Job 17

Mia spirito senfortiĝis, miaj tagoj mallongiĝis, Tomboj estas antaŭ mi.

Mi se pierde suflarea, mi se sting zilele, mă aşteaptă mormîntul.

Mokado min ĉirkaŭas; En aflikto pro tio restas mia okulo.

Sînt înconjurat de batjocoritori, şi ochiul meu trebuie să privească spre ocările lor.

Estu Vi mem mia garantianto antaŭ Vi; Alie kiu donos la manon pro mi?

Pune-Te singur zălog pentru mine înaintea Ta; altfel, cine ar putea răspunde pentru mine?

Ĉar ilian koron Vi kovris kontraŭ prudento; Tial Vi ne donos al ili triumfon.

Căci le-ai încuiat inima în faţa priceperii. De aceea nici nu -i vei lăsa să biruie.

Se iu fanfaronas antaŭ siaj amikoj pri sia parto, La okuloj de liaj infanoj konsumiĝos.

Cine dă pe prieteni să fie prădaţi, copiilor aceluia li se vor topi ochii.

Li faris min proverbo por la popoloj; Kaj mi fariĝis homo, al kiu oni kraĉas en la vizaĝon.

M'a făcut de basmul oamenilor, şi ca unul pe care -l scuipi în faţă!

Mia okulo mallumiĝis de ĉagreno, Kaj ĉiuj miaj membroj fariĝis kiel ombro.

Ochiul mi se întunecă de durere; toate mădularele mele sînt ca o umbră.

La justuloj eksentos teruron pro tio, Kaj la senkulpulo ekscitiĝos kontraŭ la hipokritulo.

Oamenii fără prihană sînt înmărmuriţi de aceasta, şi cel nevinovat se răscoală împotriva celui nelegiuit.

Tamen la virtulo forte konservos sian vojon, Kaj la purmanulo pli firmiĝos.

Cel fără prihană rămîne totuş tare pe calea lui, cel cu mînile curate se întăreşte tot mai mult.

Kaj kiom ajn vi ĉiuj revenos, Mi ne trovos inter vi saĝulon.

Dar voi toţi, întoarceţi-vă, veniţi iarăş cu cuvîntările voastre, şi vă voi arăta că între voi niciunul nu e înţelept.

Miaj tagoj forpasis, pereis miaj intencoj, Kiujn havis mia koro.

Ce! mi s'au dus zilele, mi s'au nimicit planurile, planurile acelea făcute cu atîta iubire în inima mea...

La nokton ili volas fari tago, La lumon alproksimigi al la mallumo.

Şi ei mai spun că noaptea este zi, că se apropie lumina, cînd întunerecul a şi venit!

Se mi atendas, tamen Ŝeol estas mia domo, En la mallumo estas pretigita mia lito.

Cînd Locuinţa morţilor o aştept ca locuinţă, cînd în întunerec îmi voi înălţa culcuşul;

Al la kavo mi diras: Vi estas mia patro; La vermojn mi nomas mia patrino kaj mia fratino.

cînd strig gropii: ,Tu eşti tatăl meu!` Şi viermilor: ,Voi sînteţi mama şi sora mea!`

Kion mi devas atendi? Kiu atentos mian esperon?

Unde mai este atunci nădejdea mea? Şi cine mai poate vedea nădejdea mea?

En la profundon de Ŝeol ĝi malsupreniros, Ni ambaŭ kune kuŝos en la polvo.

Ea se va pogorî cu mine la porţile locuinţei morţilor, cînd vom merge împreună. să ne odihnim în ţărînă.``