیست.

Tehdáž bych mluvil, a nebál bych se, poněvadž není toho tak při mně.