Psalms 137

Apud la riveroj de Babel Ni sidis kaj ploris, Rememorante Cionon.

An den Flüssen Babels, da saßen wir und weinten, indem wir Zions gedachten.

Sur la salikoj tie Ni pendigis niajn harpojn.

An die Weiden in ihr hängten wir unsere Lauten.

Ĉar tie niaj kaptintoj postulis de ni kantojn, Kaj niaj mokantoj ĝojon, dirante: Kantu al ni el la kantoj de Cion.

Denn die uns gefangen weggeführt hatten, forderten daselbst von uns die Worte eines Liedes, und die uns wehklagen machten, Freude: "Singet uns eines von Zions Liedern!"

Kiel ni kantos sur fremda tero La kanton de la Eternulo?

Wie sollten wir ein Lied Jehovas singen auf fremder Erde?

Se mi forgesos vin, ho Jerusalem, Tiam forgesiĝu mia dekstra mano;

Wenn ich dein vergesse, Jerusalem, so vergesse meine Rechte!

Algluiĝu mia lango al mia palato, Se mi vin ne memoros, Se mi ne levos Jerusalemon en la supron de miaj ĝojoj.

Es klebe meine Zunge an meinem Gaumen, wenn ich deiner nicht gedenke, wenn ich Jerusalem nicht erhebe über die höchste meiner Freuden!

Rememorigu, ho Eternulo, al la filoj de Edom La tagon de Jerusalem, kiam ili diris: Detruu, detruu ĝis ĝia fundamento.

Gedenke, Jehova, den Kindern Edom den Tag Jerusalems, die da sprachen: Entblößet, entblößet sie bis auf ihre Grundfeste!

Ho ruinigema filino de Babel! Bone estos al tiu, Kiu repagos al vi por la faro, kiun vi faris al ni.

Tochter Babel, du Verwüstete! Glückselig, der dir dasselbe vergilt, was du uns getan hast!

Bone estos al tiu, Kiu prenos kaj frakasos viajn infanetojn sur ŝtono.

Glückselig, der deine Kindlein ergreift und sie hinschmettert an den Felsen!