Job 3

Poste Ijob malfermis sian buŝon, kaj malbenis sian tagon.

[] Sonunda Eyüp ağzını açtı ve doğduğu güne lanet edip şöyle dedi:

Kaj Ijob ekparolis, kaj diris:

[] Sonunda Eyüp ağzını açtı ve doğduğu güne lanet edip şöyle dedi:

Pereu la tago, en kiu mi naskiĝis, Kaj la nokto, kiu diris: Embriiĝis homo.

“Doğduğum gün yok olsun, ‘Bir oğul doğdu’ denen gece yok olsun!

Tiu tago estu malluma; Dio de supre ne rigardu ĝin, Neniu lumo ekbrilu super ĝi.

Karanlığa bürünsün o gün, Yüce Tanrı onunla ilgilenmesin, Üzerine ışık doğmasın.

Mallumo kaj tomba ombro ekposedu ĝin; Nubo ĝin kovru; Eklipsoj de tago faru ĝin terura.

Karanlık ve ölüm gölgesi sahip çıksın o güne, Bulut çöksün üzerine; Işığını karanlık söndürsün.

Tiun nokton prenu mallumego; Ĝi ne alkalkuliĝu al la tagoj de la jaro, Ĝi ne eniru en la kalkulon de la monatoj.

Zifiri karanlık yutsun o geceyi, Yılın günleri arasında sayılmasın, Aylardan hiçbirine girmesin.

Ho, tiu nokto estu soleca; Neniu ĝojkrio aŭdiĝu en ĝi.

Kısır olsun o gece, Sevinç sesi duyulmasın içinde.

Malbenu ĝin la malbenantoj de la tago, Tiuj, kiuj estas pretaj eksciti levjatanon.

Günleri lanetleyenler, Livyatan’ı uyandırmaya hazır olanlar, O günü lanetlesin.

Mallumiĝu la steloj de ĝia krepusko; Ĝi atendu lumon, kaj ĉi tiu ne aperu; Kaj la palpebrojn de matenruĝo ĝi ne ekvidu;

Akşamının yıldızları kararsın, Boş yere aydınlığı beklesin, Tan atışını görmesin.

Pro tio, ke ĝi ne fermis la pordon de la utero de mia patrino Kaj ne kaŝis per tio la malfeliĉon antaŭ miaj okuloj.

Çünkü sıkıntı yüzü görmemem için Anamın rahminin kapılarını üstüme kapamadı.

Kial mi ne mortis tuj el la utero, Ne senviviĝis post la eliro el la ventro?

“Neden doğarken ölmedim, Rahimden çıkarken son soluğumu vermedim?

Kial akceptis min la genuoj? Por kio estis la mamoj, ke mi suĉu?

Neden beni dizler, Emeyim diye memeler karşıladı?

Mi nun kuŝus kaj estus trankvila; Mi dormus kaj havus ripozon,

Çünkü şimdi huzur içinde yatmış, Uyuyup dinlenmiş olurdum;

Kune kun la reĝoj kaj la konsilistoj sur la tero, Kiuj konstruas al si izolejojn,

Yaptırdıkları kentler şimdi viran olan Dünya kralları ve danışmanlarıyla birlikte,

Aŭ kun la potenculoj, kiuj havas oron, Kiuj plenigas siajn domojn per arĝento;

Evlerini gümüşle dolduran Altın sahibi önderlerle birlikte.

Aŭ kiel abortitaĵo kaŝita mi ne ekzistus, Simile al la infanoj, kiuj ne vidis lumon.

Neden düşük bir çocuk gibi, Gün yüzü görmemiş yavrular gibi toprağa gömülmedim?

Tie la malpiuloj ĉesas tumulti; Kaj tie ripozas tiuj, kies fortoj konsumiĝis.

Orada kötüler kargaşayı bırakır, Yorgunlar rahat eder.

Tie la malliberuloj kune havas ripozon; Ili ne aŭdas la voĉon de premanto.

Tutsaklar huzur içinde yaşar, Angaryacının sesini duymazlar.

Malgranduloj kaj granduloj, tie ili estas; Kaj sklavo estas libera de sia sinjoro.

Küçük de büyük de oradadır, Köle efendisinden özgürdür.

Por kio al suferanto estas donita la lumo, Kaj la vivo al tiuj, kiuj havas maldolĉan animon,

“Niçin sıkıntı çekenlere ışık, Acı içindekilere yaşam verilir?

Kiuj atendas la morton, kaj ĝi ne aperas, Kiuj elfosus ĝin pli volonte ol trezorojn,

[] Oysa onlar gelmeyen ölümü özler, Onu define arar gibi ararlar;

Kiuj ekĝojus kaj estus ravitaj, Se ili trovus tombon?

Mezara kavuşunca Neşeden coşar, sevinç bulurlar.

Al la homo, kies vojo estas kaŝita, Kaj antaŭ kiu Dio starigis barilon?

Neden yaşam verilir nereye gideceğini bilmeyen insana, Çevresini Tanrı’nın çitle çevirdiği kişiye?

Antaŭ ol mi ekmanĝas panon, mi devas ĝemi, Kaj mia plorkriado verŝiĝas kiel akvo;

Çünkü iniltim ekmekten önce geliyor, Su gibi dökülmekte feryadım.

Ĉar teruraĵo, kiun mi timis, trafis min, Kaj tio, pri kio mi estis maltrankvila, venis al mi.

Korktuğum, Çekindiğim başıma geldi.

Mi ne havas trankvilon, mi ne havas kvieton, mi ne havas ripozon; Trafis min kolero.

Huzur yok, sükûnet yok, rahat yok, Yalnız kargaşa var.”