Job 3

Poste Ijob malfermis sian buŝon, kaj malbenis sian tagon.

Danach tat Hiob seinen Mund auf und verfluchte seinen Tag.

Kaj Ijob ekparolis, kaj diris:

Und Hiob hob an und sprach:

Pereu la tago, en kiu mi naskiĝis, Kaj la nokto, kiu diris: Embriiĝis homo.

Es verschwinde der Tag, an dem ich geboren wurde, und die Nacht, welche sprach: Ein Knäblein ist empfangen!

Tiu tago estu malluma; Dio de supre ne rigardu ĝin, Neniu lumo ekbrilu super ĝi.

Jener Tag sei Finsternis! nicht frage Gott nach ihm droben, und nicht erglänze über ihm das Licht!

Mallumo kaj tomba ombro ekposedu ĝin; Nubo ĝin kovru; Eklipsoj de tago faru ĝin terura.

Finsternis und Todesschatten mögen ihn einlösen, Gewölk lagere sich über ihm, es schrecken ihn Tagesverfinsterungen!

Tiun nokton prenu mallumego; Ĝi ne alkalkuliĝu al la tagoj de la jaro, Ĝi ne eniru en la kalkulon de la monatoj.

Jene Nacht, Dunkel ergreife sie; sie freue sich nicht unter den Tagen des Jahres, in die Zahl der Monde komme sie nicht!

Ho, tiu nokto estu soleca; Neniu ĝojkrio aŭdiĝu en ĝi.

Siehe, jene Nacht sei unfruchtbar, es trete kein Jubel in sie ein!

Malbenu ĝin la malbenantoj de la tago, Tiuj, kiuj estas pretaj eksciti levjatanon.

Verwünschen mögen sie die Verflucher des Tages, die fähig sind, den Leviathan aufzureizen!

Mallumiĝu la steloj de ĝia krepusko; Ĝi atendu lumon, kaj ĉi tiu ne aperu; Kaj la palpebrojn de matenruĝo ĝi ne ekvidu;

Verfinstert seien die Sterne ihrer Dämmerung; sie harre auf Licht, und da sei keines; und nicht schaue sie die Wimpern der Morgenröte!

Pro tio, ke ĝi ne fermis la pordon de la utero de mia patrino Kaj ne kaŝis per tio la malfeliĉon antaŭ miaj okuloj.

Denn sie hat die Pforte meines Mutterschoßes nicht verschlossen und Mühsal nicht verborgen vor meinen Augen. -

Kial mi ne mortis tuj el la utero, Ne senviviĝis post la eliro el la ventro?

Warum starb ich nicht von Mutterleibe an, kam aus dem Schoße hervor und verschied?

Kial akceptis min la genuoj? Por kio estis la mamoj, ke mi suĉu?

Weshalb kamen Knie mir entgegen, und wozu Brüste, daß ich sog?

Mi nun kuŝus kaj estus trankvila; Mi dormus kaj havus ripozon,

Denn jetzt würde ich liegen und rasten, ich würde schlafen: dann hätte ich Ruhe, -

Kune kun la reĝoj kaj la konsilistoj sur la tero, Kiuj konstruas al si izolejojn,

mit Königen und Räten der Erde, welche sich verödete Plätze erbauten,

Aŭ kun la potenculoj, kiuj havas oron, Kiuj plenigas siajn domojn per arĝento;

oder mit Fürsten, die Gold hatten, die ihre Häuser mit Silber füllten;

Aŭ kiel abortitaĵo kaŝita mi ne ekzistus, Simile al la infanoj, kiuj ne vidis lumon.

oder, gleich einer verborgenen Fehlgeburt, wäre ich nicht da, gleich Kindern, die das Licht nicht erblickt haben.

Tie la malpiuloj ĉesas tumulti; Kaj tie ripozas tiuj, kies fortoj konsumiĝis.

Dort lassen die Bösen ab vom Toben, und dort ruhen die an Kraft Erschöpften,

Tie la malliberuloj kune havas ripozon; Ili ne aŭdas la voĉon de premanto.

rasten die Gefangenen allesamt, hören nicht die Stimme des Treibers.

Malgranduloj kaj granduloj, tie ili estas; Kaj sklavo estas libera de sia sinjoro.

Der Kleine und der Große, dort sind sie gleich, und der Knecht ist frei von seinem Herrn.

Por kio al suferanto estas donita la lumo, Kaj la vivo al tiuj, kiuj havas maldolĉan animon,

Warum gibt er dem Mühseligen Licht, und Leben denen, die bitterer Seele sind;

Kiuj atendas la morton, kaj ĝi ne aperas, Kiuj elfosus ĝin pli volonte ol trezorojn,

die auf den Tod harren, und er ist nicht da, und die nach ihm graben, mehr als nach verborgenen Schätzen;

Kiuj ekĝojus kaj estus ravitaj, Se ili trovus tombon?

die sich freuen bis zum Jubel, Wonne haben, wenn sie das Grab finden; -

Al la homo, kies vojo estas kaŝita, Kaj antaŭ kiu Dio starigis barilon?

dem Manne, dessen Weg ihm verborgen ist, und den Gott eingeschlossen hat ringsum?

Antaŭ ol mi ekmanĝas panon, mi devas ĝemi, Kaj mia plorkriado verŝiĝas kiel akvo;

Denn gleich meinem Brote kommt mein Seufzen, und wie Wasser ergießt sich mein Gestöhn.

Ĉar teruraĵo, kiun mi timis, trafis min, Kaj tio, pri kio mi estis maltrankvila, venis al mi.

Denn ich fürchtete einen Schrecken, und er traf mich, und vor dem mir bangte, das kam über mich.

Mi ne havas trankvilon, mi ne havas kvieton, mi ne havas ripozon; Trafis min kolero.

Ich war nicht ruhig, und ich rastete nicht und ruhte nicht, da kam das Toben.