Psalms 137

Apud la riveroj de Babel Ni sidis kaj ploris, Rememorante Cionon.

super flumina Babylonis ibi sedimus et flevimus cum recordaremur Sion

Sur la salikoj tie Ni pendigis niajn harpojn.

super salices in medio eius suspendimus citharas nostras

Ĉar tie niaj kaptintoj postulis de ni kantojn, Kaj niaj mokantoj ĝojon, dirante: Kantu al ni el la kantoj de Cion.

quoniam ibi interrogaverunt nos qui captivos duxerunt nos verba carminis et qui adfligebant nos laeti canite nobis de canticis Sion

Kiel ni kantos sur fremda tero La kanton de la Eternulo?

quomodo cantabimus canticum Domini in terra aliena

Se mi forgesos vin, ho Jerusalem, Tiam forgesiĝu mia dekstra mano;

si oblitus fuero tui Hierusalem in oblivione sit dextera mea

Algluiĝu mia lango al mia palato, Se mi vin ne memoros, Se mi ne levos Jerusalemon en la supron de miaj ĝojoj.

adhereat lingua mea gutturi meo si non recordatus fuero tui si non praeposuero Hierusalem in principio laetitiae meae

Rememorigu, ho Eternulo, al la filoj de Edom La tagon de Jerusalem, kiam ili diris: Detruu, detruu ĝis ĝia fundamento.

memento Domine filiorum Edom in diem Hierusalem dicentium evacuate evacuate usque ad fundamentum eius

Ho ruinigema filino de Babel! Bone estos al tiu, Kiu repagos al vi por la faro, kiun vi faris al ni.

filia Babylon vastata beatus qui retribuet tibi vicissitudinem tuam quam retribuisti nobis

Bone estos al tiu, Kiu prenos kaj frakasos viajn infanetojn sur ŝtono.

beatus qui tenebit et adlidet parvulos tuos ad petram