Job 14

Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.
Людина, що від жінки народжена, короткоденна та повна печалями:
Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.
вона виходить, як квітка й зів'яне, і втікає, мов тінь, і не зостається...
Kaj kontraŭ tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al juĝo kun Vi!
І на такого Ти очі Свої відкриваєш, і водиш на суд із Собою його!
Ĉu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.
Хто чистого вивести може з нечистого? Ані один!
Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas ĉe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.
Якщо визначені його дні, число його місяців в Тебе, якщо Ти призначив для нього мету, що її не перейде,
Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, Ĝis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.
відвернися від нього і він заспокоїться, і буде він тішитися своїм днем, як той наймит...
Arbo havas esperon, se ĝi estas dehakita, ke ĝi denove ŝanĝiĝos, Kaj ĝi ne ĉesos kreskigi branĉojn.
Бо дерево має надію: якщо буде стяте, то силу отримає знову, і парост його не загине;
Se ĝia radiko maljuniĝis en la tero, Kaj ĝia trunko mortas en polvo,
якщо постаріє в землі його корінь і в поросі вмре його пень,
Tamen, eksentinte la odoron de akvo, ĝi denove verdiĝas, Kaj kreskas plue, kvazaŭ ĵus plantita.
то від водного запаху знов зацвіте, і пустить галуззя, немов саджанець!
Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finiĝis, kie li estas?
А помре чоловік і зникає, а сконає людина то де ж вона є?...
Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elĉerpiĝas kaj elsekiĝas:
Як вода витікає із озера, а річка спадає та сохне,
Tiel homo kuŝiĝas, kaj ne plu leviĝas; Tiel longe, kiel la ĉielo ekzistas, ili ne plu vekiĝos, Nek revigliĝos el sia dormado.
так і та людина покладеться й не встане, аж до закінчення неба не збудяться люди та не прокинуться зо сну свого...
Ho, se Vi kaŝus min en Ŝeol, Se Vi kaŝus min ĝis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min!
О, якби Ти в шеолі мене заховав, коли б Ти мене приховав, аж поки минеться Твій гнів, коли б час Ти призначив мені, та й про мене згадав!
Kiam homo mortas, ĉu li poste povas reviviĝi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, Ĝi venos mia forŝanĝo.
Як помре чоловік, то чи він оживе? Буду мати надію по всі дні свойого життя, аж поки не прийде заміна для мене!
Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritaĵon de Viaj manoj.
Кликав би Ти, то я відповів би Тобі, за чин Своїх рук сумував би,
Nun Vi kalkulas miajn paŝojn; Ne konservu mian pekon;
бо кроки мої рахував би тепер, а мойого гріха не стеріг би,
Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.
провина моя була б запечатана в вузлику, і Ти закрив би моє беззаконня...
Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forŝoviĝas de sia loko;
Але гора справді впаде, а скеля зсувається з місця свого,
Ŝtonojn forlavas la akvo, Kaj ĝia disverŝiĝo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.
каміння стирає вода, її злива сполощує порох землі, так надію того Ти губиш...
Vi premas lin ĝis fino, kaj li foriras; Li ŝanĝas sian vizaĝon, kaj Vi forigas lin.
Ти силою схопиш назавжди його, і відходить, Ти міняєш обличчя його й відсилаєш його...
Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.
Чи сини його славні, того він не знає, чи в прикрому стані того він не відає...
Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.
Боліє він тільки тоді, коли тіло на ньому, коли в ньому душа тоді тужить..