Job 4

Kaj ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:

Temanlı Elifaz şöyle yanıtladı:

Se oni provos diri al vi vorton, tio eble estos por vi turmenta? Sed kiu povas deteni sin de parolado?

“Biri sana bir şey söylemeye çalışsa gücenir misin? Kim konuşmadan durabilir?

Jen vi multajn instruis, Kaj manojn senfortiĝintajn vi refortigis;

Evet, pek çoklarına sen ders verdin, Zayıf elleri güçlendirdin,

Falantojn restarigis viaj vortoj, Kaj fleksiĝantajn genuojn vi fortigis;

Tökezleyeni senin sözlerin ayakta tuttu, Titreyen dizleri sen pekiştirdin.

Kaj nun, kiam tio trafis vin, vi perdis la forton; Ĝi ektuŝis vin, kaj vi ektimis.

Ama şimdi senin başına gelince gücüne gidiyor, Sana dokununca yılgınlığa düşüyorsun.

Ĉu ne via timo antaŭ Dio estas via konsolo? Ĉu la virteco de viaj vojoj ne estas via espero?

Senin güvendiğin Tanrı’dan korkun değil mi, Umudun kusursuz yaşamında değil mi?

Rememoru do, ĉu pereis iu senkulpa? Kaj kie virtuloj estis ekstermitaj?

“Düşün biraz: Hangi suçsuz yok oldu, Nerede doğrular yıkıma uğradı?

Kiel mi vidis, tiuj, kiuj plugis pekojn kaj semis malbonagojn, Tiuj ilin rikoltas;

Benim gördüğüm kadarıyla, fesat sürenler, Kötülük tohumu ekenler ektiklerini biçiyor.

De la ekblovo de Dio ili pereas, Kaj de la ekspiro de Lia kolero ili malaperas.

Tanrı’nın soluğuyla yok oluyor, Öfkesinin rüzgarıyla tükeniyorlar.

La kriado de leono kaj la voĉo de leopardo silentiĝis, Kaj la dentoj de junaj leonoj rompiĝis;

Aslanın kükremesi, homurtusu kesildi, Dişleri kırıldı genç aslanların.

Leono pereis pro manko de manĝaĵo, Kaj idoj de leonino diskuris.

Aslan av bulamadığı için yok oluyor, Dişi aslanın yavruları dağılıyor.

Kaj al mi kaŝe alvenis vorto, Kaj mia orelo kaptis parteton de ĝi.

“Bir söz gizlice erişti bana, Fısıltısı kulağıma ulaştı.

Dum meditado pri la vizioj de la nokto, Kiam profunda dormo falas sur la homojn,

Gece rüyaların doğurduğu düşünceler içinde, İnsanları ağır uyku bastığı zaman,

Atakis min teruro kaj tremo, Kaj ĉiuj miaj ostoj eksentis timon.

Beni dehşet ve titreme aldı, Bütün kemiklerimi sarstı.

Kaj spirito traflugis antaŭ mi, Kaj la haroj sur mia korpo rigidiĝis.

Önümden bir ruh geçti, Tüylerim ürperdi.

Staris bildo antaŭ miaj okuloj, sed mi ne povis rekoni ĝian aspekton; Estis silento, kaj mi ekaŭdis voĉon, dirantan:

Durdu, ama ne olduğunu seçemedim. Bir suret duruyordu gözümün önünde, Çıt çıkmazken bir ses duydum:

Ĉu homo estas pli justa ol Dio? Ĉu viro estas pli pura ol lia Kreinto?

‘Tanrı karşısında insan doğru olabilir mi? Kendisini yaratanın karşısında temiz çıkabilir mi?

Vidu, al Siaj servantoj Li ne konfidas, Kaj Siajn anĝelojn Li trovas mallaŭdindaj:

Bakın, Tanrı kullarına güvenmez, Meleklerinde hata bulur da,

Des pli koncerne tiujn, Kiuj loĝas en argilaj dometoj, Fonditaj sur tero, Kaj kiujn formanĝas vermoj.

Çamur evlerde oturanlara, Mayası toprak olanlara, Güveden kolay ezilenlere mi güvenir?

De la mateno ĝis la vespero ili disfalas, Pereas por ĉiam, kaj neniu tion atentas.

Ömürleri sabahtan akşama varmaz, Kimse farkına varmadan sonsuza dek yok olurlar.

La fadeno de ilia vivo estas distranĉita; Ili mortas, kaj ne en saĝeco.

İçlerindeki çadır ipleri çekilince, Bilgelikten yoksun olarak ölüp giderler.’