Lamentations 5

Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!

Seyè, gade sa ki te rive nou non! Voye je gade nou. Wè nan ki mizè nou ye!

Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.

Peyi nou an nan men moun lòt nasyon! Yo pran kay nou pou yo.

Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.

Nou se timoun san papa. Manman nou tankou fanm ki pèdi mari yo.

Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.

Se achte pou n' achte dlo pou nou bwè. Si nou pa gen lajan, nou pa jwenn bwa pou nou boule.

Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.

N'ap travay di tankou bourik, tankou bèf kabwa. Nou bouke, nou pa ka pran kanpo.

Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.

Pou nou ka jwenn manje pou nou manje nou blije ap lonje men bay peyi Lejip ak peyi Lasiri.

Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.

Zansèt nou yo fè peche. Yo pa la ankò! Se nou menm k'ap peye pou sa yo te fè.

Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.

Moun k'ap gouvènen nou yo se esklav yo ye. Pesonn pa ka delivre nou anba men yo.

Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.

Se gwo danje lè nou soti al dèyè manje. Ansasen toupatou nan peyi a.

Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.

Grangou ban nou lafyèb. Kò nou cho kou dife.

La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.

Yo fè kadejak sou madanm nou sou mòn Siyon an. Nan tout ti bouk peyi Jida yo yo kenbe pitit fi nou yo.

La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.

Yo pran chèf nou yo, yo pann yo. Yo derespekte granmoun nou yo.

La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.

Yo fòse jenn gason nou yo rale moulen. Ti gason nou yo ap titibe anba gwo chay bwa.

La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.

Granmoun yo pa chita nan pòtay lavil la ankò. Jennmoun nou yo pa chante ankò.

Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.

Pa gen kè kontan lakay nou. Nou pa danse ankò! Lapenn plen kè nou!

Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!

Tou sa ki te konn ban nou kè kontan disparèt. Nou te peche, malè tonbe sou nou.

Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:

Nou malad nan fon kè nou, nou pa ka wè tèlman n'ap kriye,

Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.

paske mòn Siyon an tounen savann. Se bèt nan bwa ase ki rete la.

Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,

Men ou menm, Seyè, ou wa pou tou tan. W'ap gouvènen jouk sa kaba.

Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?

Poukisa ou lage nou pou tout tan sa a? Gen lè ou p'ap janm chonje nou ankò!

Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.

Seyè, fè nou tounen vin jwenn ou non! Fè nou tounen vin jwenn ou! Fè nou viv jan nou te konn viv nan tan lontan an non!

Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.

Eske ou voye nou jete pou tout bon? Pou di ou p'ap janm sispann fache sou nou?