Job 19

Ijob respondis kaj diris:

Allora Giobbe rispose e disse:

Ĝis kiam vi afliktados mian animon Kaj turmentados min per paroloj?

"Fino a quando affliggerete l’anima mia e mi tormenterete coi vostri discorsi?

Jen jam dek fojojn vi malhonoras min; Vi ne hontas premi min.

Son già dieci volte che m’insultate, e non vi vergognate di malmenarmi.

Se mi efektive eraris, Mia eraro restos ĉe mi.

Dato pure ch’io abbia errato, il mio errore concerne me solo.

Se efektive vi volas montri vin pli grandaj ol mi, Kaj vi riproĉas al mi hontindaĵon,

Ma se proprio volete insuperbire contro di me e rimproverarmi la vergogna in cui mi trovo,

Tiam sciu, ke Dio faris al mi maljustaĵon, Kaj ĉirkaŭis min per Sia reto.

allora sappiatelo: chi m’ha fatto torto e m’ha avvolto nelle sue reti è Dio.

Jen mi krias pri maljusteco, sed mi ne ricevas respondon; Mi vokas, sed mi ne ricevas juĝon.

Ecco, io grido: "Violenza!" e nessuno risponde; imploro aiuto, ma non c’è giustizia!

Mian vojon Li baris, ke mi ne povas transiri, Kaj sur mian irejon Li metis mallumon.

Dio m’ha sbarrato la via e non posso passare, ha coperto di tenebre il mio cammino.

Mian honoron Li detiris de mi, Kaj deprenis la kronon de mia kapo.

M’ha spogliato della mia gloria, m’ha tolto dal capo la corona.

Li disbatis min ĉirkaŭe tiel, ke mi pereas; Mian esperon Li elŝiris kiel arbon.

M’ha demolito a brano a brano, e io me ne vo! ha sradicata come un albero la mia speranza.

Ekflamis kontraŭ mi Lia kolero, Kaj Li rigardas min kiel Lian malamikon.

Ha acceso l’ira sua contro di me, e m’ha considerato come suo nemico.

Kune venis Liaj taĉmentoj, kaj ebenigis kontraŭ mi sian vojon Kaj stariĝis sieĝe ĉirkaŭ mia tendo.

Le sue schiere son venute tutte insieme, si sono spianata la via fino a me, han posto il campo intorno alla mia tenda.

Miajn fratojn Li malproksimigis de mi, Kaj miaj konatoj forfremdiĝis de mi.

Egli ha allontanato da me i miei fratelli, i miei conoscenti si son del tutto alienati da me.

Miaj parencoj fortiriĝis, Kaj miaj konantoj forgesis min.

M’hanno abbandonato i miei parenti, gl’intimi miei m’hanno dimenticato.

La loĝantoj de mia domo kaj miaj servistinoj rigardas min kiel fremdulon; En iliaj okuloj mi fariĝis aligentulo.

I miei domestici e le mie serve mi trattan da straniero; agli occhi loro io sono un estraneo.

Mian sklavon mi vokas, kaj li ne respondas; Per mia buŝo mi devas petegi lin.

Chiamo il mio servo, e non risponde, devo supplicarlo con la mia bocca.

Mia spiro fariĝis abomenata por mia edzino, Kaj mia petado por la filoj de mia ventro.

Il mio fiato ripugna alla mia moglie, faccio pietà a chi nacque dal seno di mia madre.

Eĉ la malgrandaj infanoj malestimas min; Kiam mi leviĝas, ili parolas kontraŭ mi.

Perfino i bimbi mi sprezzano; se cerco d’alzarmi mi scherniscono.

Abomenas min ĉiuj miaj intimuloj; Kaj tiuj, kiujn mi amis, turnis sin kontraŭ mi.

Tutti gli amici più stretti m’hanno in orrore, e quelli che amavo mi si son vòlti contro.

Kun mia haŭto kaj kun mia karno kunkreskis miaj ostoj, Mi restis nur kun haŭto sur miaj dentoj.

Le mie ossa stanno attaccate alla mia pelle, alla mia carne, non m’è rimasto che la pelle de’ denti.

Kompatu min, kompatu min, miaj amikoj; Ĉar la mano de Dio frapis min.

Pietà, pietà di me, voi, miei amici! ché la man di Dio m’ha colpito.

Kial vi persekutas min, kiel Dio, Kaj ne povas satiĝi de mia karno?

Perché perseguitarmi come fa Dio? Perché non siete mai sazi della mia carne?

Ho, se miaj vortoj estus enskribitaj, Ho, se ili estus gravuritaj en libro,

Oh se le mie parole fossero scritte! se fossero consegnate in un libro!

Per fera skribilo kun plumbo, Gravuritaj por eterne sur roko!

se con lo scalpello di ferro e col piombo fossero incise nella roccia per sempre!…

Sed mi scias, ke mia Liberigonto vivas, Kaj fine Li leviĝos super la polvo.

Ma io so che il mio Vindice vive, e che alla fine si leverà sulla polvere.

Kaj post kiam mia haŭto estos tiel detruita Kaj mi estos senkorpa, mi vidos Dion;

E quando, dopo la mia pelle, sarà distrutto questo corpo, senza la mia carne, vedrò Iddio.

Lin vidos mi, kaj miaj okuloj vidos, ne fremdaj; Pri tio sopiregas mia interno en mia brusto.

Io lo vedrò a me favorevole; lo contempleranno gli occhi miei, non quelli d’un altro… il cuore, dalla brama, mi si strugge in seno!

Se vi diros: Kiel ni lin persekutu, Kaj ni trovu kontraŭ li la radikon de la afero,

Se voi dite: Come lo perseguiteremo, come troveremo in lui la causa prima dei suoi mali?

Tiam timu glavon; Ĉar furioza estas la glavo kontraŭ malbonagoj, Por ke vi sciu, ke ekzistas juĝo.

Temete per voi stessi la spada, ché furiosi sono i castighi della spada affinché sappiate che v’è una giustizia".