Psalms 102

Ho Eternulo, aŭskultu mian preĝon; Kaj mia krio venu al Vi.

Preghiera dell’afflitto quand’è abbattuto e spande il suo lamento dinanzi all’Eterno. Deh ascolta la mia preghiera, o Eterno, e venga fino a te il mio grido!

Ne kaŝu antaŭ mi Vian vizaĝon en la tago de mia suferado; Klinu al mi Vian orelon; En la tago, kiam mi vokas, rapide aŭskultu min.

Non mi nasconder la tua faccia nel dì della mia distretta; inclina a me il tuo orecchio; nel giorno che io grido, affrettati a rispondermi.

Ĉar pasis kiel fumo miaj tagoj, Kaj miaj ostoj ĉirkaŭbrulis kiel en forno.

Poiché i miei giorni svaniscono come fumo, e le mie ossa si consumano come un tizzone.

Falĉiĝis kiel herbo kaj sekiĝis mia koro, Ĉar mi forgesis manĝi mian panon.

Colpito è il mio cuore come l’erba, e si è seccato; perché ho dimenticato perfino di mangiare il mio pane.

De la voĉo de mia plorado Algluiĝis miaj ostoj al mia karno.

A cagion della voce dei miei gemiti, le mie ossa s’attaccano alla mia carne.

Mi similiĝis al pelikano en la dezerto, Mi fariĝis kiel noktuo en ruinoj.

Son simile al pellicano del deserto, son come il gufo de’ luoghi desolati.

Mi ne dormas, Kaj mi estas kiel birdo solulo sur tegmento.

Io veglio, e sono come il passero solitario sul tetto.

Ĉiutage insultas min miaj malamikoj, Miaj mokantoj ĵuras per mi.

I miei nemici m’oltraggiano ogni giorno; quelli che son furibondi contro di me si servon del mio nome per imprecare.

Ĉar cindron mi manĝis kiel panon, Kaj mian trinkaĵon mi miksis kun larmoj,

Poiché io mangio cenere come fosse pane, e mescolo con lagrime la mia bevanda,

Kaŭze de Via kolero kaj indigno; Ĉar Vi min levis kaj ĵetis.

a cagione della tua indignazione e del tuo cruccio; poiché m’hai levato in alto e gettato via.

Miaj tagoj malaperas kiel ombro, Kaj mi sekiĝas kiel herbo.

I miei giorni son come l’ombra che s’allunga, e io son disseccato come l’erba.

Sed Vi, ho Eternulo, restas eterne; Kaj la memoro pri Vi restas de generacio al generacio.

Ma tu, o Eterno, dimori in perpetuo, e la tua memoria dura per ogni età.

Vi leviĝos, Vi korfavoros Cionon; Ĉar estas tempo por ĝin kompati, ĉar venis la tempo.

Tu ti leverai ed avrai compassione di Sion, poiché è tempo d’averne pietà; il tempo fissato è giunto.

Ĉar Viaj sklavoj ekamis ĝiajn ŝtonojn, Ĉarma estas por ili ĝia polvo.

Perché i tuoi servitori hanno affezione alle sue pietre, ed hanno pietà della sua polvere.

Kaj ektimos popoloj la nomon de la Eternulo, Kaj ĉiuj reĝoj de la tero Vian gloron.

Allora le nazioni temeranno il nome dell’Eterno, e tutti i re della terra la tua gloria,

Ĉar la Eternulo rekonstruis Cionon, Kaj aperis en Sia gloro.

quando l’Eterno avrà riedificata Sion, sarà apparso nella sua gloria,

Li Sin turnis al la preĝo de la forlasitoj, Kaj ne forpuŝis ilian petegon.

avrà avuto riguardo alla preghiera dei desolati, e non avrà sprezzato la loro supplicazione.

Ĉi tio estos skribita por estontaj generacioj; Kaj rekreita popolo gloros la Eternulon.

Questo sarà scritto per l’età a venire, e il popolo che sarà creato loderà l’Eterno,

Ĉar Li rigardis malsupren el Sia sankta altaĵo, El la ĉielo la Eternulo direktis rigardon al la tero,

perch’egli avrà guardato dall’alto del suo santuario; dal cielo l’Eterno avrà mirato la terra

Por aŭdi la ĝemon de malliberulo, Por liberigi la kondamnitajn al morto;

per udire i gemiti de’ prigionieri, per liberare i condannati a morte,

Por ke oni rakontu en Cion pri la nomo de la Eternulo Kaj en Jerusalem pri Lia gloro,

affinché pubblichino il nome dell’Eterno in Sion e la sua lode in Gerusalemme,

Kiam kolektiĝos kune la popoloj kaj regnoj, Por servi al la Eternulo.

quando i popoli e i regni si raduneranno insieme per servire l’Eterno.

Li lacigis en la vojo miajn fortojn, Li mallongigis miajn tagojn.

Egli ha abbattuto le mie forze durante il mio cammino; ha accorciato i miei giorni.

Mi diras: Ho mia Dio, ne forprenu min en la mezo de miaj tagoj, Vi, kies jaroj estas de generacio al generacio.

Io ho detto: Dio mio, non mi portar via nel mezzo dei miei giorni; i tuoi anni durano per ogni età.

En antikveco Vi fondis la teron; Kaj la ĉielo estas la faro de Viaj manoj.

Tu fondasti ab antico la terra, e i cieli son l’opera delle tue mani.

Ili pereos, sed Vi restos; Kaj ĉiuj ili eluziĝos kiel vesto, Kiel veston Vi ilin ŝanĝos, kaj ili ŝanĝiĝos.

Essi periranno, ma tu rimani; tutti quanti si logoreranno come un vestito; tu li muterai come una veste e saranno mutati.

Sed Vi restas la sama, Kaj Viaj jaroj ne finiĝos.

Ma tu sei sempre lo stesso, e gli anni tuoi non avranno mai fine.

La filoj de Viaj sklavoj restos, Kaj ilia semo fortikiĝos antaŭ Vi.

I figliuoli de’ tuoi servitori avranno una dimora, e la loro progenie sarà stabilita nel tuo cospetto.