Job 14

انسان که از زن زاییده می‌شود، عمرش کوتاه و سراسر زحمت است.

Člověk narozený z ženy jest krátkého věku a plný lopotování.

همچون گُل می‌شکفد و بزودی پژمرده می‌شود و مانند سایه‌ای زودگذر و ناپایدار است.

Jako květ vychází a podťat bývá, a utíká jako stín, a netrvá.

پس ای خدا، چرا بر چنین موجودی این‌قدر سخت می‌گیری و از او بازخواست می‌‌کنی؟

A však i na takového otvíráš oko své, a mne uvodíš k soudu s sebou.

هیچ‌کس نمی‌تواند از یک چیز ناپاک چیزی پاک به دست آورد.

Kdo toho dokáže, aby čistý z nečistého pošel? Ani jeden.

طول عمر و شمارهٔ ماههای عمرش را تو از پیش تعیین نموده‌ای و کسی نمی‌تواند آن را تغییر بدهد.

Poněvadž vyměřeni jsou dnové jeho, počet měsíců jeho u tebe, a cíles jemu položil, kterýchž by nepřekračoval:

پس از خطای او چشم بپوش و او را به حال خودش بگذار تا پیش از اینکه با زندگی وداع کند، لحظه‌ای آسوده باشد.

Odvrať se od něho, ať oddechne sobě, a zatím aby přečekal jako nájemník den svůj.

برای یک درخت این امید هست که اگر قطع گردد، دوباره سبز شود و شاخه‌های تازهٔ دیگری بیاورد.

O stromu zajisté jest naděje, by i podťat byl, že se zase zotaví, a výstřelek jeho nevyhyne,

هرچند ریشه‌اش در زمین کهنه شود و تنه‌اش در خاک بپوسد،

By se pak i sstaral v zemi kořen jeho, a v prachu již jako umřel peň jeho:

بازهم وقتی‌که آب به آن برسد، مثل یک نهال تازه جوانه می‌زند و شکوفه می‌آورد.

Avšak jakž počije vláhy, zase se pučí, a zahustí jako keř.

امّا انسان وقتی‌که مُرد فاسد می‌شود و از بین می‌رود و کجایند آنها؟

Ale člověk umírá, mdlobou přemožen jsa, a když vypustí duši člověk, kam se poděl?

مانند آب دریا که بخار می‌شود و رودخانه‌ای که خشک می‌گردد،

Jakož ucházejí vody z jezera, a řeka opadá a vysychá:

انسان هم به خواب ابدی فرو می‌رود و تا نیست شدن آسمانها برنمی‌خیزد و کسی او را بیدار نمی‌کند.

Tak člověk, když lehne, nevstává zase dotud, dokudž nebes stává. Nebývajíť vzbuzeni lidé, aniž se probuzují ze sna svého.

ای کاش مرا تا وقتی‌که غضبت فرو نشیند در زیر خاک پنهان می‌کردی؛ و باز مرا در یک زمان معیّن دوباره به یاد می‌آوردی.

Ó kdybys mne v hrobě schoval, a skryl mne, dokudž by nebyl odvrácen hněv tvůj, ulože mi cíl, abys se rozpomenul na mne.

وقتی انسان می‌میرد، آیا دوباره زنده می‌شود؟ امّا من در انتظار آن هستم که روزهای سخت زندگی‌ام پایان یابد و دوران شادکامی فرا رسد.

Když umře člověk, zdaliž zase ožive? Po všecky tedy dny vyměřeného času svého očekávati budu, až přijde proměna při mně.

آن وقت تو مرا صدا می‌زنی و من جواب می‌دهم و تو از دیدن این مخلوقت خوشحال می‌شوی.

Zavoláš, a já se ohlásím tobě, díla rukou svých budeš žádostiv,

تو مراقب هر قدم من می‌باشی و گناهانم را در نظر نمی‌گیری.

Ačkoli nyní kroky mé počítáš, aniž shovíváš hříchům mým,

مرا از گناه پاک می‌سازی و خطاهایم را می‌پوشانی.

Ale zapečetěné maje jako v pytlíku přestoupení mé, ještě přikládáš k nepravosti mé.

زمانی می‌رسد که کوهها فرو می‌ریزند و از بین می‌روند. سنگها از جایشان کنده می‌شوند،

Jistě že jako hora padnuc, rozdrobuje se, a skála odsedá z místa svého,

آب، سنگها را می‌ساید و سیلابها خاک زمین را می‌شوید. به همین ترتیب تمام امیدهای انسان را نقش برآب می‌سازی.

Jako kamení stírá voda, a povodní zachvacuje, což z prachu zemského samo od sebe roste: tak i ty naději člověka v nic obracíš.

تو بر او غالب می‌شوی، و او را به چنگ مرگ می‌فرستی و برای ابد از بین می‌بری.

Přemáháš jej ustavičně, tak aby odjíti musil; proměňuješ tvář jeho, a propouštíš jej.

اگر فرزندانش به جاه و جلال برسند، او آگاه نمی‌شود و هرگاه خوار و حقیر گردند، بازهم بی‌اطّلاع می‌ماند.

Budou-li slavní synové jeho, nic neví; pakli v potupě, nic o ně nepečuje.

او فقط درد خود را احساس می‌کند و برای خود ماتم می‌گیرد.

Toliko tělo jeho, dokudž živ jest, bolestí okouší, a duše jeho v něm kvílí.