Psalms 104

Benu, ho mia animo, la Eternulon. Ho Eternulo, mia Dio, Vi estas tre granda, De majesto kaj beleco Vi estas vestita;

Mon âme, bénis l'Eternel! Eternel, mon Dieu, tu es infiniment grand! Tu es revêtu d'éclat et de magnificence!

Vi, kiu estas ĉirkaŭkovrita de lumo kiel de vesto, Kiu sternas la ĉielon kiel tapiŝon;

Il s'enveloppe de lumière comme d'un manteau; Il étend les cieux comme un pavillon.

Kiu aranĝas sur la akvo Siajn ĉambrojn, Kiu faras la nubojn Lia veturilo; Kiu iras sur la flugiloj de la vento;

Il forme avec les eaux le faîte de sa demeure; Il prend les nuées pour son char, Il s'avance sur les ailes du vent.

Kiu faras la ventojn Liaj senditoj, Flamantan fajron Liaj servantoj;

Il fait des vents ses messagers, Des flammes de feu ses serviteurs.

Kiu fondis la teron sur ĝiaj fundamentoj, Ke ĝi neniam ŝanceliĝos.

Il a établi la terre sur ses fondements, Elle ne sera jamais ébranlée.

La abismon Vi kovris kiel per vesto, Sur la montoj staras akvo;

Tu l'avais couverte de l'abîme comme d'un vêtement, Les eaux s'arrêtaient sur les montagnes;

De Via minaco ĝi kuras, De la voĉo de Via tondro ĝi forrapidas.

Elles ont fui devant ta menace, Elles se sont précipitées à la voix de ton tonnerre.

Ĝi leviĝas sur montojn, malleviĝas sur valojn, Al tiu loko, kiun Vi destinis por ĝi.

Des montagnes se sont élevées, des vallées se sont abaissées, Au lieu que tu leur avais fixé.

Vi faris limon, kiun ĝi ne superpaŝos, Por ke ĝi ne revenu por kovri la teron.

Tu as posé une limite que les eaux ne doivent point franchir, Afin qu'elles ne reviennent plus couvrir la terre.

Vi sendas fontojn al la riveroj, Kiuj iras inter montoj;

Il conduit les sources dans des torrents Qui coulent entre les montagnes.

Ili trinkigas ĉiujn kampajn bestojn; Sovaĝaj azenoj kvietigas sian soifon.

Elles abreuvent tous les animaux des champs; Les ânes sauvages y étanchent leur soif.

Apud ili loĝas la birdoj ĉielaj, El inter la branĉoj ili sonigas sian voĉon.

Les oiseaux du ciel habitent sur leurs bords, Et font résonner leur voix parmi les rameaux.

Vi trinkigas la montojn el Viaj ĉambroj; Per la produktoj de Viaj faroj satiĝas la tero.

De sa haute demeure, il arrose les montagnes; La terre est rassasiée du fruit de tes oeuvres.

Vi kreskigas herbon por la bruto, Kaj verdaĵon, kiu servas al la homo, Por elirigi panon el la tero.

Il fait germer l'herbe pour le bétail, Et les plantes pour les besoins de l'homme, Afin que la terre produise de la nourriture,

Kaj la vino gajigas la koron de la homo, La vizaĝo brilas de la oleo, Kaj la pano fortikigas la koron de la homo.

Le vin qui réjouit le coeur de l'homme, Et fait plus que l'huile resplendir son visage, Et le pain qui soutient le coeur de l'homme.

Satiĝas la arboj de la Eternulo, La cedroj de Lebanon, kiujn Li plantis;

Les arbres de l'Eternel se rassasient, Les cèdres du Liban, qu'il a plantés.

Kaj tie nestas birdoj; Cikonio havas sian loĝejon sur abioj;

C'est là que les oiseaux font leurs nids; La cigogne a sa demeure dans les cyprès,

La altaj montoj estas por la ibeksoj, La rokoj estas rifuĝejo por la hirakoj.

