در آن زمان شما مَثَل و زبانزد مردم میشوید. با تلخی نوحهسرایی میکنید و میگویید: «ما بکلّی تباه شدیم،
زیرا خداوند سرزمین ما را از ما گرفت
و بین مردمی تقسیم کرد که ما را به اسارت بردند.»
«فِي ذلِكَ الْيَوْمِ يُنْطَقُ عَلَيْكُمْ بِهَجْوٍ وَيُرْثَى بِمَرْثَاةٍ، وَيُقَالُ: خَرِبْنَا خَرَابًا. بَدَلَ نَصِيبِ شَعْبِي. كَيْفَ يَنْزِعُهُ عَنِّي؟ يَقْسِمُ لِلْمُرْتَدِّ حُقُولَنَا».