Job 29

Kaj plue Ijob parolis siajn sentencojn, kaj diris:

Jób pedig folytatá az ő beszédét, és monda:

Ho, se estus al mi tiel, kiel en la antaŭaj monatoj, Kiel en la tempo, kiam Dio min gardis;

Oh, vajha olyan volnék, mint a hajdani hónapokban, a mikor Isten őrzött engem!

Kiam Lia lumilo lumis super mia kapo; Kaj sub Lia lumo mi povis iri en mallumo;

Mikor az ő szövétneke fénylett fejem fölött, *s* világánál jártam a setétet;

Kiel estis al mi en la tagoj de mia juneco, Kiam la ŝirmado de Dio estis super mia tendo;

A mint java-korom napjaiban valék, a mikor Isten gondossága borult sátoromra!

Kiam la Plejpotenculo estis ankoraŭ kun mi, Kaj ĉirkaŭ mi estis miaj infanoj;

Mikor még a Mindenható velem volt, *és* körültem voltak gyermekeim;

Kiam miaj paŝoj laviĝadis en butero, Kaj la roko verŝadis al mi fluojn da oleo!

Mikor lábaimat *édes* tejben mostam, és mellettem a szikla olajpatakokat ontott;

Kiam mi eliris el la pordego al la urbo Kaj aranĝis al mi sidon sur la placo,

Mikor a kapuhoz mentem, fel a városon; a köztéren székemet fölállítám:

Vidis min junuloj kaj kaŝis sin, Kaj maljunuloj leviĝis kaj staris;

Ha megláttak az ifjak, félrevonultak, az öregek is fölkeltek *és *állottak.

Eminentuloj ĉesis paroli Kaj metis la manon sur sian buŝon;

A fejedelmek abbahagyták a beszédet, és tenyeröket szájukra tették.

La voĉo de altranguloj sin kaŝis, Kaj ilia lango algluiĝis al ilia palato.

A főemberek szava elnémult, és nyelvök az ínyökhöz ragadt.

Kiam orelo aŭdis, ĝi nomis min feliĉa; Kiam okulo vidis, ĝi gloris min;

Mert a mely fül hallott, boldognak mondott engem, és a mely szem látott, bizonyságot tett én felőlem.

Ĉar mi savadis kriantan malriĉulon, Kaj orfon, kiu ne havis helpanton.

Mert megmentém a kiáltozó szegényt, és az árvát, a kinek nem volt segítsége.

Beno de pereanto venadis sur min, Kaj la koro de vidvino estis ĝojigata de mi.

A veszni indultnak áldása szállt reám, az özvegynek szívét megörvendeztetém.

Virteco estis mia vesto, Kaj mia justeco vestis min kiel mantelo kaj kapornamo.

Az igazságot magamra öltém és az is magára ölte engem; palást és süveg gyanánt volt az én ítéletem.

Mi estis okuloj por la blindulo, Kaj piedoj por la lamulo;

A vaknak én szeme valék, és a sántának lába.

Mi estis patro por la malriĉuloj, Kaj juĝan aferon de homoj nekonataj mi esploradis;

A szűkölködőknek én atyjok valék, az ismeretlennek ügyét is jól meghányám-vetém.

Mi rompadis la makzelojn al maljustulo, Kaj el liaj dentoj mi elŝiradis la kaptitaĵon.

Az álnoknak zápfogait kitördösém, és fogai közül a prédát kiütém vala.

Kaj mi pensis: En mia nesto mi mortos, Kaj grandnombraj kiel sablo estos miaj tagoj;

Azt gondoltam azért: fészkemmel veszek el, és mint a homok, megsokasodnak napjaim.

Mia radiko estas malkovrita por la akvo, Kaj roso noktas sur miaj branĉoj.

Gyökerem a víznek nyitva lesz, és ágamon hál meg a harmat.

Mia gloro estas ĉiam nova, Kaj mia pafarko ĉiam refortiĝas en mia mano.

Dicsőségem megújul velem, és kézívem erősebbé lesz kezemben.

Oni aŭskultadis min kaj atendadis, Kaj silentadis, kiam mi donadis konsilojn.

Hallgattak és figyeltek reám, és elnémultak az én tanácsomra.

Post miaj vortoj oni ne plu parolis; Kaj miaj vortoj gutadis sur ilin.

Az én szavaim után nem szóltak többet, *s harmatként* hullt rájok beszédem.

Oni atendadis min kiel la pluvon, Kaj malfermadis sian buŝon, kiel por malfrua pluvo.

Mint az esőre, úgy vártak rám, és szájukat tátották, mint tavaszi záporra.

Se mi iam ridis al ili, ili ne kredis tion; Kaj la lumo de mia vizaĝo ne falis.

Ha rájok mosolyogtam, nem bizakodtak el, és arczom derüjét nem sötétíték be.

Kiam mi iris al ili, mi sidis sur la ĉefa loko; Mi loĝis kiel reĝo inter taĉmentoj, Kiel konsolanto de funebruloj.

*Örömest* választottam útjokat, mint főember ültem *ott;* úgy laktam *ott,* mint király a hadseregben, mint a ki bánkódókat vigasztal.