Job 4

Kaj ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:

Da tok Elifas fra Teman til orde og sa:

Se oni provos diri al vi vorton, tio eble estos por vi turmenta? Sed kiu povas deteni sin de parolado?

Om en prøvde å tale et ord til dig, vilde du da ta det ille op? Men hvem kan vel holde sine ord tilbake?

Jen vi multajn instruis, Kaj manojn senfortiĝintajn vi refortigis;

Du har selv vist mange til rette, og maktløse hender styrket du;

Falantojn restarigis viaj vortoj, Kaj fleksiĝantajn genuojn vi fortigis;

dine ord reiste den snublende op, og synkende knær gjorde du sterke.

Kaj nun, kiam tio trafis vin, vi perdis la forton; Ĝi ektuŝis vin, kaj vi ektimis.

Men nu, når det gjelder dig selv, blir du utålmodig, når det rammer dig, blir du forferdet.

Ĉu ne via timo antaŭ Dio estas via konsolo? Ĉu la virteco de viaj vojoj ne estas via espero?

Er ikke din gudsfrykt din tillit, din ulastelige ferd ditt håp?

Rememoru do, ĉu pereis iu senkulpa? Kaj kie virtuloj estis ekstermitaj?

Tenk efter: Hvem omkom uskyldig, og hvor gikk rettskafne til grunne?

Kiel mi vidis, tiuj, kiuj plugis pekojn kaj semis malbonagojn, Tiuj ilin rikoltas;

Efter det jeg har sett, har de som pløide urett og sådde nød, også høstet det.

De la ekblovo de Dio ili pereas, Kaj de la ekspiro de Lia kolero ili malaperas.

De omkom for Guds ånde, og for hans vredes pust blev de til intet.

La kriado de leono kaj la voĉo de leopardo silentiĝis, Kaj la dentoj de junaj leonoj rompiĝis;

Løvens brøl og dens fryktelige røst hørtes ikke lenger, og ungløvenes tenner blev knust.

Leono pereis pro manko de manĝaĵo, Kaj idoj de leonino diskuris.

Løven omkom av mangel på rov, og løvinnens unger blev adspredt.

Kaj al mi kaŝe alvenis vorto, Kaj mia orelo kaptis parteton de ĝi.

Og til mig stjal sig et ord; det lød for mitt øre som en hvisken,

Dum meditado pri la vizioj de la nokto, Kiam profunda dormo falas sur la homojn,

under skiftende tanker ved nattlige syner, når dyp søvn faller på menneskene.

Atakis min teruro kaj tremo, Kaj ĉiuj miaj ostoj eksentis timon.

Frykt og beven kom over mig, så alle mine ben tok til å skjelve.

Kaj spirito traflugis antaŭ mi, Kaj la haroj sur mia korpo rigidiĝis.

Og en ånd fór forbi mitt åsyn; hårene på mitt legeme reiste sig.

Staris bildo antaŭ miaj okuloj, sed mi ne povis rekoni ĝian aspekton; Estis silento, kaj mi ekaŭdis voĉon, dirantan:

Den blev stående, men jeg skjelnet ikke klart hvorledes den så ut - det var en skikkelse som stod der for mine øine; jeg hørte en stille susen og en røst:

Ĉu homo estas pli justa ol Dio? Ĉu viro estas pli pura ol lia Kreinto?

Er et menneske rettferdig for Gud, eller en mann ren for sin skaper?

Vidu, al Siaj servantoj Li ne konfidas, Kaj Siajn anĝelojn Li trovas mallaŭdindaj:

Se, på sine tjenere stoler han ikke, og hos sine engler finner han feil,

Des pli koncerne tiujn, Kiuj loĝas en argilaj dometoj, Fonditaj sur tero, Kaj kiujn formanĝas vermoj.

hvor meget mere da hos dem som bor i hus av ler, og som har sin grunnvoll i støvet - de som knuses lettere enn møll.

De la mateno ĝis la vespero ili disfalas, Pereas por ĉiam, kaj neniu tion atentas.

Fra morgen til aften - så er de sønderslått; uten at nogen akter på det, går de til grunne for alltid.

La fadeno de ilia vivo estas distranĉita; Ili mortas, kaj ne en saĝeco.

Blir ikke teltsnoren dradd ut hos dem? De dør, men ikke i visdom.