Job 17

Mia spirito senfortiĝis, miaj tagoj mallongiĝis, Tomboj estas antaŭ mi.

Még mindig csúfot űznek belőlem! Szemem az ő patvarkodásuk között virraszt.

Mokado min ĉirkaŭas; En aflikto pro tio restas mia okulo.

Kezest magadnál rendelj, kérlek, nékem; *különben* ki csap velem kezet?

Estu Vi mem mia garantianto antaŭ Vi; Alie kiu donos la manon pro mi?

Minthogy az ő szívöket elzártad az értelem elől, azért nem is magasztalhatod fel őket.

Ĉar ilian koron Vi kovris kontraŭ prudento; Tial Vi ne donos al ili triumfon.

A ki prédává juttatja barátait, annak fiainak szemei elfogyatkoznak.

Se iu fanfaronas antaŭ siaj amikoj pri sia parto, La okuloj de liaj infanoj konsumiĝos.

Példabeszéddé tőn engem a népek előtt, és ijesztővé lettem előttök.

Li faris min proverbo por la popoloj; Kaj mi fariĝis homo, al kiu oni kraĉas en la vizaĝon.

A bosszúság miatt szemem elhomályosodik, és minden tagom olyan, mint az árnyék.

Mia okulo mallumiĝis de ĉagreno, Kaj ĉiuj miaj membroj fariĝis kiel ombro.

Elálmélkodnak ezen a becsületesek, és az ártatlan a képmutató ellen támad.

La justuloj eksentos teruron pro tio, Kaj la senkulpulo ekscitiĝos kontraŭ la hipokritulo.

Ám az igaz kitart az ő útján, és a tiszta kezű ember még erősebbé lesz.

Tamen la virtulo forte konservos sian vojon, Kaj la purmanulo pli firmiĝos.

Nosza hát, térjetek ide mindnyájan; jőjjetek, kérlek, úgy sem találok bölcset köztetek.

Kaj kiom ajn vi ĉiuj revenos, Mi ne trovos inter vi saĝulon.

Napjaim elmulának, szívemnek kincsei: terveim meghiusulának.

Miaj tagoj forpasis, pereis miaj intencoj, Kiujn havis mia koro.

Az éjszakát nappallá változtatják, és a világosság csakhamar sötétséggé lesz.

La nokton ili volas fari tago, La lumon alproksimigi al la mallumo.

Ha reménykedem is, a sír *már* az én házam, a sötétségben vetettem az én ágyamat.

Se mi atendas, tamen Ŝeol estas mia domo, En la mallumo estas pretigita mia lito.

A sírnak mondom: Te vagy az én atyám; a férgeknek pedig: Ti vagytok az én anyám és néném.

Al la kavo mi diras: Vi estas mia patro; La vermojn mi nomas mia patrino kaj mia fratino.

Hol tehát az én reménységem, ki törődik az én reménységemmel?

Kion mi devas atendi? Kiu atentos mian esperon?

Leszáll az majd a sír üregébe, velem együtt nyugoszik a porban.

En la profundon de Ŝeol ĝi malsupreniros, Ni ambaŭ kune kuŝos en la polvo.