Job 29

Kaj plue Ijob parolis siajn sentencojn, kaj diris:

E prosseguindo Jó no seu discurso, disse:

Ho, se estus al mi tiel, kiel en la antaŭaj monatoj, Kiel en la tempo, kiam Dio min gardis;

Ah! Quem me dera ser como eu fui nos meses do passado, como nos dias em que Deus me guardava;

Kiam Lia lumilo lumis super mia kapo; Kaj sub Lia lumo mi povis iri en mallumo;

quando a sua lâmpada luzia sobre o minha cabeça, e eu com a sua luz caminhava através das trevas;

Kiel estis al mi en la tagoj de mia juneco, Kiam la ŝirmado de Dio estis super mia tendo;

como era nos dias do meu vigor, quando o íntimo favor de Deus estava sobre a minha tenda;

Kiam la Plejpotenculo estis ankoraŭ kun mi, Kaj ĉirkaŭ mi estis miaj infanoj;

quando o Todo-Poderoso ainda estava comigo, e os meus filhos em redor de mim;

Kiam miaj paŝoj laviĝadis en butero, Kaj la roko verŝadis al mi fluojn da oleo!

quando os meus passos eram banhados em leite, e a rocha me deitava ribeiros de azeite!

Kiam mi eliris el la pordego al la urbo Kaj aranĝis al mi sidon sur la placo,

Quando eu saía para a porta da cidade, e na praça preparava a minha cadeira,

Vidis min junuloj kaj kaŝis sin, Kaj maljunuloj leviĝis kaj staris;

os moços me viam e se escondiam, e os idosos se levantavam e se punham em pé;

Eminentuloj ĉesis paroli Kaj metis la manon sur sian buŝon;

os príncipes continham as suas palavras, e punham a mão sobre a sua boca;

La voĉo de altranguloj sin kaŝis, Kaj ilia lango algluiĝis al ilia palato.

a voz dos nobres emudecia, e a língua se lhes pegava ao paladar.

Kiam orelo aŭdis, ĝi nomis min feliĉa; Kiam okulo vidis, ĝi gloris min;

Pois, ouvindo-me algum ouvido, me tinha por bem-aventurado; e vendo-me algum olho, dava testemunho de mim;

Ĉar mi savadis kriantan malriĉulon, Kaj orfon, kiu ne havis helpanton.

porque eu livrava o miserável que clamava, e o órfão que não tinha quem o socorresse.

Beno de pereanto venadis sur min, Kaj la koro de vidvino estis ĝojigata de mi.

A bênção do que estava a perecer vinha sobre mim, e eu fazia rejubilar-se o coração da viúva.

Virteco estis mia vesto, Kaj mia justeco vestis min kiel mantelo kaj kapornamo.

Vestia-me da retidão, e ela se vestia de mim; como manto e diadema era a minha justiça.

Mi estis okuloj por la blindulo, Kaj piedoj por la lamulo;

Fazia-me olhos para o cego, e pés para o coxo;

Mi estis patro por la malriĉuloj, Kaj juĝan aferon de homoj nekonataj mi esploradis;

dos necessitados era pai, e a causa do que me era desconhecido examinava com diligência.

Mi rompadis la makzelojn al maljustulo, Kaj el liaj dentoj mi elŝiradis la kaptitaĵon.

E quebrava os caninos do perverso, e arrancava-lhe a presa dentre os dentes.

Kaj mi pensis: En mia nesto mi mortos, Kaj grandnombraj kiel sablo estos miaj tagoj;

Então dizia eu: No meu ninho expirarei, e multiplicarei os meus dias como a areia;

Mia radiko estas malkovrita por la akvo, Kaj roso noktas sur miaj branĉoj.

as minhas raízes se estendem até as águas, e o orvalho fica a noite toda sobre os meus ramos;

Mia gloro estas ĉiam nova, Kaj mia pafarko ĉiam refortiĝas en mia mano.

a minha honra se renova em mim, e o meu arco se revigora na minha mão.

Oni aŭskultadis min kaj atendadis, Kaj silentadis, kiam mi donadis konsilojn.

A mim me ouviam e esperavam, e em silêncio atendiam ao meu conselho.

Post miaj vortoj oni ne plu parolis; Kaj miaj vortoj gutadis sur ilin.

Depois de eu falar, nada replicavam, e minha palavra destilava sobre eles;

Oni atendadis min kiel la pluvon, Kaj malfermadis sian buŝon, kiel por malfrua pluvo.

esperavam-me como à chuva; e abriam a sua boca como à chuva tardia.

Se mi iam ridis al ili, ili ne kredis tion; Kaj la lumo de mia vizaĝo ne falis.

Eu lhes sorria quando não tinham confiança; e não desprezavam a luz do meu rosto;

Kiam mi iris al ili, mi sidis sur la ĉefa loko; Mi loĝis kiel reĝo inter taĉmentoj, Kiel konsolanto de funebruloj.

eu lhes escolhia o caminho, assentava-me como chefe, e habitava como rei entre as suas tropas, como aquele que consola os aflitos.