Job 39

Ĉu vi scias la tempon, en kiu naskas la ibeksoj sur la rokoj? Ĉu vi observis la akuŝiĝon de la cervinoj?

Sai tu quando le capre selvagge delle rocce figliano? Hai tu osservato quando le cerve partoriscono?

Ĉu vi kalkulis la monatojn de ilia gravedeco? Aŭ ĉu vi scias la tempon, kiam ili devas naski?

Conti tu i mesi della lor pregnanza e sai tu il momento in cui debbono sgravarsi?

Ili fleksiĝas, elĵetas siajn idojn, Liberiĝas de siaj doloroj.

S’accosciano, fanno i lor piccini, e son tosto liberate dalle loro doglie;

Iliaj infanoj fortiĝas, kreskas en libereco, Foriras, ke ne revenas al ili.

i lor piccini si fanno forti, crescono all’aperto, se ne vanno, e non tornan più alle madri.

Kiu donis liberecon al la sovaĝa azeno? Kaj kiu malligis ĝiajn ligilojn?

Chi manda libero l’onàgro, e chi scioglie i legami all’asino salvatico,

La dezerton Mi faris ĝia domo, Kaj stepon ĝia loĝejo;

al quale ho dato per dimora il deserto, e la terra salata per abitazione?

Ĝi ridas pri la bruo de la urbo, La kriojn de pelanto ĝi ne aŭdas;

Egli si beffa del frastuono della città, e non ode grida di padrone.

La produktaĵoj de la montoj estas ĝia manĝaĵo, Kaj ĝi serĉas ĉian verdaĵon.

Batte le montagne della sua pastura, e va in traccia d’ogni filo di verde.

Ĉu bubalo volos servi al vi? Ĉu ĝi volos nokti ĉe via manĝujo?

Il bufalo vorrà egli servirti o passar la notte presso alla tua mangiatoia?

Ĉu vi povas alligi bubalon per ŝnuro al bedo? Ĉu ĝi erpos post vi valojn?

Legherai tu il bufalo con una corda perché faccia il solco? erpicherà egli le valli dietro a te?

Ĉu vi fidos ĝin pro ĝia granda forto? Kaj ĉu vi komisios al ĝi vian laboron?

Ti fiderai di lui perché la sua forza è grande? Lascerai a lui il tuo lavoro?

Ĉu vi havos konfidon al ĝi, ke ĝi reportos viajn semojn Kaj kolektos en vian grenejon?

Conterai su lui perché ti porti a casa la raccolta e ti ammonti il grano sull’aia?

La flugilo de struto leviĝas gaje, Simile al la flugilo de cikonio kaj de akcipitro;

Lo struzzo batte allegramente l’ali; ma le penne e le piume di lui son esse pietose?

Ĉar ĝi lasas sur la tero siajn ovojn Kaj varmigas ilin en la sablo;

No, poich’egli abbandona sulla terra le proprie uova e le lascia scaldar sopra la sabbia.

Ĝi forgesas, ke piedo povas ilin dispremi Kaj sovaĝa besto povas ilin disbati.

Egli dimentica che un piede le potrà schiacciare, e che le bestie dei campi le potran calpestare.

Ĝi estas kruela por siaj idoj, kvazaŭ ili ne estus ĝiaj; Ĝi ne zorgas pri tio, ke ĝia laboro estas vana;

Tratta duramente i suoi piccini, quasi non fosser suoi; la sua fatica sarà vana, ma ciò non lo turba,

Ĉar Dio senigis ĝin je saĝo Kaj ne donis al ĝi prudenton.

ché Iddio l’ha privato di sapienza, e non gli ha impartito intelligenza.

Kiam ĝi leviĝas alten, Ĝi mokas ĉevalon kaj ĝian rajdanton.

Ma quando si leva e piglia lo slancio, si beffa del cavallo e di chi lo cavalca.

Ĉu vi donas forton al la ĉevalo? Ĉu vi vestas ĝian kolon per kolharoj?

Sei tu che dài al cavallo il coraggio? che gli vesti il collo d’una fremente criniera?

Ĉu vi povas saltigi ĝin kiel akrido? Terura estas la beleco de ĝia ronkado.

Sei tu che lo fai saltar come la locusta? Il fiero suo nitrito incute spavento.

Ĝi fosas en la valo kaj estas gaja pro forteco; Ĝi eliras kontraŭ armiton;

Raspa la terra nella valle ed esulta della sua forza; si slancia incontro alle armi.

Ĝi ridas pri timo kaj ne senkuraĝiĝas, Kaj ne retiras sin de glavo.

Della paura si ride, non trema, non indietreggia davanti alla spada.

Super ĝi sonoras la sagujo, Brilas lanco kaj ponardego.

Gli risuona addosso il turcasso, la folgorante lancia e il dardo.

Kun bruo kaj kolero ĝi glutas teron, Kaj ne povas stari trankvile ĉe sonado de trumpeto.

Con fremente furia divora la terra. Non sta più fermo quando suona la tromba.

Kiam eksonas la trumpeto, ĝi ekkrias: Ho, ho! Kaj de malproksime ĝi flarsentas la batalon, Kriadon de la kondukantoj, kaj bruon.

Com’ode lo squillo, dice: Aha! e fiuta da lontano la battaglia, la voce tonante dei capi, e il grido di guerra.

Ĉu pro via saĝo flugas la akcipitro Kaj etendas siajn flugilojn al sudo?

E’ l’intelligenza tua che allo sparviere fa spiccare il volo e spiegar l’ali verso mezzogiorno?

Ĉu pro via ordono leviĝas la aglo Kaj faras alte sian neston?

E’ forse al tuo comando che l’aquila si leva in alto e fa il suo nido nei luoghi elevati?

Sur roko ĝi loĝas, Noktas sur dento de roko kaj de monta pinto.

Abita nelle rocce e vi pernotta; sta sulla punta delle rupi, sulle vette scoscese;

De tie ĝi elrigardas por si manĝaĵon; Malproksime vidas ĝiaj okuloj.

di là spia la preda, e i suoi occhi miran lontano.

Ĝiaj idoj trinkas sangon; Kaj kie estas mortigitoj, tie ĝi estas.

I suoi piccini s’abbeveran di sangue, e dove son de’ corpi morti, ivi ella si trova".