Lamentations 5

Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!
ACUÉRDATE, oh JEHOVÁ, de lo que nos ha sucedido: Ve y mira nuestro oprobio.
Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.
Nuestra heredad se ha vuelto á extraños, Nuestras casas á forasteros.
Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.
Huérfanos somos sin padre, Nuestras madres como viudas.
Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.
Nuestra agua bebemos por dinero; Nuestra leña por precio compramos.
Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.
Persecución padecemos sobre nuestra cerviz: Nos cansamos, y no hay para nosotros reposo.
Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.
Al Egipcio y al Asirio dimos la mano, para saciarnos de pan.
Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.
Nuestros padres pecaron, y son muertos; Y nosotros llevamos sus castigos.
Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.
Siervos se enseñorearon de nosotros; No hubo quien de su mano nos librase.
Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.
Con peligro de nuestras vidas traíamos nuestro pan Delante del cuchillo del desierto.
Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.
Nuestra piel se ennegreció como un horno Á causa del ardor del hambre.
La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.
Violaron á las mujeres en Sión, Á las vírgenes en las ciudades de Judá.
La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.
Á los príncipes colgaron por su mano; No respetaron el rostro de los viejos.
La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.
Llevaron los mozos á moler, Y los muchachos desfallecieron en la leña.
La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.
Los ancianos cesaron de la puerta, Los mancebos de sus canciones.
Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.
Cesó el gozo de nuestro corazón; Nuestro corro se tornó en luto.
Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!
Cayó la corona de nuestra cabeza: ¡Ay ahora de nosotros! porque pecamos.
Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:
Por esto fué entristecido nuestro corazón, Por esto se entenebrecieron nuestro ojos:
Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.
Por el monte de Sión que está asolado; Zorras andan en él.
Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,
Mas tú, JEHOVÁ, permanecerás para siempre: Tu trono de generación en generación.
Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?
¿Por qué te olvidarás para siempre de nosotros, Y nos dejarás por largos días?
Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.
Vuélvenos, oh JEHOVÁ, á ti, y nos volveremos: Renueva nuestros días como al principio.
Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.
Porque repeliendo nos has desechado; Te has airado contra nosotros en gran manera.