Job 10

Tedis al mia animo mia vivo; Mi fordonos min al mia plendado; Mi parolos en la malĝojeco de mia animo.

ESTÁ mi alma aburrida de mi vida: Daré yo suelta á mi queja sobre mí, Hablaré con amargura de mi alma.

Mi diros al Dio: Ne kondamnu min, Sciigu al mi, pro kio Vi malpacas kontraŭ mi.

Diré á Dios: no me condenes; Hazme entender por qué pleiteas conmigo.

Ĉu Vi trovas tion bona, ke Vi turmentas, Ke Vi forpuŝas la laboritaĵon de Viaj manoj, Sendas brilon sur la entreprenon de malpiuloj?

¿Parécete bien que oprimas, Que deseches la obra de tus manos, Y que resplandezcas sobre el consejo de los impíos?

Ĉu Vi havas okulojn karnajn, Kaj ĉu Vi rigardas, kiel homo rigardas?

¿Tienes tú ojos de carne? ¿Ves tú como ve el hombre?

Ĉu Viaj tagoj estas kiel la tagoj de homo, Aŭ ĉu Viaj jaroj estas kiel la vivtempo de homo,

¿Son tus días como los días del hombre, Ó tus años como los tiempos humanos,

Ke Vi serĉas mian kulpon Kaj penas trovi mian pekon,

Para que inquieras mi iniquidad, Y busques mi pecado,

Kvankam Vi scias, ke mi ne estas malbonagulo, Sed el Via mano neniu povas savi?

Sobre saber tú que no soy impío, Y que no hay quien de tu mano libre?

Viaj manoj min formis kaj faris min tutan ĉirkaŭe, Kaj tamen Vi min pereigas!

Tus manos me formaron y me compusieron Todo en contorno: ¿y así me deshaces?

Rememoru, ke kiel argilon Vi min prilaboris; Kaj Vi returne faros min polvo.

Acuérdate ahora que como á lodo me diste forma: ¿Y en polvo me has de tornar?

Vi elverŝis ja min kiel lakton, Kaj kiel fromaĝon Vi min kundensigis.

¿No me fundiste como leche, Y como un queso me cuajaste?

Per haŭto kaj karno Vi min vestis, Per ostoj kaj tendenoj Vi min plektis.

Vestísteme de piel y carne, Y cubrísteme de huesos y nervios.

Vivon kaj bonon Vi donis al mi, Kaj Via prizorgado gardis mian spiriton.

Vida y misericordia me concediste, Y tu visitación guardó mi espíritu.

Sed ĉi tion Vi kaŝis en Via koro; Mi scias, ke Vi tion intencis:

Y estas cosas tienes guardadas en tu corazón; Yo sé que esto está cerca de ti.

Se mi pekos, Vi tion rimarkos sur mi, Kaj mian pekon Vi ne lasos senpuna.

Si pequé, tú me has observado, Y no me limpias de mi iniquidad.

Se mi agis malbone, ve al mi! Se mi estas prava, mi ne povas tamen levi mian kapon, Estante tute humiligita Kaj vidante mian mizeron.

Si fuere malo, ¡ay de mí! Y si fuere justo, no levantaré mi cabeza, Estando harto de deshonra, Y de verme afligido.

Se ĝi leviĝas, Vi ĉasas min kiel leono, Kaj denove montras sur mi Vian mirindan potencon.

Y subirá de punto, pues me cazas como á león, Y tornas á hacer en mí maravillas.

Vi elmetas kontraŭ mi novajn atestojn, Plifortigas Vian koleron kontraŭ mi; Nova armeo min atakas.

Renuevas contra mí tus plagas, Y aumentas conmigo tu furor, Remudándose sobre mí ejércitos.

Por kio Vi elirigis min el la ventro? Ho, se mi estus pereinta, ke nenies okulo min vidu!

¿Por qué me sacaste de la matriz? Habría yo espirado, y no me vieran ojos.

Tiam mi estus kiel ne estinta; El la ventro mi estus transportita en la tombon.

Fuera, como si nunca hubiera sido, Llevado desde el vientre á la sepultura.

Mia vivo estas ja mallonga; Ĉesu do, lasu min libera, por ke mi iom revigliĝu,

¿No son mis días poca cosa? Cesa pues, y déjame, para que me conforte un poco.

Antaŭ ol mi foriros senrevene En la landon de mallumo kaj de morta ombro,

Antes que vaya para no volver, Á la tierra de tinieblas y de sombra de muerte;

En la landon, kie la lumo estas kiel mallumo, Kie estas morta ombro kaj senordeco, Kie estas lume kiel en mallumego.

Tierra de oscuridad, lóbrega Como sombra de muerte, sin orden, Y que aparece como la oscuridad misma.