Job 30

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;
nunc autem derident me iuniores tempore quorum non dignabar patres ponere cum canibus gregis mei
Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;
quorum virtus manuum erat mihi pro nihilo et vita ipsa putabantur indigni
Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;
egestate et fame steriles qui rodebant in solitudine squalentes calamitate et miseria
Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.
et mandebant herbas et arborum cortices et radix iuniperorum erat cibus eorum
El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;
qui de convallibus ista rapientes cum singula repperissent ad ea cum clamore currebant
En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;
in desertis habitabant torrentium et in cavernis terrae vel super glaream
Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;
qui inter huiuscemodi laetabantur et esse sub sentibus delicias conputabant
Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.
filii stultorum et ignobilium et in terra penitus non parentes
Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.
nunc in eorum canticum versus sum et factus sum eis proverbium
Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.
abominantur me et longe fugiunt a me et faciem meam conspuere non verentur
Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.
faretram enim suam aperuit et adflixit me et frenum posuit in os meum
Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;
ad dexteram orientis calamitatis meae ilico surrexerunt pedes meos subverterunt et oppresserunt quasi fluctibus semitis suis
Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;
dissipaverunt itinera mea insidiati sunt mihi et praevaluerunt et non fuit qui ferret auxilium
Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.
quasi rupto muro et aperta ianua inruerunt super me et ad meas miserias devoluti sunt
Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.
redactus sum in nihili abstulisti quasi ventus desiderium meum et velut nubes pertransiit salus mea
Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.
nunc autem in memet ipso marcescit anima mea et possident me dies adflictionis
En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.
nocte os meum perforatur doloribus et qui me comedunt non dormiunt
Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.
in multitudine eorum consumitur vestimentum meum et quasi capitio tunicae sic cinxerunt me
Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.
conparatus sum luto et adsimilatus favillae et cineri
Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.
clamo ad te et non exaudis me sto et non respicis me
Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.
mutatus es mihi in crudelem et in duritia manus tuae adversaris mihi
Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.
elevasti me et quasi super ventum ponens elisisti me valide
Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.
scio quia morti tradas me ubi constituta domus est omni viventi
Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?
verumtamen non ad consumptionem eorum emittis manum tuam et si corruerint ipse salvabis
Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?
flebam quondam super eum qui adflictus erat et conpatiebatur anima mea pauperi
Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.
expectabam bona et venerunt mihi mala praestolabar lucem et eruperunt tenebrae
Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.
interiora mea efferbuerunt absque ulla requie praevenerunt me dies adflictionis
Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.
maerens incedebam sine furore consurgens in turba clamavi
Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.
frater fui draconum et socius strutionum
Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.
cutis mea denigrata est super me et ossa mea aruerunt prae caumate
Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.
versa est in luctum cithara mea et organum meum in vocem flentium