Job 14

Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.

 Människan, av kvinna född,  lever en liten tid och mättas av oro;

Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.

 lik ett blomster växer hon upp och vissnar bort,  hon flyr undan såsom skuggan och har intet bestånd.

Kaj kontraŭ tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al juĝo kun Vi!

 Och till att vakta på en sådan upplåter du dina ögon,  ja, du drager mig till doms inför dig.

Ĉu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.

 Som om en ren skulle kunna framgå av en oren!  Sådant kan ju aldrig ske.

Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas ĉe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.

 Äro nu människans dagar oryggligt bestämda,  hennes månaders antal fastställt av dig,  har du utstakat en gräns som hon ej kan överskrida,

Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, Ĝis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.

 vänd då din blick ifrån henne och unna henne ro,  låt henne njuta en dagakarls glädje av sin dag.

Arbo havas esperon, se ĝi estas dehakita, ke ĝi denove ŝanĝiĝos, Kaj ĝi ne ĉesos kreskigi branĉojn.

 För ett träd finnes ju kvar något hopp;  hugges det än ned, kan det åter skjuta skott,  och telningar behöva ej fattas därpå.

Se ĝia radiko maljuniĝis en la tero, Kaj ĝia trunko mortas en polvo,

 Om än dess rot tynar hän i jorden  och dess stubbe dör bort i mullen,

Tamen, eksentinte la odoron de akvo, ĝi denove verdiĝas, Kaj kreskas plue, kvazaŭ ĵus plantita.

 så kan det grönska upp genom vattnets ångor  och skjuta grenar lik ett nyplantat träd.

Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finiĝis, kie li estas?

 Men om en man dör, så ligger han där slagen;  om en människa har givit upp andan, var finnes hon då mer?

Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elĉerpiĝas kaj elsekiĝas:

 Såsom när vattnet har förrunnit ur en sjö,  och såsom när en flod har sinat bort och uttorkat,

Tiel homo kuŝiĝas, kaj ne plu leviĝas; Tiel longe, kiel la ĉielo ekzistas, ili ne plu vekiĝos, Nek revigliĝos el sia dormado.

 så ligger mannen där och står ej mer upp,  han vaknar icke åter, så länge himmelen varar;  aldrig väckes han upp ur sin sömn.

Ho, se Vi kaŝus min en Ŝeol, Se Vi kaŝus min ĝis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min!

 Ack, att du ville gömma mig i dödsriket,  fördölja mig, till dess din vrede hade upphört,  staka ut för mig en tidsgräns och sedan tänka på mig --

Kiam homo mortas, ĉu li poste povas reviviĝi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, Ĝi venos mia forŝanĝo.

 fastän ju ingen kan få liv, när han en gång är död!  Då skulle jag hålla min stridstid ut,  ända till dess att min avlösning komme.

Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritaĵon de Viaj manoj.

 Du skulle då ropa på mig,  och jag skulle svara dig;  efter dina händers verk skulle du längta;

Nun Vi kalkulas miajn paŝojn; Ne konservu mian pekon;

 ja, du skulle då räkna mina steg,  du skulle ej akta på min synd.

Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.

 I en förseglad pung låge då min överträdelse,  och du överskylde min missgärning.

Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forŝoviĝas de sia loko;

 Men såsom själva berget faller och förvittrar,  och såsom klippan flyttas ifrån sin plats,

Ŝtonojn forlavas la akvo, Kaj ĝia disverŝiĝo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.

 såsom stenar nötas sönder genom vattnet,  och såsom mullen sköljes bort av dess flöden,  så gör du ock människans hopp om intet.

Vi premas lin ĝis fino, kaj li foriras; Li ŝanĝas sian vizaĝon, kaj Vi forigas lin.

 Du slår henne ned för alltid, och hon far hädan;  du förvandlar hennes ansikte och driver henne bort.

Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.

 Om hennes barn komma till ära, så känner hon det icke;  om de sjunka ned till ringhet, så aktar hon dock ej på dem.

Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.

 Hennes kropp känner blott sin egen plåga,  hennes själ blott den sorg hon själv får förnimma.