Job 14

Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.

Az asszonytól született ember rövid életű és háborúságokkal bővelkedő.

Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.

Mint a virág, kinyílik és elhervad, és eltünik, mint az árnyék és nem állandó.

Kaj kontraŭ tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al juĝo kun Vi!

Még az ilyen ellen is felnyitod-é szemeidet, tennen magaddal törvénybe állítasz-é engem?

Ĉu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.

Ki adhat tisztát a tisztátalanból? Senki.

Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas ĉe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.

Nincsenek-é meghatározva napjai? Az ő hónapjainak számát te tudod; határt vetettél néki, a melyet nem hághat át.

Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, Ĝis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.

Fordulj el azért tőle, hogy nyugodalma legyen, hogy legyen napjában annyi öröme, mint egy béresnek.

Arbo havas esperon, se ĝi estas dehakita, ke ĝi denove ŝanĝiĝos, Kaj ĝi ne ĉesos kreskigi branĉojn.

Mert a fának van reménysége; ha levágják, ismét kihajt, és az ő hajtásai el nem fogynak.

Se ĝia radiko maljuniĝis en la tero, Kaj ĝia trunko mortas en polvo,

Még ha megaggodik is a földben a gyökere, és ha elhal is a porban törzsöke:

Tamen, eksentinte la odoron de akvo, ĝi denove verdiĝas, Kaj kreskas plue, kvazaŭ ĵus plantita.

A víznek illatától kifakad, ágakat hajt, mint a csemete.

Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finiĝis, kie li estas?

De ha a férfi meghal és elterül; ha az ember kimúlik, hol van ő?

Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elĉerpiĝas kaj elsekiĝas:

Mint a víz kiapad a tóból, a patak elapad, kiszárad:

Tiel homo kuŝiĝas, kaj ne plu leviĝas; Tiel longe, kiel la ĉielo ekzistas, ili ne plu vekiĝos, Nek revigliĝos el sia dormado.

Úgy fekszik le az ember és nem kél fel; az egek elmúlásáig sem ébrednek, nem költetnek föl az ő álmukból.

Ho, se Vi kaŝus min en Ŝeol, Se Vi kaŝus min ĝis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min!

Vajha engem a holtak országában tartanál; rejtegetnél engemet addig, a míg elmúlik a te haragod; határt vetnél nékem, azután megemlékeznél rólam!

Kiam homo mortas, ĉu li poste povas reviviĝi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, Ĝi venos mia forŝanĝo.

Ha meghal az ember, vajjon feltámad-é? *Akkor* az én hadakozásom minden idejében reménylenék, míglen elkövetkeznék az én elváltozásom.

Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritaĵon de Viaj manoj.

Szólítanál és én felelnék néked, kivánkoznál a te kezednek alkotása után.

Nun Vi kalkulas miajn paŝojn; Ne konservu mian pekon;

De most számlálgatod az én lépéseimet, és nem nézed el az én vétkeimet!

Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.

Gonoszságom egy csomóba van lepecsételve, és hozzáadod bűneimhez.

Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forŝoviĝas de sia loko;

Még a hegy is szétomlik, ha eldől; a szikla is elmozdul helyéről;

Ŝtonojn forlavas la akvo, Kaj ĝia disverŝiĝo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.

A köveket lekoptatja a víz, a földet elsodorja annak árja: az ember reménységét is úgy teszed semmivé.

Vi premas lin ĝis fino, kaj li foriras; Li ŝanĝas sian vizaĝon, kaj Vi forigas lin.

Hatalmaskodol rajta szüntelen és ő elmegy; megváltoztatván az arczát, úgy bocsátod el őt.

Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.

Ha tisztesség éri is fiait, nem tudja; ha megszégyenülnek, nem törődik velök.

Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.

Csak őmagáért fáj még a teste, és a lelke is őmagáért kesereg.