Job 30

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

E ora servo di zimbello a dei più giovani di me, i cui padri non mi sarei degnato di mettere fra i cani del mio gregge!

Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

E a che m’avrebbe servito la forza delle lor mani? Gente incapace a raggiungere l’età matura,

Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

smunta dalla miseria e dalla fame, ridotta a brucare il deserto, la terra da tempo nuda e desolata,

Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

strappando erba salsa presso ai cespugli, ed avendo per pane radici di ginestra.

El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

Sono scacciati di mezzo agli uomini, grida lor dietro la gente come dietro al ladro,

En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

abitano in burroni orrendi, nelle caverne della terra e fra le rocce;

Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

ragliano fra i cespugli, si sdraiano alla rinfusa sotto i rovi;

Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

gente da nulla, razza senza nome, cacciata via dal paese a bastonate.

Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

E ora io sono il tema delle loro canzoni, il soggetto dei loro discorsi.

Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

Mi aborrono, mi fuggono, non si trattengono dallo sputarmi in faccia.

Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

Non han più ritegno, m’umiliano, rompono ogni freno in mia presenza.

Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

Questa genia si leva alla mia destra, m’incalzano, e si appianano le vie contro di me per distruggermi.

Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

Hanno sovvertito il mio cammino, lavorano alla mia ruina, essi che nessuno vorrebbe soccorrere!

Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

S’avanzano come per un’ampia breccia, si precipitano innanzi in mezzo alle ruine.

Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

Terrori mi si rovesciano addosso; l’onor mio è portato via come dal vento, è passata come una nube la mia felicità.

Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

E ora l’anima mia si strugge in me, m’hanno còlto i giorni dell’afflizione.

En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

La notte mi trafigge, mi stacca l’ossa, e i dolori che mi rodono non hanno posa.

Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

Per la gran violenza del mio male la mia veste si sforma, mi si serra addosso come la tunica.

Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

Iddio m’ha gettato nel fango, e rassomiglio alla polvere e alla cenere.

Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

Io grido a te, e tu non mi rispondi; ti sto dinanzi, e tu mi stai a considerare!

Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

Ti sei mutato in nemico crudele verso di me; mi perseguiti con la potenza della tua mano.

Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

Mi levi per aria, mi fai portar via dal vento, e mi annienti nella tempesta.

Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

Giacché, lo so, tu mi meni alla morte, alla casa di convegno di tutti i viventi.

Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

Ma chi sta per perire non protende la mano? e nell’angoscia sua non grida al soccorso?

Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

Non piangevo io forse per chi era nell’avversità? l’anima mia non era ella angustiata per il povero?

Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

Speravo il bene, ed è venuto il male; aspettavo la luce, ed è venuta l’oscurità!

Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

Le mie viscere bollono e non hanno requie, son venuti per me giorni d’afflizione.

Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

Me ne vo tutto annerito, ma non dal sole; mi levo in mezzo alla raunanza, e grido aiuto;

Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

son diventato fratello degli sciacalli, compagno degli struzzi.

Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

La mia pelle è nera, e cade a pezzi; le mie ossa son calcinate dall’arsura.

Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.

La mia cetra non dà più che accenti di lutto, e la mia zampogna voce di pianto.