Psalms 137

Apud la riveroj de Babel Ni sidis kaj ploris, Rememorante Cionon.

Là presso i fiumi di Babilonia, sedevamo ed anche piangevamo ricordandoci di Sion.

Sur la salikoj tie Ni pendigis niajn harpojn.

Ai salici delle sponde avevamo appese le nostre cetre.

Ĉar tie niaj kaptintoj postulis de ni kantojn, Kaj niaj mokantoj ĝojon, dirante: Kantu al ni el la kantoj de Cion.

Poiché là quelli che ci avevan menati in cattività ci chiedevano dei canti, quelli che ci predavano, delle canzoni d’allegrezza, dicendo: Cantateci delle canzoni di Sion!

Kiel ni kantos sur fremda tero La kanton de la Eternulo?

Come potremmo noi cantare le canzoni dell’Eterno in terra straniera?

Se mi forgesos vin, ho Jerusalem, Tiam forgesiĝu mia dekstra mano;

Se io ti dimentico, o Gerusalemme, dimentichi la mia destra le sue funzioni,

Algluiĝu mia lango al mia palato, Se mi vin ne memoros, Se mi ne levos Jerusalemon en la supron de miaj ĝojoj.

resti la mia lingua attaccata al palato se io non mi ricordo di te, se non metto Gerusalemme al disopra d’ogni mia allegrezza.

Rememorigu, ho Eternulo, al la filoj de Edom La tagon de Jerusalem, kiam ili diris: Detruu, detruu ĝis ĝia fundamento.

Ricordati, o Eterno, dei figliuoli di Edom, che nel giorno di Gerusalemme dicevano: Spianatela, spianatela, fin dalle fondamenta!

Ho ruinigema filino de Babel! Bone estos al tiu, Kiu repagos al vi por la faro, kiun vi faris al ni.

O figliuola di Babilonia, che devi esser distrutta, beati chi ti darà la retribuzione del male che ci hai fatto!

Bone estos al tiu, Kiu prenos kaj frakasos viajn infanetojn sur ŝtono.

Beato chi piglierà i tuoi piccoli bambini e li sbatterà contro la roccia!