Job 17

Mia spirito senfortiĝis, miaj tagoj mallongiĝis, Tomboj estas antaŭ mi.

“Yaşama gücüm tükendi, günlerim kısaldı, Mezar gözlüyor beni.

Mokado min ĉirkaŭas; En aflikto pro tio restas mia okulo.

Çevremi alaycılar kuşatmış, Gözümü onların aşağılamasıyla açıp kapıyorum.

Estu Vi mem mia garantianto antaŭ Vi; Alie kiu donos la manon pro mi?

“Ey Tanrı, kefilim ol kendine karşı, Başka kim var bana güvence verecek?

Ĉar ilian koron Vi kovris kontraŭ prudento; Tial Vi ne donos al ili triumfon.

Çünkü onların aklını anlayışa kapadın, Bu yüzden onları zafere kavuşturmayacaksın.

Se iu fanfaronas antaŭ siaj amikoj pri sia parto, La okuloj de liaj infanoj konsumiĝos.

Para için dostlarını satan adamın Çocuklarının gözünün feri söner.

Li faris min proverbo por la popoloj; Kaj mi fariĝis homo, al kiu oni kraĉas en la vizaĝon.

“Tanrı beni insanların diline düşürdü, Yüzüme tükürmekteler.

Mia okulo mallumiĝis de ĉagreno, Kaj ĉiuj miaj membroj fariĝis kiel ombro.

Kederden gözümün feri söndü, Kollarım bacaklarım çırpı gibi.

La justuloj eksentos teruron pro tio, Kaj la senkulpulo ekscitiĝos kontraŭ la hipokritulo.

Dürüst insanlar buna şaşıyor, Suçsuzlar tanrısızlara saldırıyor.

Tamen la virtulo forte konservos sian vojon, Kaj la purmanulo pli firmiĝos.

Doğrular kendi yolunu tutuyor, Elleri temiz olanlar gittikçe güçleniyor.

Kaj kiom ajn vi ĉiuj revenos, Mi ne trovos inter vi saĝulon.

“Ama siz, hepiniz gelin yine deneyin! Aranızda bir bilge bulamayacağım.

Miaj tagoj forpasis, pereis miaj intencoj, Kiujn havis mia koro.

Günlerim geçti, tasarılarım, Dileklerim suya düştü.

La nokton ili volas fari tago, La lumon alproksimigi al la mallumo.

Bu insanlar geceyi gündüze çeviriyorlar, Karanlığa ‘Işık yakındır’ diyorlar.

Se mi atendas, tamen Ŝeol estas mia domo, En la mallumo estas pretigita mia lito.

Ölüler diyarını evim diye gözlüyorsam, Yatağımı karanlığa seriyorsam,

Al la kavo mi diras: Vi estas mia patro; La vermojn mi nomas mia patrino kaj mia fratino.

Çukura ‘Babam’, Kurda ‘Annem, kızkardeşim’ diyorsam,

Kion mi devas atendi? Kiu atentos mian esperon?

Umudum nerede? Kim benim için umut görebilir?

En la profundon de Ŝeol ĝi malsupreniros, Ni ambaŭ kune kuŝos en la polvo.

Umut benimle ölüler diyarına mı inecek? Toprağa birlikte mi gireceğiz?”