Job 20

Ekparolis Cofar, la Naamano, kaj diris:

Da tok Sofar fra Na'ama til orde og sa:

Pro tio miaj pensoj devigas min respondi, Pro tio, kion mi sentas.

Derfor legger mine tanker mig svaret i munnen, og derfor stormer det i mig;

Hontindan riproĉon mi aŭdis, Kaj la spirito de mia prudento respondos por mi.

hånende tilrettevisning må jeg høre, og min ånd gir mig svar ut fra min innsikt.

Ĉu vi scias, ke tiel estis de eterne, De post la apero de homo sur la tero,

Vet du da ikke at slik har det vært fra evighet, fra den tid mennesker blev satt på jorden,

Ke la triumfado de malvirtuloj estas mallongatempa, Kaj la ĝojo de hipokritulo estas nur momenta?

at de ugudeliges jubel er kort, og den gudløses glede bare varer et øieblikk?

Se lia grandeco eĉ atingus ĝis la ĉielo, Kaj lia kapo tuŝus la nubon,

Stiger enn hans stolthet til himmelen, og når enn hans hode til skyen,

Li tamen pereos por ĉiam, kiel lia sterko; Tiuj, kiuj lin vidis, diros: Kie li estas?

så går han dog likesom sitt skarn til grunne for evig; de som så ham, spør: Hvor er han?

Kiel sonĝo li forflugos, kaj oni lin ne trovos; Li malaperos, kiel nokta vizio.

Som en drøm flyr han bort, og ingen finner ham mere; han jages bort som et nattesyn.

Okulo, kiu rigardis lin, ne plu vidos lin; Lia loko lin ne plu vidos.

Det øie som så ham, ser ham ikke mere, og hans sted skuer ham ikke lenger.

Liaj filoj kurados almozpetante, Kaj liaj manoj redonos lian havaĵon.

Hans barn må søke småfolks yndest, og hans hender må gi hans gods tilbake.

Liaj ostoj estos punitaj pro la pekoj de lia juneco, Kaj tio kuŝiĝos kune kun li en la polvo.

Hans ben var fulle av ungdomskraft, men nu ligger den med ham i støvet.

Se la malbono estas dolĉa en lia buŝo, Li kaŝas ĝin sub sia lango,

Smaker enn det onde søtt i hans munn, skjuler han det under sin tunge,

Li flegas ĝin kaj ne forlasas ĝin, Kaj retenas ĝin sur sia palato:

sparer han på det og slipper det ikke, men holder det tilbake under sin gane,

Tiam lia manĝaĵo renversiĝos en liaj internaĵoj, Fariĝos galo de aspidoj interne de li.

så blir dog hans mat omskapt i hans innvoller og blir til ormegift i hans liv.

Li englutis havaĵon, sed li ĝin elvomos; El lia ventro Dio ĝin elpelos.

Han slukte gods, og han må spy det ut igjen; Gud driver det ut av hans buk.

Venenon de aspidoj li suĉos; Lango de vipuro lin mortigos.

Ormegift må han innsuge; huggormens tunge dreper ham.

Li ne vidos fluojn nek riverojn, Torentojn de mielo kaj de butero.

Han skal ikke få se bekker, elver av honning og elver av melk.

Li redonos tion, kion li pene akiris, kaj li tion ne englutos; Kiel ajn granda estas lia havaĵo, li ĝin fordonos kaj ne ĝuos ĝin.

Han må gi tilbake det han har tjent, og får ikke nyte det; meget gods har han vunnet, men han får liten glede av det.

Ĉar li premis kaj forlasis la senhavulojn, Li rabis al si domon, kiun li ne konstruis.

For han knuste småfolk og lot dem ligge der; han rante hus til sig, men får ikke bygge dem om;

Ĉar lia interno ne estis trankvila, Tial li ne savos tion, kio estis por li kara.

han kjente aldri ro i sitt indre; han skal ikke slippe unda med sine skatter.

Nenion restigis lia manĝemeco; Tial lia bonstato ne estos longedaŭra.

Det var intet som undgikk hans grådighet; derfor varer ikke hans lykke.

Malgraŭ lia abundeco, li estos premata; Ĉiaspecaj suferoj trafos lin.

Midt i hans rikdom blir det trangt for ham; hver nødlidende vender sin hånd mot ham.

Por plenigi lian ventron, Li sendos sur lin la flamon de Sia kolero, Kaj pluvigos sur lin Sian furiozon.

For å fylle hans buk sender Gud sin brennende vrede mot ham og lar sin mat regne på ham.

Se li forkuros de batalilo fera, Trafos lin pafarko kupra.

Flykter han for våben av jern, så gjennemborer en bue av kobber ham.

Nudigita glavo trairos lian korpon, Kaj la fulmo de lia turmentilo venos sur lin kun teruro.

Når han så drar pilen ut av sin rygg, og den lynende odd kommer frem av hans galle, da faller dødsredsler over ham.

Nenia mallumo povos kaŝi liajn trezorojn; Lin konsumos fajro ne disblovata; Malbone estos al tiu, kiu restos en lia tendo.

Alt mørke er opspart for hans vel gjemte skatter; en ild som intet menneske puster til, fortærer ham; den eter det som er igjen i hans telt.

La ĉielo malkovros liajn malbonagojn, Kaj la tero leviĝos kontraŭ lin.

Himmelen åpenbarer hans misgjerning, og jorden reiser sig mot ham.

Malaperos la greno el lia domo, Disŝutita ĝi estos en la tago de Lia kolero.

Det han har samlet i sitt hus, føres bort, det skylles bort på Guds vredes dag.

Tia estas de Dio la sorto de homo malpia, Kaj la heredaĵo destinita por li de Dio.

Dette er den lodd som et ugudelig menneske får av Gud, den arv som er tilkjent ham av den Allmektige.