Job 14

Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.

Et menneske, født av en kvinne, lever en kort tid og mettes med uro.

Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.

Som en blomst skyter han op og visner, han farer bort som skyggen og holder ikke stand.

Kaj kontraŭ tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al juĝo kun Vi!

Endog over en sådan holder du dine øine åpne, og mig fører du frem for din domstol!

Ĉu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.

Kunde det bare komme en ren av en uren! Ikke én!

Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas ĉe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.

Når hans dager er fastsatt, hans måneders tall bestemt hos dig, når du har satt ham en grense som han ikke kan overskride,

Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, Ĝis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.

så vend ditt øie bort fra ham, så han kan ha ro så vidt at han kan glede sig som en dagarbeider ved sin dag!

Arbo havas esperon, se ĝi estas dehakita, ke ĝi denove ŝanĝiĝos, Kaj ĝi ne ĉesos kreskigi branĉojn.

For treet er det håp; om det hugges, så spirer det igjen, og på nye skudd mangler det ikke;

Se ĝia radiko maljuniĝis en la tero, Kaj ĝia trunko mortas en polvo,

om dets rot eldes i jorden, og dets stubb dør ut i mulden,

Tamen, eksentinte la odoron de akvo, ĝi denove verdiĝas, Kaj kreskas plue, kvazaŭ ĵus plantita.

så setter det allikevel knopper ved eimen av vannet og skyter grener som et nyplantet tre.

Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finiĝis, kie li estas?

Men når en mann dør, så ligger han der, når et menneske opgir ånden, hvor er han da?

Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elĉerpiĝas kaj elsekiĝas:

Som vannet minker bort i en sjø, og som en elv efterhånden blir grunnere og tørker ut,

Tiel homo kuŝiĝas, kaj ne plu leviĝas; Tiel longe, kiel la ĉielo ekzistas, ili ne plu vekiĝos, Nek revigliĝos el sia dormado.

så legger et menneske sig ned og reiser sig ikke igjen; så lenge himmelen er til, våkner de ikke - de vekkes ikke op av sin søvn.

Ho, se Vi kaŝus min en Ŝeol, Se Vi kaŝus min ĝis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min!

Å om du vilde gjemme mig i dødsriket og skjule mig der til din vrede var over - om du vilde sette mig et tidsmål og så komme mig i hu!

Kiam homo mortas, ĉu li poste povas reviviĝi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, Ĝi venos mia forŝanĝo.

Når en mann dør, lever han da op igjen? Alle min krigstjenestes dager skulde jeg da vente, til min avløsning kom;

Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritaĵon de Viaj manoj.

du skulde da rope, og jeg skulde svare dig; efter dine henders verk skulde du lenges.

Nun Vi kalkulas miajn paŝojn; Ne konservu mian pekon;

Men nu teller du mine skritt og akter stadig på min synd.

Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.

Forseglet i en pung ligger min brøde, og du syr til over min misgjerning.

Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forŝoviĝas de sia loko;

Men som et fjell faller og smuldres bort, og en klippe flyttes fra sitt sted,

Ŝtonojn forlavas la akvo, Kaj ĝia disverŝiĝo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.

som vannet huler ut stener og flommen skyller bort mulden, således gjør du menneskets håp til intet;

Vi premas lin ĝis fino, kaj li foriras; Li ŝanĝas sian vizaĝon, kaj Vi forigas lin.

du overvelder ham for alltid, og han farer bort; du forvender hans åsyn og lar ham fare.

Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.

Kommer hans barn til ære, da vet han det ikke, og blir de ringeaktet, da blir han det ikke var.

Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.

Bare over ham selv kjenner hans legeme smerte, og bare over ham selv sørger hans sjel.