Job 17

Mia spirito senfortiĝis, miaj tagoj mallongiĝis, Tomboj estas antaŭ mi.

O meu espírito está quebrantado, os meus dias se extinguem, a sepultura me está preparada!

Mokado min ĉirkaŭas; En aflikto pro tio restas mia okulo.

Deveras estou cercado de zombadores, e os meus olhos contemplam a sua provocação!

Estu Vi mem mia garantianto antaŭ Vi; Alie kiu donos la manon pro mi?

Dá-me, peço-te, um penhor, e sê o meu fiador para contigo; quem mais há que me dê a mão?

Ĉar ilian koron Vi kovris kontraŭ prudento; Tial Vi ne donos al ili triumfon.

Porque aos seus corações encobriste o entendimento, pelo que não os exaltarás.

Se iu fanfaronas antaŭ siaj amikoj pri sia parto, La okuloj de liaj infanoj konsumiĝos.

Quem entrega os seus amigos como presa, os olhos de seus filhos desfalecerão.

Li faris min proverbo por la popoloj; Kaj mi fariĝis homo, al kiu oni kraĉas en la vizaĝon.

Mas a mim me pôs por motejo dos povos; tornei-me como aquele em cujo rosto se cospe.

Mia okulo mallumiĝis de ĉagreno, Kaj ĉiuj miaj membroj fariĝis kiel ombro.

De mágoa se escureceram os meus olhos, e todos os meus membros são como a sombra.

La justuloj eksentos teruron pro tio, Kaj la senkulpulo ekscitiĝos kontraŭ la hipokritulo.

Os retos pasmam disso, e o inocente se levanta contra o ímpio.

Tamen la virtulo forte konservos sian vojon, Kaj la purmanulo pli firmiĝos.

Contudo o justo prossegue no seu caminho e o que tem mãos puras vai crescendo em força.

Kaj kiom ajn vi ĉiuj revenos, Mi ne trovos inter vi saĝulon.

Mas tornai vós todos, e vinde, e sábio nenhum acharei entre vós.

Miaj tagoj forpasis, pereis miaj intencoj, Kiujn havis mia koro.

Os meus dias passaram, frustraram-se os meus propósitos, as aspirações do meu coração.

La nokton ili volas fari tago, La lumon alproksimigi al la mallumo.

Convertem-me a noite em dia, e a luz, dizem, está perto das trevas.

Se mi atendas, tamen Ŝeol estas mia domo, En la mallumo estas pretigita mia lito.

Se eu esperar, a sepultura é minha casa; nas trevas estendi a minha cama.

Al la kavo mi diras: Vi estas mia patro; La vermojn mi nomas mia patrino kaj mia fratino.

Eu disse à cova: Tu és meu pai; e aos vermes: Vós sois minha mãe e minha irmã.

Kion mi devas atendi? Kiu atentos mian esperon?

E onde está então a minha esperança? Sim, a minha esperança, quem a poderá ver?

En la profundon de Ŝeol ĝi malsupreniros, Ni ambaŭ kune kuŝos en la polvo.

Descerão comigo até as trancas da sepultura. Descansaremos juntos no pó.