Job 3

Poste Ijob malfermis sian buŝon, kaj malbenis sian tagon.

Depois disso abriu Jó a sua boca, e amaldiçoou o seu dia.

Kaj Ijob ekparolis, kaj diris:

E Jó falou, dizendo:

Pereu la tago, en kiu mi naskiĝis, Kaj la nokto, kiu diris: Embriiĝis homo.

Pereça o dia em que nasci, e a noite que se disse: Foi concebido um homem!

Tiu tago estu malluma; Dio de supre ne rigardu ĝin, Neniu lumo ekbrilu super ĝi.

Converta-se aquele dia em trevas; e Deus, lá de cima, não tenha cuidado dele, nem resplandeça sobre ele a luz.

Mallumo kaj tomba ombro ekposedu ĝin; Nubo ĝin kovru; Eklipsoj de tago faru ĝin terura.

Reclamem-no para si as trevas e a sombra da morte; habitem sobre ele nuvens; espante-o tudo o que escurece o dia.

Tiun nokton prenu mallumego; Ĝi ne alkalkuliĝu al la tagoj de la jaro, Ĝi ne eniru en la kalkulon de la monatoj.

Quanto àquela noite, dela se apodere a escuridão; e não se regozije ela entre os dias do ano; e não entre no número dos meses.

Ho, tiu nokto estu soleca; Neniu ĝojkrio aŭdiĝu en ĝi.

Ah! Seja estéril aquela noite; que nela não entre voz de regozijo.

Malbenu ĝin la malbenantoj de la tago, Tiuj, kiuj estas pretaj eksciti levjatanon.

Amaldiçoem-na aqueles que amaldiçoam os dias, que são peritos em suscitar o leviatã.

Mallumiĝu la steloj de ĝia krepusko; Ĝi atendu lumon, kaj ĉi tiu ne aperu; Kaj la palpebrojn de matenruĝo ĝi ne ekvidu;

As estrelas da alva se lhe escureçam; espere ela em vão a luz, e não veja as pálpebras da manhã;

Pro tio, ke ĝi ne fermis la pordon de la utero de mia patrino Kaj ne kaŝis per tio la malfeliĉon antaŭ miaj okuloj.

porquanto não fechou as portas do ventre de minha mãe, nem escondeu dos meus olhos a aflição.

Kial mi ne mortis tuj el la utero, Ne senviviĝis post la eliro el la ventro?

Por que não morri ao nascer? Por que não expirei ao vir à luz?

Kial akceptis min la genuoj? Por kio estis la mamoj, ke mi suĉu?

Por que me receberam os joelhos? E por que os seios, para que eu mamasse?

Mi nun kuŝus kaj estus trankvila; Mi dormus kaj havus ripozon,

Pois agora eu estaria deitado e quieto; teria dormido e estaria em repouso,

Kune kun la reĝoj kaj la konsilistoj sur la tero, Kiuj konstruas al si izolejojn,

com os reis e conselheiros da terra, que reedificavam ruínas para si,

Aŭ kun la potenculoj, kiuj havas oron, Kiuj plenigas siajn domojn per arĝento;

ou com os príncipes que tinham ouro, que enchiam as suas casas de prata;

Aŭ kiel abortitaĵo kaŝita mi ne ekzistus, Simile al la infanoj, kiuj ne vidis lumon.

ou, como aborto oculto, eu não teria existido, como as crianças que nunca viram a luz.

Tie la malpiuloj ĉesas tumulti; Kaj tie ripozas tiuj, kies fortoj konsumiĝis.

Ali os ímpios cessam de perturbar; e ali repousam os cansados.

Tie la malliberuloj kune havas ripozon; Ili ne aŭdas la voĉon de premanto.

Ali os presos descansam juntos, e não ouvem a voz do exator.

Malgranduloj kaj granduloj, tie ili estas; Kaj sklavo estas libera de sia sinjoro.

O pequeno e o grande ali estão e o servo está livre de seu senhor.

Por kio al suferanto estas donita la lumo, Kaj la vivo al tiuj, kiuj havas maldolĉan animon,

Por que se concede luz ao aflito, e vida aos amargurados de alma;

Kiuj atendas la morton, kaj ĝi ne aperas, Kiuj elfosus ĝin pli volonte ol trezorojn,

que anelam pela morte sem que ela venha, e cavam em procura dela mais do que de tesouros escondidos;

Kiuj ekĝojus kaj estus ravitaj, Se ili trovus tombon?

que muito se regozijam e exultam, quando acham a sepultura?

Al la homo, kies vojo estas kaŝita, Kaj antaŭ kiu Dio starigis barilon?

Sim, por que se concede luz ao homem cujo caminho está escondido, e a quem Deus cercou de todos os lados?

Antaŭ ol mi ekmanĝas panon, mi devas ĝemi, Kaj mia plorkriado verŝiĝas kiel akvo;

Pois em lugar de meu pão vem o meu suspiro, e os meus gemidos se derramam como água.

Ĉar teruraĵo, kiun mi timis, trafis min, Kaj tio, pri kio mi estis maltrankvila, venis al mi.

Porque aquilo que temo me sobrevém, e o que receio me acontece.

Mi ne havas trankvilon, mi ne havas kvieton, mi ne havas ripozon; Trafis min kolero.

Não tenho repouso, nem sossego, nem descanso; mas vem a perturbação.