Job 14

Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.

L’uomo, nato di donna, vive pochi giorni, e sazio d’affanni.

Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.

Spunta come un fiore, poi è reciso; fugge come un’ombra, e non dura.

Kaj kontraŭ tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al juĝo kun Vi!

E sopra un essere così, tu tieni gli occhi aperti! e mi fai comparir teco in giudizio!

Ĉu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.

Chi può trarre una cosa pura da una impura? Nessuno.

Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas ĉe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.

Giacché i suoi giorni son fissati, e il numero de’ suoi mesi dipende da te, e tu gli hai posto un termine ch’egli non può varcare,

Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, Ĝis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.

storna da lui lo sguardo, sì ch’egli abbia un po’ di requie, e possa godere come un operaio la fine della sua giornata.

Arbo havas esperon, se ĝi estas dehakita, ke ĝi denove ŝanĝiĝos, Kaj ĝi ne ĉesos kreskigi branĉojn.

Per l’albero, almeno c’è speranza; se è tagliato, rigermoglia e continua a metter rampolli.

Se ĝia radiko maljuniĝis en la tero, Kaj ĝia trunko mortas en polvo,

Quando la sua radice è invecchiata sotto terra, e il suo tronco muore nel suolo,

Tamen, eksentinte la odoron de akvo, ĝi denove verdiĝas, Kaj kreskas plue, kvazaŭ ĵus plantita.

a sentir l’acqua, rinverdisce e mette rami come una pianta nuova.

Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finiĝis, kie li estas?

Ma l’uomo muore e perde ogni forza; il mortale spira e… dov’è egli?

Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elĉerpiĝas kaj elsekiĝas:

Le acque del lago se ne vanno, il fiume vien meno e si prosciuga;

Tiel homo kuŝiĝas, kaj ne plu leviĝas; Tiel longe, kiel la ĉielo ekzistas, ili ne plu vekiĝos, Nek revigliĝos el sia dormado.

così l’uomo giace, e non risorge più; finché non vi sian più cieli, ei non si risveglierà né sarà più destato dal suo sonno.

Ho, se Vi kaŝus min en Ŝeol, Se Vi kaŝus min ĝis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min!

Oh, volessi tu nascondermi nel soggiorno de’ morti, tenermi occulto finché l’ira tua sia passata, fissarmi un termine, e poi ricordarti di me!…

Kiam homo mortas, ĉu li poste povas reviviĝi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, Ĝi venos mia forŝanĝo.

Se l’uomo, dopo morto, potesse ritornare in vita, aspetterei tutti i giorni della mia fazione, finché giungesse l’ora del mio cambio;

Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritaĵon de Viaj manoj.

tu mi chiameresti e io risponderei, tu brameresti rivedere l’opera delle tue mani.

Nun Vi kalkulas miajn paŝojn; Ne konservu mian pekon;

Ma ora tu conti i miei passi, tu osservi i miei peccati;

Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.

le mie trasgressioni sono sigillate in un sacco, e alle mie iniquità, altre ne aggiungi.

Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forŝoviĝas de sia loko;

La montagna frana e scompare, la rupe e divelta dal suo luogo,

Ŝtonojn forlavas la akvo, Kaj ĝia disverŝiĝo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.

le acque rodono la pietra, le loro inondazioni trascinan via la terra: così tu distruggi la speranza dell’uomo.

Vi premas lin ĝis fino, kaj li foriras; Li ŝanĝas sian vizaĝon, kaj Vi forigas lin.

Tu lo sopraffai una volta per sempre, ed egli se ne va; gli muti il sembiante, e lo mandi via.

Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.

Se i suoi figliuoli salgono in onore, egli lo ignora; se vengono in dispregio, ei non lo vede;

Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.

questo solo sente: che il suo corpo soffre, che l’anima sua è in lutto".