Job 14

Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.

“İnsanı kadın doğurur, Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.

Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.

Çiçek gibi açıp solar, Gölge gibi gelip geçer.

Kaj kontraŭ tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al juĝo kun Vi!

Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, Yargılamak için önüne çağırıyorsun?

Ĉu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.

Kim temizi kirliden çıkarabilir? Hiç kimse!

Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas ĉe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.

Madem insanın günleri belirlenmiş, Aylarının sayısı saptanmış, Sınır koymuşsun, öteye geçemez;

Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, Ĝis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.

Gözünü ondan ayır da, Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.

Arbo havas esperon, se ĝi estas dehakita, ke ĝi denove ŝanĝiĝos, Kaj ĝi ne ĉesos kreskigi branĉojn.

“Oysa bir ağaç için umut vardır, Kesilse, yeniden sürgün verir, Eksilmez filizleri.

Se ĝia radiko maljuniĝis en la tero, Kaj ĝia trunko mortas en polvo,

Kökü yerde kocasa, Kütüğü toprakta ölse bile,

Tamen, eksentinte la odoron de akvo, ĝi denove verdiĝas, Kaj kreskas plue, kvazaŭ ĵus plantita.

Su kokusu alır almaz filizlenir, Bir fidan gibi dal budak salar.

Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finiĝis, kie li estas?

İnsan ise ölüp yok olur, Son soluğunu verir ve her şey biter.

Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elĉerpiĝas kaj elsekiĝas:

Suyu akıp giden göl Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,

Tiel homo kuŝiĝas, kaj ne plu leviĝas; Tiel longe, kiel la ĉielo ekzistas, ili ne plu vekiĝos, Nek revigliĝos el sia dormado.

İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, Uyandırılmaz.

Ho, se Vi kaŝus min en Ŝeol, Se Vi kaŝus min ĝis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min!

“Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, Öfken geçinceye dek saklasan, Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan.

Kiam homo mortas, ĉu li poste povas reviviĝi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, Ĝi venos mia forŝanĝo.

İnsan ölür de dirilir mi? Başka biri nöbetimi devralıncaya dek Savaş boyunca umutla beklerdim.

Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritaĵon de Viaj manoj.

Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.

Nun Vi kalkulas miajn paŝojn; Ne konservu mian pekon;

O zaman adımlarımı sayar, Günahımın hesabını tutmazdın.

Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.

İsyanımı torbaya koyup mühürler, Suçumu örterdin.

Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forŝoviĝas de sia loko;

“Ama dağın yıkılıp çöktüğü, Kayanın yerinden taşındığı,

Ŝtonojn forlavas la akvo, Kaj ĝia disverŝiĝo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.

Suyun taşı aşındırdığı, Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, İnsanın umudunu yok ediyorsun.

Vi premas lin ĝis fino, kaj li foriras; Li ŝanĝas sian vizaĝon, kaj Vi forigas lin.

Onu hep yenersin, yok olup gider, Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.

Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.

Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, Aşağılanırlar, anlamaz.

Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.

Ancak kendi canının acısını duyar, Yalnız kendisi için yas tutar.”