Job 19

تا به کی می‌خواهید با سخنانتان مرا عذاب بدهید و دلم را بشکنید؟

Тогава Йов отговори и каза:

تا به کی می‌خواهید با سخنانتان مرا عذاب بدهید و دلم را بشکنید؟

Докога ще измъчвате душата ми и с думи ще ме съкрушавате?

بارها به من اهانت کرده‌اید و از رفتار خود با من خجالت نمی‌کشید.

Вече десет пъти стана да ме укорявате, не се срамувате да ме обиждате.

اگر من گناهی کرده باشم، ضرر آن به خودم می‌رسد و به شما آسیبی نمی‌رساند.

И ако наистина съм съгрешил, грешката ми с мен остава.

شما خود را بهتر و برتر از من می‌دانید و مصیبتهای مرا نتیجهٔ گناه من می‌پندارید.

Ако наистина ще се големеете против мен и ще хвърляте против мен позора ми,

درحالی‌که خدا این روز بد را بر سر من آورده و به دام خود گرفتارم کرده است.

знайте тогава, че Бог е изкривил правото ми и с мрежата Си ме е заобиколил.

حتّی وقتی از ظلمی که به من شده است، فریاد می‌زنم و کمک می‌طلبم، کسی به داد من نمی‌رسد.

Ето, аз викам: Неправда! — но няма кой да ме чуе; крещя за помощ, но няма правосъдие.

خدا راه مرا بسته و آن را تاریک کرده است و امید رهایی از این وضع برای من نیست.

Той е преградил пътя ми, така че не мога да мина, и е сложил тъмнина в пътеките ми.

او عزّت و اعتبار مرا از بین برد و هرچه که داشتم از من گرفته.

Съблякъл ме е от славата ми и е отнел венеца от главата ми.

از هر طرف مرا خُرد نموده و نهال آرزوهای مرا از ریشه کنده است.

Отвсякъде ме съкрушава и аз преминавам; и е изкоренил надеждата ми като дърво.

آتش غضب خود را بر من افروخته و مرا دشمن خود می‌شمارد.

Разпалил е и яростта Си против мен, счита ме като един от враговете Си.

لشکر خود را می‌فرستد تا چادر مرا محاصره کنند.

Полковете Му настъпват заедно и построяват пътя си срещу мен, разполагат се на стан около шатрата ми.

او خانواده‌ام را از من جدا کرد و آشنایانم را با من بیگانه ساخت.

Отдалечил е от мен братята ми и познатите ми напълно се отчуждиха от мен.

خویشاوندان و دوستانِ نزدیک من، فراموشم کرده‌اند

Роднините ми ме оставиха и близките ми ме забравиха.

و مهمان خانه‌ام مرا از یاد برده است. کنیزان خانه‌ام مرا نمی‌شناسند و برای آنها بیگانه شده‌ام.

Домашните ми и слугините ми ме считат за чужд, в очите им съм чужденец.

خدمتکار خود را با زاری و التماس صدا می‌کنم، امّا او جوابم را نمی‌دهد.

Викам слугата си, но той не отговаря, моля го с устата си.

زن من طاقت بوی دهان مرا ندارد و برادرانم از من بیزار هستند.

Дъхът ми е противен на жена ми и молбите ми — на децата на майчината ми утроба.

حتّی بچّه‌ها با حقارت به من می‌نگرند و مسخره‌ام می‌کنند.

Дори и малките деца ме презират, ставам и те говорят против мен.

دوستان صمیمی‌ام از من نفرت دارند و کسانی را که دوست می‌داشتم، از من روی‌گردان شده‌اند.

Всичките ми близки се отвращават от мен и онези, които обичам, се обърнаха против мен.

از من فقط پوست و استخوان باقیمانده است و به سختی از مرگ گریخته‌ام.

Костите ми залепват за кожата ми и плътта ми, отървах се само с кожата на зъбите си.

شما دوستان من هستید، بر من رحم کنید، زیرا دست خدا مرا به این روز انداخته است.

Съжалете ме, съжалете ме, вие, приятели мои, защото Божията ръка до мен се допря!

چرا شما هم مانند خدا مرا عذاب می‌دهید؟ چرا مرا به حال خودم نمی‌گذارید؟

Защо ме преследвате като Бог и не се насищате с плътта ми?

ای کاش سخنان مرا کسی به یاد می‌آورد و در کتابی می‌نوشت

О, да се напишеха думите ми! Да се запишеха в книга!

و یا با قلم آهنین آنها را بر سنگی حک می‌کرد، تا برای همیشه باقی بمانند.

Да бяха издълбани на скала навеки с желязна писалка и олово!

امّا می‌دانم که نجات‌دهندهٔ من در آسمان است و روزی برای دفاع من به زمین خواهد آمد.

Защото зная, че е жив Изкупителят ми, и че в последното време ще застане на земята.

یقین دارم که حتّی پس از آن که گوشت و پوست بدنم بپوسند، خدا را می‌بینم.

И след като изтлее кожата ми, пак от плътта си ще видя Бога,

او برای من بیگانه نیست. او را با همین چشمان خود خواهم دید.

когото сам аз ще видя и моите очите ще гледат, но не като чужденец. Вътрешностите ми вътре в мен топят се.

وقتی گفتید: «چگونه او را عذاب دهیم؟» از حال رفتم. شما می‌خواستید با بهانه‌ای مرا متّهم سازید.

Като казвате: Как ще го гоним? — и че коренът на това се намира в мен —

پس از شمشیر مجازات خدا بترسید و بدانید که روز داوری خدا در انتظار شماست.

тогава бойте се от меча, защото гневът носи наказанието на меча, за да познаете, че има съд.