Job 41

Ĉu vi povas eltiri levjatanon per fiŝhoko, Aŭ ligi per ŝnuro ĝian langon?

Prenderai tu il coccodrillo all’amo? Gli assicurerai la lingua colla corda?

Ĉu vi povas trameti kanon tra ĝia nazo Kaj trapiki ĝian vangon per pikilo?

Gli passerai un giunco per le narici? Gli forerai le mascelle con l’uncino?

Ĉu ĝi multe petegos vin, Aŭ parolos al vi flataĵojn?

Ti rivolgerà egli molte supplicazioni? Ti dirà egli delle parole dolci?

Ĉu ĝi faros interligon kun vi? Ĉu vi povas preni ĝin kiel porĉiaman sklavon?

Farà egli teco un patto perché tu lo prenda per sempre al tuo servizio?

Ĉu vi amuziĝos kun ĝi kiel kun birdo? Aŭ ĉu vi ligos ĝin por viaj knabinoj?

Scherzerai tu con lui come fosse un uccello? L’attaccherai a un filo per divertir le tue ragazze?

Ĉu kamaradoj ĝin dishakos, Kaj dividos inter komercistoj?

Ne trafficheranno forse i pescatori? Lo spartiranno essi fra i negozianti?

Ĉu vi povas plenigi per pikiloj ĝian haŭton Kaj per fiŝistaj hokoj ĝian kapon?

Gli coprirai tu la pelle di dardi e la testa di ramponi?

Metu sur ĝin vian manon; Tiam vi bone memoros la batalon, kaj ĝin ne plu entreprenos.

Mettigli un po’ le mani addosso!… Ti ricorderai del combattimento e non ci tornerai!

Vidu, la espero ĉiun trompos; Jam ekvidinte ĝin, li falos.

Ecco, fallace è la speranza di chi l’assale; basta scorgerlo e s’è atterrati.

Neniu estas tiel kuraĝa, por inciti ĝin; Kiu do povas stari antaŭ Mi?

Nessuno è tanto ardito da provocarlo. E chi dunque oserà starmi a fronte?

Kiu antaŭe ion donis al Mi, ke Mi redonu al li? Sub la tuta ĉielo ĉio estas Mia.

Chi mi ha anticipato alcun che perch’io glielo debba rendere? Sotto tutti i cieli, ogni cosa è mia.

Mi ne silentos pri ĝiaj membroj, Pri ĝia forto kaj bela staturo.

E non vo’ tacer delle sue membra, della sua gran forza, della bellezza della sua armatura.

Kiu povas levi ĝian veston? Kiu aliros al ĝia paro da makzeloj?

Chi l’ha mai spogliato della sua corazza? Chi è penetrato fra la doppia fila de’ suoi denti?

Kiu povas malfermi la pordon de ĝia vizaĝo? Teruro ĉirkaŭas ĝiajn dentojn.

Chi gli ha aperti i due battenti della gola? Intorno alla chiostra de’ suoi denti sta il terrore.

Ĝiaj fieraj skvamoj estas kiel ŝildoj, Interligitaj per fortika sigelo;

Superbe son le file de’ suoi scudi, strettamente uniti come da un sigillo.

Unu kuntuŝiĝas kun la alia tiel, Ke aero ne povas trairi tra ili;

Uno tocca l’altro, e tra loro non passa l’aria.

Unu alfortikiĝis al la alia, Interkuniĝis kaj ne disiĝas.

Sono saldati assieme, si tengono stretti, sono inseparabili.

Ĝia terno briligas lumon, Kaj ĝiaj okuloj estas kiel la palpebroj de la ĉielruĝo.

I suoi starnuti dànno sprazzi di luce; i suoi occhi son come le palpebre dell’aurora.

El ĝia buŝo eliras torĉoj, Elkuras flamaj fajreroj.

Dalla sua bocca partono vampe, ne scappan fuori scintille di fuoco.

El ĝiaj nazotruoj eliras fumo, Kiel el bolanta poto aŭ kaldrono.

Dalle sue narici esce un fumo, come da una pignatta che bolla o da una caldaia.

Ĝia spiro ekbruligas karbojn, Kaj flamo eliras el ĝia buŝo.

L’alito suo accende i carboni, e una fiamma gli erompe dalla gola.

Sur ĝia kolo loĝas forto, Kaj antaŭ ĝi kuras teruro.

Nel suo collo risiede la forza, dinanzi a lui salta il terrore.

La partoj de ĝia karno estas firme kunligitaj inter si, Tenas sin fortike sur ĝi, kaj ne ŝanceliĝas.

Compatte sono in lui le parti flosce della carne, gli stanno salde addosso, non si muovono.

Ĝia koro estas malmola kiel ŝtono, Kaj fortika kiel suba muelŝtono.

Il suo cuore è duro come il sasso, duro come la macina di sotto.

Kiam ĝi sin levas, ektremas fortuloj, Konsterniĝas de teruro.

Quando si rizza, tremano i più forti, e dalla paura son fuori di sé.

Glavo, kiu alproksimiĝas al ĝi, ne povas sin teni, Nek lanco, sago, aŭ kiraso.

Invano lo si attacca con la spada; a nulla valgon lancia, giavellotto, corazza.

Feron ĝi rigardas kiel pajlon, Kupron kiel putran lignon.

Il ferro è per lui come paglia; il rame, come legno tarlato.

Ne forpelos ĝin sago; Ŝtonoj el ŝtonĵetilo fariĝas pajleroj antaŭ ĝi.

La figlia dell’arco non lo mette in fuga; le pietre della fionda si mutano per lui in stoppia.

Bastonegon ĝi rigardas kiel pajlon, Kaj ĝi mokas la sonon de lanco.

Stoppia gli par la mazza e si ride del fremer della lancia.

Sube ĝi havas akrajn pecetojn; Kiel draŝrulo ĝi kuŝas sur la ŝlimo.

Il suo ventre è armato di punte acute, e lascia come tracce d’erpice sul fango.

Kiel kaldronon ĝi ondigas la profundon; La maron ĝi kirlas kiel ŝmiraĵon.

Fa bollire l’abisso come una caldaia, del mare fa come un gran vaso da profumi.

La vojo post ĝi lumas; La abismo aperas kiel grizaĵo.

Si lascia dietro una scia di luce; l’abisso par coperto di bianca chioma.

Ne ekzistas sur la tero io simila al ĝi; Ĝi estas kreita sentima.

Non v’è sulla terra chi lo domi; è stato fatto per non aver paura.

Ĝi rigardas malestime ĉion altan; Ĝi estas reĝo super ĉiuj sovaĝaj bestoj.

Guarda in faccia tutto ciò ch’è eccelso, è re su tutte le belve più superbe".