Job 30

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

Şi acum!... Am ajuns de rîsul celor mai tineri de cît mine, pe ai căror părinţi nu -i socoteam vrednici să -i pun printre cînii turmei mele.

Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

Dar la ce mi-ar fi folosit puterea mînilor lor, cînd ei nu erau în stare să ajungă la bătrîneţă?

Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

Sfrijiţi de sărăcie şi foame, fug în locuri uscate, de multă vreme părăsite şi pustii.

Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

Smulg ierburile sălbatice de lîngă copăcei, şi n'au ca pîne de cît rădăcina de bucsau.

El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

Sînt izgoniţi din mijlocul oamenilor, strigă lumea după ei ca după nişte hoţi.

En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

Locuiesc în văi îngrozitoare, în peşterile pămîntului şi în stînci.

Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

Urlă printre stufişuri, şi se adună supt mărăcini.

Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

Fiinţe mîrşave şi dispreţuite, -sînt izgoniţi din ţară.

Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

Şi acum, astfel de oameni mă pun în cîntecele lor, am ajuns de batjocura lor.

Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

Mă urăsc, mă ocolesc, mă scuipă în faţă.

Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

Nu se mai sfiesc şi mă înjosesc, nu mai au niciun frîu înaintea mea.

Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

Ticăloşii aceştia se scoală la dreapta mea, şi îmi împing picioarele, şi îşi croiesc cărări împotriva mea ca să mă peardă.

Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

Îmi nimicesc cărarea şi lucrează ca să mă prăpădească, ei, cărora nimeni nu le-ar veni în ajutor.

Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

Ca printr'o largă spărtură străbat spre mine, se năpustesc supt pocnetul dărîmăturilor.

Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

Mă apucă groaza. Slava îmi este spulberată ca de vînt, ca un nor a trecut fericirea mea.

Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

Şi acum, mi se topeşte sufletul în mine, şi m'au apucat zilele suferinţei.

En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

Noaptea mă pătrunde şi-mi smulge oasele, durerea care mă roade nu încetează.

Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

De tăria suferinţei haina îşi pierde faţa, mi se lipeşte de trup ca o cămaşă.

Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

Dumnezeu m'a aruncat în noroi, şi am ajuns ca ţărîna şi cenuşa.

Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

Strig către Tine, şi nu-mi răspunzi; stau în picioare, şi nu mă vezi.

Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

Eşti fără milă împotriva mea, lupţi împotriva mea cu tăria mînii Tale.

Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

Mă ridici, îmi dai drumul pe vînt, şi mă nimiceşti cu suflarea furtunii.

Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

Căci ştiu că mă duci la moarte, în locul unde se întîlnesc toţi cei vii.

Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

Dar cel ce se prăbuşeşte nu-şi întinde mînile? Cel în nenorocire nu cere ajutor?

Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

Nu plîngeam eu pe cel amărît? N'avea inima mea milă de cel lipsit?

Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

Mă aşteptam la fericire, şi cînd colo, nenorocirea a venit peste mine; trăgeam nădejde de lumină, şi cînd colo, a venit întunerecul.

Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

Îmi ferb măruntaiele fără încetare, m'au apucat zilele de durere.

Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

Umblu înegrit, dar nu de soare. Mă scol în plină adunare, şi strig ajutor.

Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

Am ajuns frate cu şacalii, tovarăş cu struţii.

Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

Pielea mi se înegreşte şi cade, iar oasele îmi ard şi se usucă.

Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.

Arfa mea s'a prefăcut în instrument de jale, şi cavalul meu scoate sunete plîngătoare.