Job 41

Ĉu vi povas eltiri levjatanon per fiŝhoko, Aŭ ligi per ŝnuro ĝian langon?

E taea ranei a Rewiatana te kukume mai e koe ki te matau? te pehi ranei i tona arero ki te aho?

Ĉu vi povas trameti kanon tra ĝia nazo Kaj trapiki ĝian vangon per pikilo?

E whakanohoia ranei e koe he aho ki tona ihu? E pokaia ranei e koe tona kauae ki te matau?

Ĉu ĝi multe petegos vin, Aŭ parolos al vi flataĵojn?

E maha ranei ana inoi ki a koe? E korero ngawari ranei ia ki a koe?

Ĉu ĝi faros interligon kun vi? Ĉu vi povas preni ĝin kiel porĉiaman sklavon?

E whakarite kawenata ranei ia ki a koe? e riro ai ia i a koe hei pononga oti tonu mai?

Ĉu vi amuziĝos kun ĝi kiel kun birdo? Aŭ ĉu vi ligos ĝin por viaj knabinoj?

Ka rite ranei ia ki te manu hei mea takaro mau? E herea ranei ia e koe hei mea ma au kotiro?

Ĉu kamaradoj ĝin dishakos, Kaj dividos inter komercistoj?

E waiho ranei ia hei taonga hokohoko ma nga ropu tangata hi ika? E wehewehea atu ranei ma nga kaihokohoko?

Ĉu vi povas plenigi per pikiloj ĝian haŭton Kaj per fiŝistaj hokoj ĝian kapon?

E kapi ranei tona kiri i o tao? tona pane i nga wero ika?

Metu sur ĝin vian manon; Tiam vi bone memoros la batalon, kaj ĝin ne plu entreprenos.

Kia pa tou ringa ki a ia; maharatia te whawhai, a kei pena a mua.

Vidu, la espero ĉiun trompos; Jam ekvidinte ĝin, li falos.

Nana, he hori kau te manako ki a ia: e kore ranei tetahi e hinga noa ki te kite kau atu i a ia?

Neniu estas tiel kuraĝa, por inciti ĝin; Kiu do povas stari antaŭ Mi?

Kahore he tangata e maia rawa hei whakaoho i a ia: na ko wai e tu ki toku aroaro?

Kiu antaŭe ion donis al Mi, ke Mi redonu al li? Sub la tuta ĉielo ĉio estas Mia.

Ko wai te tangata nana te mea kua takoto wawe ki ahau, e whakautu ai ahau ki a ia? Ahakoa he aha te mea i raro i nga rangi, puta noa, naku katoa.

Mi ne silentos pri ĝiaj membroj, Pri ĝia forto kaj bela staturo.

E kore e huna e ahau te korero mo ona wahi, mo tona kaha, mo te ataahua hoki o tona hanganga.

Kiu povas levi ĝian veston? Kiu aliros al ĝia paro da makzeloj?

Ma wai e tihore a waho o tona kakahu? Ko wai e tae ki tana paraire rererua?

Kiu povas malfermi la pordon de ĝia vizaĝo? Teruro ĉirkaŭas ĝiajn dentojn.

Ma wai e whakatuwhera nga tatau o tona mata? He wehi kei ona niho a taka noa.

Ĝiaj fieraj skvamoj estas kiel ŝildoj, Interligitaj per fortika sigelo;

Ko tana e whakamanamana ai ko ona unahi pakari; tutaki rawa pera i te hiri piri tonu.

Unu kuntuŝiĝas kun la alia tiel, Ke aero ne povas trairi tra ili;

Na, i te tata tonu o tetahi ki tetahi, e kore te hau e puta i waenga.

Unu alfortikiĝis al la alia, Interkuniĝis kaj ne disiĝas.

Piri tonu ratou ki a ratou ano; mau tonu, e kore ano e taea te wehe.

Ĝia terno briligas lumon, Kaj ĝiaj okuloj estas kiel la palpebroj de la ĉielruĝo.

Ka tihe ia, ka kowha mai te marama; a ko te rite i ona kanohi kei nga kamo o te ata.

El ĝia buŝo eliras torĉoj, Elkuras flamaj fajreroj.

E puta ana mai i tona mangai he rama mura, mokowhiti ana nga koraahi.

El ĝiaj nazotruoj eliras fumo, Kiel el bolanta poto aŭ kaldrono.

Puta ana te paowa i ona pongaponga, me te mea no te kohua e koropupu ana, no te otaota e kaia ana.

Ĝia spiro ekbruligas karbojn, Kaj flamo eliras el ĝia buŝo.

Ngiha ana nga waro i tona ha, rere atu ana te mura i tona mangai.

Sur ĝia kolo loĝas forto, Kaj antaŭ ĝi kuras teruro.

Kei tona kaki te kaha e noho ana, e tuapa ana te pawera i tona aroaro.

La partoj de ĝia karno estas firme kunligitaj inter si, Tenas sin fortike sur ĝi, kaj ne ŝanceliĝas.

Ko ona kikokiko tawerewere piri tonu: maro tonu ki runga ki a ia; e kore e taea te whakakorikori.

Ĝia koro estas malmola kiel ŝtono, Kaj fortika kiel suba muelŝtono.

Pakari tonu tona ngakau ano he kamaka; ae ra, maro tonu ano ko to raro kohatu huri..

Kiam ĝi sin levas, ektremas fortuloj, Konsterniĝas de teruro.

Ka whakarewa ia i a ia ki runga, ka wehi nga tangata nunui: na te pororaru ka porangi noa iho ratou.

Glavo, kiu alproksimiĝas al ĝi, ne povas sin teni, Nek lanco, sago, aŭ kiraso.

Ki te whai tetahi i a ia ki te hoari, e kore e taea; ahakoa e te tao, e te pere, e te koikoi ranei.

Feron ĝi rigardas kiel pajlon, Kupron kiel putran lignon.

Ki tona whakaaro he kakau witi te rino, he rakau popopopo te parahi.

Ne forpelos ĝin sago; Ŝtonoj el ŝtonĵetilo fariĝas pajleroj antaŭ ĝi.

E kore ia e tahuti i te pere: ki a ia ka meinga noatia nga kohatu o te kotaha hei papapa.

Bastonegon ĝi rigardas kiel pajlon, Kaj ĝi mokas la sonon de lanco.

Kiia ake e ia nga patu hei papapa: e kataina ana e ia te huhu o te tao.

Sube ĝi havas akrajn pecetojn; Kiel draŝrulo ĝi kuŝas sur la ŝlimo.

Ko raro ona e rite ana ki te kohatu koikoi: e wharikitia ana e ia a runga o te paru ano he patunga witi.

Kiel kaldronon ĝi ondigas la profundon; La maron ĝi kirlas kiel ŝmiraĵon.

E meinga ana e ia te rire kia koropupu ano he kohua, me te moana kia rite ki te hinu.

La vojo post ĝi lumas; La abismo aperas kiel grizaĵo.

E hangaia ana e ia he huarahi kia marama i muri i a ia; tera e maharatia he hina te moana.

Ne ekzistas sur la tero io simila al ĝi; Ĝi estas kreita sentima.

I te whenua nei kahore he mea hei rite mona, he mea i hanga nei kahore ona wehi.

Ĝi rigardas malestime ĉion altan; Ĝi estas reĝo super ĉiuj sovaĝaj bestoj.

E titiro ana ia ki nga mea tiketike katoa: he kingi ia mo nga tama katoa a te whakapehapeha.