Psalms 92

شکرگزاری از تو، ای خداوند، چه نیکوست. نام تو، ای خدای متعال، شایستهٔ شکر و سپاس است.

حَسَنٌ هُوَ الْحَمْدُ لِلرَّبِّ وَالتَّرَنُّمُ لاسْمِكَ أَيُّهَا الْعَلِيُّ.

صبحگاهان به‌خاطر محبّت پایدارت، و شامگاهان به سبب وفاداریت تو را سپاس می‌گوییم.

أَنْ يُخْبَرَ بِرَحْمَتِكَ فِي الْغَدَاةِ، وَأَمَانَتِكَ كُلَّ لَيْلَةٍ،

تو را با ساز ده تار و نغمهٔ بربط سپاس می‌گوییم.

عَلَى ذَاتِ عَشَرَةِ أَوْتَارٍ وَعَلَى الرَّبَابِ، عَلَى عَزْفِ الْعُودِ.

تو ای خداوند، مرا با کارهای عجیبت شادمان ساخته‏ای بنابراین به‌خاطر کارهایت با شادی می‌سرایم.

لأَنَّكَ فَرَّحْتَنِي يَا رَبُّ بِصَنَائِعِكَ. بِأَعْمَالِ يَدَيْكَ أَبْتَهِجُ.

ای خداوند، کارهای تو چقدر شگفت‌انگیز و افکار تو چقدر عمیق است.

مَا أَعْظَمَ أَعْمَالَكَ يَا رَبُّ! وَأَعْمَقَ جِدًّا أَفْكَارَكَ!

شخص نادان آن را درک نمی‌‌کند و احمق معنی آنها را نمی‌فهمد.

الرَّجُلُ الْبَلِيدُ لاَ يَعْرِفُ، وَالْجَاهِلُ لاَ يَفْهَمُ هذَا.

اگرچه مردم شریر مانند علف هرزه برویند و اشخاص بدکار کامران گردند، سرانجام برای همیشه از بین خواهند رفت.

إِذَا زَهَا الأَشْرَارُ كَالْعُشْبِ، وَأَزْهَرَ كُلُّ فَاعِلِي الإِثْمِ، فَلِكَيْ يُبَادُوا إِلَى الدَّهْرِ.

امّا تو ای خداوند، تا ابد متعال هستی.

أَمَّا أَنْتَ يَا رَبُّ فَمُتَعَال إِلَى الأَبَدِ.

دشمنان تو ای خداوند، هلاک خواهند گشت و مردم شریر پراکنده خواهند شد.

لأَنَّهُ هُوَذَا أَعْدَاؤُكَ يَا رَبُّ، لأَنَّهُ هُوَذَا أَعْدَاؤُكَ يَبِيدُونَ. يَتَبَدَّدُ كُلُّ فَاعِلِي الإِثْمِ.

تو مرا مانند گاو وحشی، قوی و پُر از شادمانی ساختی.

وَتَنْصِبُ مِثْلَ الْبَقَرِ الْوَحْشِيِّ قَرْنِي. تَدَهَّنْتُ بِزَيْتٍ طَرِيٍّ.

چشمانم نابودی دشمنانم را دیده، و گوشهایم فریاد شریران را شنیده است.

وَتُبْصِرُ عَيْنِي بِمُرَاقِبِيَّ، وَبِالْقَائِمِينَ عَلَيَّ بِالشَّرِّ تَسْمَعُ أُذُنَايَ.

نیکوکاران مانند نخل رشد نموده و مانند سرو لبنان نمو خواهند كرد.

اَلصِّدِّيقُ كَالنَّخْلَةِ يَزْهُو، كَالأَرْزِ فِي لُبْنَانَ يَنْمُو.

آنها مانند درختانی هستند که در خانهٔ خداوند کاشته شده، و در معبد بزرگ خدای ما شکفته می‌شوند.

مَغْرُوسِينَ فِي بَيْتِ الرَّبِّ، فِي دِيَارِ إِلهِنَا يُزْهِرُونَ.

آنها در زمان پیری نیز میوه خواهند داد، و همیشه سبز و شاداب خواهند بود،

أَيْضًا يُثْمِرُونَ فِي الشَّيْبَةِ. يَكُونُونَ دِسَامًا وَخُضْرًا،

تا اعلام کنند که خدا عادل است و هیچ بدی در او نمی‌باشد.

لِيُخْبِرُوا بِأَنَّ الرَّبَّ مُسْتَقِيمٌ. صَخْرَتِي هُوَ وَلاَ ظُلْمَ فِيهِ.