Job 6

Ijob respondis kaj diris:

Da tok Job til orde og sa:

Se estus pesita mia ĉagreno, Kaj samtempe estus metita sur la pesilon mia suferado,

Gid min gremmelse blev veid, og min ulykke samtidig lagt på vekten!

Ĝi estus nun pli peza, ol la sablo ĉe la maroj; Pro tio miaj vortoj estas plenaj de plendo.

For nu er den tyngre enn havets sand; derfor var mine ord tankeløse.

Ĉar la sagoj de la Plejpotenculo estas en mi, Ilian venenon trinkas mia spirito; La teruraĵoj de Dio direktiĝis sur min.

For den Allmektiges piler sitter i mig, og min ånd drikker deres gift; Guds redsler stiller sig op imot mig.

Ĉu krias sovaĝa azeno sur herbo? Ĉu bovo blekas kolere ĉe sia manĝaĵo?

Skriker vel et villesel midt i det grønne gress? Eller brøler en okse foran sitt fôr?

Ĉu oni manĝas sengustaĵon sen salo? Ĉu havas guston la albumeno de ovo?

Hvem vil ete det som det ingen smak er i, uten salt? Eller er det smak i eggehvite?

Kion ne volis tuŝi mia animo, Tio nun estas abomeninde mia manĝaĵo.

Det byr mig imot å røre ved det; det er for mig som utskjemt mat.

Ho, se mia peto plenumiĝus, Kaj se Dio donus al mi tion, kion mi esperas!

Gid min bønn måtte bli hørt, og Gud vilde opfylle mitt håp!

Ho, se Dio komencus kaj disbatus min, Donus liberecon al Sia mano kaj frakasus min!

Og måtte det behage Gud å knuse mig, å slippe løs sin hånd og avskjære min livstråd!

Tio estus ankoraŭ konsolo por mi; Kaj mi ĝojus, se en la turmento Li ne kompatus, Ĉar mi ne forpuŝis ja la vortojn de la Sanktulo.

Da hadde jeg ennu en trøst, og jeg skulde springe av glede midt i den skånselløse smerte; for jeg har ikke fornektet den Helliges ord.

Kio estas mia forto, ke mi persistu? Kaj kia estas mia fino, ke mi havu paciencon?

Hvad kraft har jeg, så jeg kunde holde ut, og hvad blir enden med mig, så jeg kunde være tålmodig?

Ĉu mia forto estas forto de ŝtonoj? Ĉu mia karno estas kupro?

Er da min kraft som stenens kraft? Eller er mitt kjøtt av kobber?

Mi havas ja nenian helpon, Kaj savo estas forpuŝita for de mi.

Er jeg da ikke aldeles hjelpeløs? Er ikke all utsikt til frelse fratatt mig?

Al malfeliĉulo decas kompato de amiko, Eĉ se li forlasas la timon antaŭ la Plejpotenculo.

Den ulykkelige burde møte kjærlighet hos sin venn, selv om han opgir frykten for den Allmektige.

Miaj fratoj trompas kiel torento, Kiel akvaj fluegoj, kiuj pasas,

Men mine brødre har sviktet som en bekk, som strømmer hvis vann skyller over,

Kiuj estas malklaraj pro glacio, En kiuj kaŝas sin neĝo;

som er grumset av is, og som det skjuler sig sne i;

En la tempo de degelo ili malaperas, En la tempo de varmego ili forŝoviĝas de sia loko.

men på den tid de treffes av solens glød, tørkes de ut; når det blir hett, svinner de bort.

Ili forklinas la direkton de sia vojo, Iras en la dezerton, kaj malaperas.

Karavaner som er på veien til dem, bøier av; de drar op i ørkenen og omkommer.

Serĉas ilin per sia rigardo la vojoj de Tema, Esperas je ili la karavanoj el Ŝeba;

Temas karavaner speidet efter dem, Sjebas reisefølger satte sitt håp til dem;

Sed ili hontas pro sia fido; Ili aliras, kaj ruĝiĝas de honto.

de blev til skamme, fordi de stolte på dem; de kom dit og blev skuffet.

Nun vi neniiĝis; Vi ekvidis teruraĵon, kaj ektimis.

Således er I nu blitt til intet; I ser ulykken og blir redde.

Ĉu mi diris: Donu al mi, El via havaĵo donacu pro mi,

Har jeg vel bedt eder at I skulde gi mig noget eller bruke noget av eders gods til beste for mig,

Savu min el la mano de premanto, Aŭ liberigu min el la mano de turmentantoj?

at I skulde frelse mig av fiendens hånd og løskjøpe mig fra voldsmenn?

Instruu min, kaj mi eksilentos; Komprenigu al mi, per kio mi pekis.

Lær mig, så skal jeg tie, og vis mig hvori jeg har faret vill!

Kial vi mallaŭdas pravajn vortojn? Kaj kion povas instrui la moralinstruanto el vi?

Hvor kraftige er ikke rettsindige ord! Men hvad gagn er det i en refselse fra eder?

Ĉu vi intencas riproĉi pro vortoj? Sed paroloj de malesperanto iras al la vento.

Tenker I på å refse ord? Ord av en fortvilet mann hører jo vinden til.

Eĉ orfon vi atakus, Kaj sub via amiko vi fosus.

Endog om en farløs kunde I kaste lodd og kjøpslå om eders venn.

Nun, ĉar vi komencis, rigardu min; Ĉu mi mensogos antaŭ via vizaĝo?

Men gjør nu så vel å se på mig! Skulde jeg vel ville lyve eder midt op i ansiktet?

Rigardu denove, vi ne trovos malpiaĵon; Ripetu, vi trovos mian pravecon en la afero.

Vend om, la det ikke skje urett! Vend om, jeg har ennu rett i dette.

Ĉu estas peko sur mia lango? Ĉu mia palato ne komprenas tion, kio estas malbona?

Er det urett på min tunge, eller skulde min gane ikke merke hvad som er ondt?