Job 17

روح من شکسته و عمر من به پایان رسیده و پایم به لب گور رسیده است.

Dýchání mé ruší se, dnové moji hynou, hrobu blízký jsem.

در همه‌جا می‌بینم که چگونه مردم مرا مسخره می‌کنند.

Jistě posměvači jsou u mne, a pro jejich mne kormoucení nepřichází ani sen na oči mé.

خدایا، تو خودت شاهد من باش، زیرا هیچ‌کس از من حمایت نمی‌کند، همه مرا گناهکار می‌دانند، تو هم آنها را کور کرده‌ای و نمی‌توانند حقیقت را درک کنند. نگذار که آنها بر من پیروز شوند.

Postav mi, prosím, rukojmě za sebe; kdo jest ten, nechť mi na to ruky podá.

خدایا، تو خودت شاهد من باش، زیرا هیچ‌کس از من حمایت نمی‌کند، همه مرا گناهکار می‌دانند، تو هم آنها را کور کرده‌ای و نمی‌توانند حقیقت را درک کنند. نگذار که آنها بر من پیروز شوند.

Nebo srdce jejich přikryl jsi, aby nerozuměli, a protož jich nepovýšíš.

کسی‌که برای کسب منفعت از دوستان خود بدگویی کند، فرزندانش کور می‌شوند.

Kdož pochlebuje bližním, oči synů jeho zhynou.

خدا مرا مایهٔ تمسخر مردم ساخته و آنها به رویم تف می‌کنند.

Jistě vystavil mne za přísloví lidem, a za divadlo všechněm,

چشمانم از غم تار گشته‌اند و از من سایه‌ای بیش باقی نمانده است.

Tak že pro žalost pošly oči mé, a oudové moji všickni stínu jsou podobni.

آنانی که خود را درستکار می‌دانند، تعجّب می‌کنند؛ و آنها همگی مرا به بی‌خدایی متّهم کرده‌اند.

Užasnouť se nad tím upřímí, a však nevinný proti pokrytci vždy se zsilovati bude.

اشخاص نیک در کارهای خوب پیشرفت می‌نمایند و روز‌به‌روز قویتر می‌گردند.

Přídržeti se bude, pravím, spravedlivý cesty své, a ten, jenž jest čistých rukou, posilní se více.

اگر همه بیایید و در برابر من بایستید، گمان نمی‌کنم که بتوانم شخص فهمیده‌ای در بین شما پیدا کنم.

Tolikéž i vy všickni obraťte se, a poďte, prosím; neboť nenacházím mezi vámi moudrého.

عمر من به پایان رسیده است و آرزوهایم همه نقش بر آب شده‌اند.

Dnové moji pomíjejí, myšlení má mizejí, přemyšlování, pravím, srdce mého.

دوستانم می‌گویند: «از پی شامِ تاریک، روز روشن می‌آید.» امّا خودم می‌دانم که من همیشه در تاریکی باقی خواهم ماند.

Noc mi obracejí v den, a světla denního ukracují pro přítomnost temností.

یگانه آرزوی من این است که به دنیای مردگان بروم و آنجا خانهٔ ابدی من باشد.

Abych pak čeho i očekával, hrob bude dům můj, ve tmě usteli ložce své.

گور را پدر و کِرمی را که مرا می‌خورد، مادر و خواهر خود خواهم خواند.

Jámu nazovu otcem svým, matkou pak a sestrou svou červy.

امید من کجاست؟ چه کسی آن را برایم پیدا می‌کند؟

Kdež jest tedy očekávání mé? A kdo to, čím bych se troštoval, spatří?

امید من با من به گور نمی‌رود و با هم یک‌‌جا خاک نمی‌شویم.

Do skrýší hrobu sstoupí, poněvadž jest všechněm v prachu země odpočívati.