Job 37

Pri tio tremas mia koro Kaj saltas de sia loko.

Mon coeur est tout tremblant, Il bondit hors de sa place.

Aŭskultu atente en la bruo Lian voĉon, Kaj la sonojn, kiuj eliras el Lia buŝo.

Ecoutez, écoutez le frémissement de sa voix, Le grondement qui sort de sa bouche!

Sub la tutan ĉielon Li kurigas tion, Kaj Sian lumon al la randoj de la tero.

Il le fait rouler dans toute l'étendue des cieux, Et son éclair brille jusqu'aux extrémités de la terre.

Post ĝi ekbruas la tondro; Li tondras per Sia majesta voĉo, Kaj oni ne povas tion haltigi, kiam aŭdiĝas Lia voĉo.

Puis éclate un rugissement: il tonne de sa voix majestueuse; Il ne retient plus l'éclair, dès que sa voix retentit.

Mirinde tondras Dio per Sia voĉo; Li faras ion grandan, sed ne konatan.

Dieu tonne avec sa voix d'une manière merveilleuse; Il fait de grandes choses que nous ne comprenons pas.

Al la neĝo Li diras: Falu sur la teron; Ankaŭ al la pluvego, al Siaj fortaj pluvegoj.

Il dit à la neige: Tombe sur la terre! Il le dit à la pluie, même aux plus fortes pluies.

Sur la manon de ĉiu homo Li metas sigelon, Por ke ĉiuj homoj sciu Lian faron.

Il met un sceau sur la main de tous les hommes, Afin que tous se reconnaissent comme ses créatures.

La sovaĝa besto iras en sian kavon Kaj restas en sia loĝejo.

L'animal sauvage se retire dans une caverne, Et se couche dans sa tanière.

El la sudo venas ventego, Kaj de la nordo venas malvarmo.

L'ouragan vient du midi, Et le froid, des vents du nord.

De la spiro de Dio venas frosto, Kaj vasta akvo fariĝas kvazaŭ fandaĵo.

Par son souffle Dieu produit la glace, Il réduit l'espace où se répandaient les eaux.

La nubojn Li pezigas per akvo, Kaj nubo disŝutas Lian lumon.

Il charge de vapeurs les nuages, Il les disperse étincelants;

Li direktas ilin ĉirkaŭen, kien Li volas, Por ke ili plenumu ĉion, kion Li ordonas al ili, sur la tero:

Leurs évolutions varient selon ses desseins, Pour l'accomplissement de tout ce qu'il leur ordonne, Sur la face de la terre habitée;

Ĉu por puno de ia lando, Ĉu por favorkoraĵo Li ilin direktas.

C'est comme une verge dont il frappe sa terre, Ou comme un signe de son amour, qu'il les fait apparaître.

Atentu tion, Ijob; Staru, kaj konsideru la miraklojn de Dio.

Job, sois attentif à ces choses! Considère encore les merveilles de Dieu!

Ĉu vi scias, kiamaniere Dio agigas ilin Kaj aperigas lumon el Sia nubo?

Sais-tu comment Dieu les dirige, Et fait briller son nuage étincelant?

Ĉu vi komprenas, ĉe la distiro de nubo, La miraklojn de Tiu, kiu estas la plej perfekta en la sciado?

Comprends-tu le balancement des nuées, Les merveilles de celui dont la science est parfaite?

Kiamaniere viaj vestoj varmiĝas, Kiam la tero kvietiĝas de sude?

Sais-tu pourquoi tes vêtements sont chauds Quand la terre se repose par le vent du midi?

Ĉu vi povas etendi kun Li la ĉielon, Firman kiel fandita spegulo?

Peux-tu comme lui étendre les cieux, Aussi solides qu'un miroir de fonte?

Sciigu al ni, kion ni devas diri al Li; Mi nenion povas elkonjekti pro mallumo.

Fais-nous connaître ce que nous devons lui dire; Nous sommes trop ignorants pour nous adresser à lui.

Ĉu estos rakontita al Li tio, kion mi parolas? Se iu parolos, li pereos.

Lui annoncera-t-on que je parlerai? Mais quel est l'homme qui désire sa perte?

Nun oni ne povas rigardi la lumon, kiu hele lumas en la ĉielo, Kiam la vento pasas kaj purigas ĝin.

On ne peut fixer le soleil qui resplendit dans les cieux, Lorsqu'un vent passe et en ramène la pureté;

De norde venas oro; Ĉirkaŭ Dio estas terura brilo.

Le septentrion le rend éclatant comme l'or. Oh! que la majesté de Dieu est redoutable!

La Plejpotenculon ni ne povas kompreni. Li estas granda en forto, justo, kaj vero; Li neniun premas.

Nous ne saurions parvenir jusqu'au Tout-Puissant, Grand par la force, Par la justice, par le droit souverain: Il ne répond pas!

Tial respektegas Lin la homoj; Kaj Li atentas neniun el la saĝuloj.

C'est pourquoi les hommes doivent le craindre; Il ne porte les regards sur aucun sage.