Job 17

Mia spirito senfortiĝis, miaj tagoj mallongiĝis, Tomboj estas antaŭ mi.

MI ALIENTO está corrompido, acórtanse mis días, Y me está aparejado el sepulcro.

Mokado min ĉirkaŭas; En aflikto pro tio restas mia okulo.

No hay conmigo sino escarnecedores, En cuya acrimonia se detienen mis ojos.

Estu Vi mem mia garantianto antaŭ Vi; Alie kiu donos la manon pro mi?

Pon ahora, dame fianza para litigar contigo: ¿Quién tocará ahora mi mano?

Ĉar ilian koron Vi kovris kontraŭ prudento; Tial Vi ne donos al ili triumfon.

Porque á éstos has tú escondido su corazón de inteligencia: Por tanto, no los ensalzarás.

Se iu fanfaronas antaŭ siaj amikoj pri sia parto, La okuloj de liaj infanoj konsumiĝos.

El que denuncia lisonjas á sus prójimos, Los ojos de sus hijos desfallezcan.

Li faris min proverbo por la popoloj; Kaj mi fariĝis homo, al kiu oni kraĉas en la vizaĝon.

Él me ha puesto por parábola de pueblos, Y delante de ellos he sido como tamboril.

Mia okulo mallumiĝis de ĉagreno, Kaj ĉiuj miaj membroj fariĝis kiel ombro.

Y mis ojos se oscurecieron de desabrimiento, Y mis pensamientos todos son como sombra.

La justuloj eksentos teruron pro tio, Kaj la senkulpulo ekscitiĝos kontraŭ la hipokritulo.

Los rectos se maravillarán de esto, Y el inocente se levantará contra el hipócrita.

Tamen la virtulo forte konservos sian vojon, Kaj la purmanulo pli firmiĝos.

No obstante, proseguirá el justo su camino, Y el limpio de manos aumentará la fuerza.

Kaj kiom ajn vi ĉiuj revenos, Mi ne trovos inter vi saĝulon.

Mas volved todos vosotros, y venid ahora, Que no hallaré entre vosotros sabio.

Miaj tagoj forpasis, pereis miaj intencoj, Kiujn havis mia koro.

Pasáronse mis días, fueron arrancados mis pensamientos, Los designios de mi corazón.

La nokton ili volas fari tago, La lumon alproksimigi al la mallumo.

Pusieron la noche por día, Y la luz se acorta delante de las tinieblas.

Se mi atendas, tamen Ŝeol estas mia domo, En la mallumo estas pretigita mia lito.

Si yo espero, el sepulcro es mi casa: Haré mi cama en las tinieblas.

Al la kavo mi diras: Vi estas mia patro; La vermojn mi nomas mia patrino kaj mia fratino.

Á la huesa tengo dicho: Mi padre eres tú; Á los gusanos: Mi madre y mi hermana.

Kion mi devas atendi? Kiu atentos mian esperon?

¿Dónde pues estará ahora mi esperanza? Y mi esperanza ¿quién la verá?

En la profundon de Ŝeol ĝi malsupreniros, Ni ambaŭ kune kuŝos en la polvo.

Á los rincones de la huesa descenderán, Y juntamente descansarán en el polvo.