Les montagnes élevées sont pour les boucs sauvages, Les rochers servent de retraite aux damans.

Li aranĝis la lunon laŭ la partoj de tempo; La suno scias sian subiron.

Il a fait la lune pour marquer les temps; Le soleil sait quand il doit se coucher.

Vi sendas mallumon, kaj fariĝas nokto, Dum kiu vagas ĉiuj arbaraj bestoj;

Tu amènes les ténèbres, et il est nuit: Alors tous les animaux des forêts sont en mouvement;

La leonidoj krias pri rabakiro, Por peti de Dio sian manĝaĵon.

Les lionceaux rugissent après la proie, Et demandent à Dieu leur nourriture.

Kiam leviĝas la suno, Ili sin kaŝas kaj kuŝiĝas en siaj loĝejoj.

Le soleil se lève: ils se retirent, Et se couchent dans leurs tanières.

Eliras homo por sia okupiĝo, Por sia laboro ĝis la vespero.

L'homme sort pour se rendre à son ouvrage, Et à son travail, jusqu'au soir.

Kiel multaj estas Viaj faroj, ho Eternulo! Ĉion Vi faris kun saĝo; La tero estas plena de Viaj faritaĵoj.

Que tes oeuvres sont en grand nombre, ô Eternel! Tu les as toutes faites avec sagesse. La terre est remplie de tes biens.

Jen la maro, granda kaj vasta: Tie estas rampaĵoj sennombraj, Bestoj malgrandaj kaj grandaj;

Voici la grande et vaste mer: Là se meuvent sans nombre Des animaux petits et grands;

Tie iras ŝipoj; Tie estas la levjatano, kiun Vi kreis, ke ĝi tie ludu.

Là se promènent les navires, Et ce léviathan que tu as formé pour se jouer dans les flots.

Ĉiuj ili atendas de Vi, Ke Vi donu al ili manĝon en ĝia tempo.

Tous ces animaux espèrent en toi, Pour que tu leur donnes la nourriture en son temps.

Vi donas al ili, ili kolektas; Vi malfermas Vian manon, kaj ili satiĝas de bonaĵo.

Tu la leur donnes, et ils la recueillent; Tu ouvres ta main, et ils se rassasient de biens.

Vi kaŝas Vian vizaĝon, tiam ili ektimas; Vi forprenas ilian spiriton, Tiam ili mortas kaj revenas al sia polvo.

Tu caches ta face: ils sont tremblants; Tu leur retires le souffle: ils expirent, Et retournent dans leur poussière.

Vi sendas Vian spiriton, tiam ili kreiĝas; Kaj Vi renovigas la vizaĝon de la tero.

Tu envoies ton souffle: ils sont créés, Et tu renouvelles la face de la terre.

Gloro al la Eternulo estu eterne; La Eternulo ĝoju pri Siaj faritaĵoj.

Que la gloire de l'Eternel subsiste à jamais! Que l'Eternel se réjouisse de ses oeuvres!

Li ekrigardas la teron, kaj ĝi tremas; Li ektuŝas la montojn, kaj ili fumiĝas.

Il regarde la terre, et elle tremble; Il touche les montagnes, et elles sont fumantes.

Mi kantados al la Eternulo, dum mi vivos; Mi muzikados al mia Dio, dum mi estos.

Je chanterai l'Eternel tant que je vivrai, Je célébrerai mon Dieu tant que j'existerai.

Agrabla estu al Li mia meditado; Mi ĝojos pri la Eternulo.

Que mes paroles lui soient agréables! Je veux me réjouir en l'Eternel.

Malaperu pekuloj de sur la tero, Kaj malvirtuloj ne plu ekzistu. Benu, ho mia animo, la Eternulon. Haleluja!

Que les pécheurs disparaissent de la terre, Et que les méchants ne soient plus! Mon âme, bénis l'Eternel! Louez l'Eternel!