Job 41

Ĉu vi povas eltiri levjatanon per fiŝhoko, Aŭ ligi per ŝnuro ĝian langon?

¿SACARÁS tú al leviathán con el anzuelo, Ó con la cuerda que le echares en su lengua?

Ĉu vi povas trameti kanon tra ĝia nazo Kaj trapiki ĝian vangon per pikilo?

¿Pondrás tú garfio en sus narices, Y horadarás con espinas su quijada?

Ĉu ĝi multe petegos vin, Aŭ parolos al vi flataĵojn?

¿Multiplicará él ruegos para contigo? ¿Hablaráte él lisonjas?

Ĉu ĝi faros interligon kun vi? Ĉu vi povas preni ĝin kiel porĉiaman sklavon?

¿Hará concierto contigo Para que lo tomes por siervo perpetuo?

Ĉu vi amuziĝos kun ĝi kiel kun birdo? Aŭ ĉu vi ligos ĝin por viaj knabinoj?

¿Jugarás tú con él como con pájaro, Ó lo atarás para tus niñas?

Ĉu kamaradoj ĝin dishakos, Kaj dividos inter komercistoj?

¿Harán de él banquete los compañeros? ¿Partiránlo entre los mercaderes?

Ĉu vi povas plenigi per pikiloj ĝian haŭton Kaj per fiŝistaj hokoj ĝian kapon?

¿Cortarás tú con cuchillo su cuero, Ó con asta de pescadores su cabeza?

Metu sur ĝin vian manon; Tiam vi bone memoros la batalon, kaj ĝin ne plu entreprenos.

Pon tu mano sobre él; Te acordarás de la batalla, y nunca más tornarás.

Vidu, la espero ĉiun trompos; Jam ekvidinte ĝin, li falos.

He aquí que la esperanza acerca de él será burlada; Porque aun á su sola vista se desmayarán.

Neniu estas tiel kuraĝa, por inciti ĝin; Kiu do povas stari antaŭ Mi?

Nadie hay tan osado que lo despierte: ¿Quién pues podrá estar delante de mí?

Kiu antaŭe ion donis al Mi, ke Mi redonu al li? Sub la tuta ĉielo ĉio estas Mia.

¿Quién me ha anticipado, para que yo restituya? Todo lo que hay debajo del cielo es mío.

Mi ne silentos pri ĝiaj membroj, Pri ĝia forto kaj bela staturo.

Yo no callaré sus miembros, Ni lo de sus fuerzas y la gracia de su disposición.

Kiu povas levi ĝian veston? Kiu aliros al ĝia paro da makzeloj?

¿Quién descubrirá la delantera de su vestidura? ¿Quién se llegará á él con freno doble?

Kiu povas malfermi la pordon de ĝia vizaĝo? Teruro ĉirkaŭas ĝiajn dentojn.

¿Quién abrirá las puertas de su rostro? Los órdenes de sus dientes espantan.

Ĝiaj fieraj skvamoj estas kiel ŝildoj, Interligitaj per fortika sigelo;

La gloria de su vestido son escudos fuertes, Cerrados entre sí estrechamente.

Unu kuntuŝiĝas kun la alia tiel, Ke aero ne povas trairi tra ili;

El uno se junta con el otro, Que viento no entra entre ellos.

Unu alfortikiĝis al la alia, Interkuniĝis kaj ne disiĝas.

Pegado está el uno con el otro, Están trabados entre sí, que no se pueden apartar.

Ĝia terno briligas lumon, Kaj ĝiaj okuloj estas kiel la palpebroj de la ĉielruĝo.

Con sus estornudos encienden lumbre, Y sus ojos son como los párpados del alba.

El ĝia buŝo eliras torĉoj, Elkuras flamaj fajreroj.

De su boca salen hachas de fuego, Centellas de fuego proceden.

El ĝiaj nazotruoj eliras fumo, Kiel el bolanta poto aŭ kaldrono.

De sus narices sale humo, Como de una olla ó caldero que hierve.

Ĝia spiro ekbruligas karbojn, Kaj flamo eliras el ĝia buŝo.

Su aliento enciende los carbones, Y de su boca sale llama.

Sur ĝia kolo loĝas forto, Kaj antaŭ ĝi kuras teruro.

En su cerviz mora la fortaleza, Y espárcese el desaliento delante de él.

La partoj de ĝia karno estas firme kunligitaj inter si, Tenas sin fortike sur ĝi, kaj ne ŝanceliĝas.

Las partes momias de su carne están apretadas: Están en él firmes, y no se mueven.

Ĝia koro estas malmola kiel ŝtono, Kaj fortika kiel suba muelŝtono.

Su corazón es firme como una piedra, Y fuerte como la muela de abajo.

Kiam ĝi sin levas, ektremas fortuloj, Konsterniĝas de teruro.

De su grandeza tienen temor los fuertes, Y á causa de su desfallecimiento hacen por purificarse.

Glavo, kiu alproksimiĝas al ĝi, ne povas sin teni, Nek lanco, sago, aŭ kiraso.

Cuando alguno lo alcanzare, ni espada, Ni lanza, ni dardo, ni coselete durará.

Feron ĝi rigardas kiel pajlon, Kupron kiel putran lignon.

El hierro estima por pajas, Y el acero por leño podrido.

Ne forpelos ĝin sago; Ŝtonoj el ŝtonĵetilo fariĝas pajleroj antaŭ ĝi.

Saeta no le hace huir; Las piedras de honda se le tornan aristas.

Bastonegon ĝi rigardas kiel pajlon, Kaj ĝi mokas la sonon de lanco.

Tiene toda arma por hojarascas, Y del blandir de la pica se burla.

Sube ĝi havas akrajn pecetojn; Kiel draŝrulo ĝi kuŝas sur la ŝlimo.

Por debajo tiene agudas conchas; Imprime su agudez en el suelo.

Kiel kaldronon ĝi ondigas la profundon; La maron ĝi kirlas kiel ŝmiraĵon.

Hace hervir como una olla la profunda mar, Y tórnala como una olla de ungüento.

La vojo post ĝi lumas; La abismo aperas kiel grizaĵo.

En pos de sí hace resplandecer la senda, Que parece que la mar es cana.

Ne ekzistas sur la tero io simila al ĝi; Ĝi estas kreita sentima.

No hay sobre la tierra su semejante, Hecho para nada temer.

Ĝi rigardas malestime ĉion altan; Ĝi estas reĝo super ĉiuj sovaĝaj bestoj.

Menosprecia toda cosa alta: Es rey sobre todos los soberbios.