Psalms 137

Apud la riveroj de Babel Ni sidis kaj ploris, Rememorante Cionon.

Babil ırmakları kıyısında oturup Siyon’u andıkça ağladık;

Sur la salikoj tie Ni pendigis niajn harpojn.

Çevredeki kavaklara Lirlerimizi astık.

Ĉar tie niaj kaptintoj postulis de ni kantojn, Kaj niaj mokantoj ĝojon, dirante: Kantu al ni el la kantoj de Cion.

Çünkü orada bizi tutsak edenler bizden ezgiler, Bize zulmedenler bizden şenlik istiyor, “Siyon ezgilerinden birini okuyun bize!” diyorlardı.

Kiel ni kantos sur fremda tero La kanton de la Eternulo?

Nasıl okuyabiliriz RAB’bin ezgisini El toprağında?

Se mi forgesos vin, ho Jerusalem, Tiam forgesiĝu mia dekstra mano;

Ey Yeruşalim, seni unutursam, Sağ elim kurusun.

Algluiĝu mia lango al mia palato, Se mi vin ne memoros, Se mi ne levos Jerusalemon en la supron de miaj ĝojoj.

Seni anmaz, Yeruşalim’i en büyük sevincimden üstün tutmazsam, Dilim damağıma yapışsın!

Rememorigu, ho Eternulo, al la filoj de Edom La tagon de Jerusalem, kiam ili diris: Detruu, detruu ĝis ĝia fundamento.

Yeruşalim’in düştüğü gün, “Yıkın onu, yıkın temellerine kadar!” Diyen Edomlular’ın tavrını anımsa, ya RAB.

Ho ruinigema filino de Babel! Bone estos al tiu, Kiu repagos al vi por la faro, kiun vi faris al ni.

[] Ey sen, yıkılası Babil kızı, Bize yaptıklarını Sana ödetecek olana ne mutlu!

Bone estos al tiu, Kiu prenos kaj frakasos viajn infanetojn sur ŝtono.

Ne mutlu senin yavrularını tutup Kayalarda parçalayacak insana!